Λόγος που προϋποθέτει πως αυτά για τα οποία μιλάει λείπουν, πως επείγει μια ριζοσπαστική πολιτική για να τα αποκτήσουμε, επιτέλους.
Ετούτα λέγονται μετά από μισό αιώνα καθολικής ταξικής κινητικότητας που, προφανώς, όμοιά της δεν έχει ξαναδεί η χώρα μας και η Ευρώπη. Κοινωνικής πολιτικής, ομοίως. Αυτά σε συνθήκες καπιταλιστικής οικονομίας και συν πλην κάτι φιλελεύθερης οικονομικής πολιτικής.
Είναι λόγος που προσπαθεί να μας πείσει πως τον έχουμε ανάγκη. Λογικό είναι, θέλει το κόμμα της να επιβιώσει.
Όμως τα κόμματα δεν επιβιώνουν επειδή απλώς το θέλουν, Χρειάζεται να το θέλουν και τα πράγματα και από ό,τι φαίνεται αυτά δεν συμφωνούν.
Και ούτε και παλιότερα είχανε συμφωνήσει: την κουτσή ισότητα που τα μη καπιταλιστικά καθεστώτα μπόρεσαν να εγκαταστήσουν, τη χρέωσαν με απίστευτη δυστυχία, ανελευθερία, ισοπέδωση.
Δεν έχει τίποτε το νέο αυτός ο νέος ΣΥΡΙΖΑ. Τη ίδια έγνοια και αγωνία έχει που είχε και ο παλιός: πώς να πείσει πως (χρειάζεται να) υπάρχει. Αλλιώς, με τα λόγια του ποιητή: θέλει να φωνάξει δυνατά, για να δείξει πως δεν επέθανε. Δεν αρκεί.