Ξεκίνησε λοιπόν αυτό το σκάφος, το λεγόμενο «αλιευτικό», δεν ξέρω γιατί, από το Τομπρούκ με 750 λέει επιβαίνοντες και προορισμό την Ιταλία.
Είναι βέβαιο ότι οι επιβάτες του δεν ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα, διαφορετικά θα πήγαιναν στην Κρήτη, δίπλα είναι. Ήθελαν να πάνε στην Ιταλία.
Είναι βέβαιο ότι δεν τους είχαν επιβιβάσει διά της βίας. Με τη θέλησή τους ανέβηκαν πατείς με πατώ σε, μάλιστα πλήρωσαν ακριβά γι’ αυτό, λέγεται 5.000 δολάρια καθένας.
Ο καιρός ήταν καλός, η θάλασσα ήρεμη και το πλοίο αργά αργά κινείται προς τον προορισμό του. Είναι κατάφορτο, όπου μπορεί να σταθεί άνθρωπος έστω και όρθιος στέκεται. Μεταφέρονται άνθρωποι, εθελοντικά. Μεταφέρονται εκτός κάθε κανόνα φόρτωσης και στοιβασίας. Όχι ως εμπορεύματα, αλλά χειρότερα, όπως οι σκλάβοι με τα δουλεμπορικά, με μόνη διαφορά πως δεν είναι δεμένοι με αλυσίδες ο ένας δίπλα στον άλλο, δεν είναι δεσμώτες. Και δεν τους έχουν δέσει, ακριβώς επειδή δεν τους μεταφέρουν διά της βίας, όπως τους δούλους, αλλά εθελοντικά.
Η ευστάθεια του πλοίου είναι στο όριο. Θα πάνε καλά, εκτός κι αν συμβεί κάτι απρόοπτο, αλλά όχι απίθανο: μια καταιγίδα, ένα μπουρίνι, το πλοίο να κάνει νερά, μεγάλα κύματα – απόνερα άλλων πλοίων ή απρόβλεπτες μετακινήσεις των επιβατών.
Το πλοίο εντοπίζεται και παρακολουθείται. Από τη FRONTEX και από το ελληνικό και το ιταλικό Λιμενικό. Επί πέντε μέρες που φέρεται ότι ταξίδευε δεν είχε επισημανθεί ή αναφερθεί βλάβη, εισροή υδάτων ή άλλος κίνδυνος στο σκάφος ώστε να σημάνει συναγερμός.
Έχουν ερωτηθεί πολλές φορές αν χρειάζονται βοήθεια και έχουν απαντήσει πως δεν χρειάζονται. Έχουν ερωτηθεί αν επιθυμούν ρυμούλκηση και έχουν απαντήσει πως το μόνο που επιθυμούν είναι να τους αφήσουν ήσυχους να συνεχίσουν το ταξίδι τους. Έχουν δε ερωτηθεί και απαντήσει οι υπεύθυνοι του πλοίου, εκείνοι που το κυβερνούσαν και χειρίζονταν τις συσκευές επικοινωνίας του. Αυτοί στους οποίους οι επιβαίνοντες ανέθεσαν τη μεταφορά τους.
Και ενώ το πλοίο βρίσκεται σε περιοχή έρευνας και διάσωσης της Ελλάδας, με το Λιμενικό κοντά του, σταματάει η μηχανή και το πλοίο στέκεται. Η θάλασσα τζάμι. Επαναλαμβάνονται οι ίδιες ερωτήσεις και λαμβάνονται οι ίδιες απαντήσεις. Και ξαφνικά, αιφνιδιαστικά και χωρίς κάποια εξωτερικά εμφανή αιτλια, μπροστά στα μάτια των λιμενικών, το πλοίο τουμπάρει. Δεν το έχει προσδέσει το σκάφος του Λιμενικού για να σκεφτούμε αν φταίει η ρυμούλκηση. Δεν το έχει πλευρίσει για να πάρει επιβάτες του, για να σκεφτούμε ότι αυτό προκάλεσε μετακίνηση των επιβατών προς την πλευρά που πλησίασε το Λιμενικό. Μάλλον θα επιβεβαιωθεί η εκτίμηση ότι η ανατροπή έγινε λόγω μετακίνησης των επιβατών του για αιτία που ακόμη δεν γνωρίζουμε.
Η θεωρία των καταστροφών έχει τα μαθηματικά μοντέλα που αποδεικνύουν ότι αν ένα σύστημα βρίσκεται στο όριο της ισορροπίας του, μια ελάχιστη μεταβολή μπορεί να προκαλέσει τεράστια αποτελέσματα. Αν δηλαδή το πλοίο σταματώντας βρέθηκε στα άκρα της ισορροπίας του, η μετακίνηση και ενός ανθρώπου θα αρκούσε για να το ανατρέψει. Υπάρχει το θεωρητικό παράδειγμα του βράχου με το μυρμήγκι. Και εδώ δεν ξέρουμε πόσοι άνθρωποι μετακινήθηκαν. Προς τη μία ή την άλλη πλευρά ή από τους κάτω χώρους προς τα πάνω. Προφανώς, περισσότεροι από έναν.
Ξέρουμε ότι όλα πολιτικοποιούνται προκειμένου να θεμελιωθεί κριτική κατά του Λιμενικού, δηλαδή κατά της κυβέρνησης, δηλαδή κατά της Ευρώπης, δηλαδή κατά της Δύσης, δηλαδή κατά του καπιταλισμού.
Έχει γραφτεί ότι, αν στην Ελλάδα ένα είδος σαύρας πάθει μια σπάνια ασθένεια, θα γίνει πολιτικό ζήτημα και θα απαιτηθεί η παραίτηση της κυβέρνησης.
Έχουμε μετακινήσεις πληθυσμών. Τεράστιοι αριθμοί ανθρώπων του τρίτου κόσμου κινούνται προς τον πρώτο με κάθε τρόπο και με κάθε κόστος. Όσοι φτάσουν. Εδώ είναι η γη της Επαγγελίας, δεν είναι ούτε στη Ρωσία, ούτε στην Κίνα ούτε στις πλούσιες αραβικές χώρες. Οι ροές είναι προς την Ευρώπη, τη Βόρεια Αμερική και την Αυστραλία.
Μέχρι τα βιοτικά επίπεδα να εξισωθούν κατά κάποιον τρόπο αυτό δεν πρόκειται να σταματήσει. Αν όμως τα τέσσερα δισεκατομμύρια φτωχών έλθουν όλοι μαζί στη Δύση, η Δύση θα πάψει να υπάρχει. Βεβαίως, να ανακοπούν οι ροές αποκλείεται. Απαιτούνται λοιπόν πολιτικές βραχυπρόθεσμα, ώστε να ελέγχονται οι ροές και μακροπρόθεσμα, ώστε να τείνουν να εξισωθούν τα βιοτικά επίπεδα.
Οι πολιτικές των ανεπτυγμένων χωρών - στόχων σήμερα κινούνται στον ενδιάμεσο χώρο μεταξύ των δύο άκρων, εκείνου που απαιτεί την πλήρη απελευθέρωση των μετακινήσεων και εκείνου που επιθυμεί την απόλυτη απαγόρευσή τους. Το ένα άκρο τροφοδοτεί το άλλο στο εσωτερικό των κοινωνιών μας. Κι όμως, οι κυβερνήσεις μας παίρνουν μέτρα, τα οποία οι αντιπολιτευόμενοι τα βγάζουν όλα σκάρτα, αξιώνοντας το 100%, τη ΛΥΣΗ εδώ και τώρα!
Ξεκινάει λοιπόν το πλοίο μας από την Λιβύη και θέλει να πάει στην Ιταλία. Τι πρέπει να κάνει το Λιμενικό μας, κατά τη λογική Τσίπρα; Μόλις εισέλθει στη δική μας περιοχή έρευνας και διάσωσης, αφού μεταφέρει επιβάτες υπό συνθήκες μη ασφαλούς πλεύσης, πρέπει να συλληφθεί από το Λιμενικό και να οδηγηθεί σε ένα ελληνικό λιμάνι, όπου το μεν πλήρωμά του θα οδηγηθεί στον εισαγγελέα, οι δε επιβάτες του –οι οποίοι, παρεμπιπτόντως, δεν ήθελαν να έρθουν στην Ελλάδα– θα αποβιβαστούν διά της βίας και θα αναγκαστούν να μείνουν εδώ, υπό τις συνθήκες των άλλων ομοιοπαθών τους.
Αν το γενικεύσουμε, η άποψη αυτή εννοεί ότι οι ελληνικές αρχές πρέπει να μαζεύουν όλους τους κινούμενους στις περιοχές μας έρευνας και διάσωσης και να τους φέρνουν διά της βίας στην Ελλάδα για να τους σώσουν από τα νύχια των διακινητών, που οι ίδιοι τους έχουν χρυσοπληρώσει για να τους πάνε στην Ιταλία. Έτσι, εμείς θα έχουμε όχι μόνο όσους όντως ήθελαν να περάσουν στην Ελλάδα διασχίζοντας τον Έβρο ή το Αιγαίο αλλά και όσους ήθελαν να πάνε στην Ιταλία αλλά έκαναν το λάθος να μπουν στις δικές μας περιοχές έρευνας και διάσωσης.
Σοβαρολογώντας, ας σκεφτούμε τι θα συνέβαινε αν το Λιμενικό είχε πλευρίσει το σκάφος, το είχε συλλάβει και το είχε διά της βίας ρυμουλκήσει. Ή εάν είχε επιχειρήσει τη μετεπιβίβαση των επιβατών του.
Αυτό βούλιαξε χωρίς να το ακουμπήσει κανείς.
Αν είχε ναυαγήσει ρυμουλκούμενο, ποιος θα είχε την ευθύνη; Και δεν θα έπαιρνε μαζί του στο βυθό και το δεμένο σε αυτό σκάφος του Λιμενικού;
Ας σκεφτούμε και τι θα συνέβαινε, αν είχε συνεχίσει το ταξίδι του προς την Ιταλία.
Σε λίγο θα έφτανε κοντά στις ακτές της, η Ιταλία δεν θα το δεχόταν στα λιμάνια της και θα άρχιζε η γνωστή διελκυστίνδα - κολοκυθιά: πάρ’ το εσύ, όχι πάρ’ το εσύ, γιατί εγώ, να το πάρεις εσύ και ούτω καθεξής, όπως έχει συμβεί πολλές φορές. Με το σκάφος μισοπέλαγα και τους επιβάτες του να λιμοκτονούν. Τελικά, πνίγηκαν πεντακόσιοι άνθρωποι και τον μουντζούρη δεν τον πήρε η Ιταλία.
***
Παρακολούθησα πρόσφατα ένα ντοκιμαντέρ για την κατάσταση στην Τυνησία, όπου έχουν εγκατασταθεί χιλιάδες χιλιάδων μετανάστες και έχουν κάνει σε κάθε ανοιχτό χώρο των πόλεων οικισμούς αντίσκηνων α λα Ειδομένη, περιμένοντας να περάσουν στην Ευρώπη. Και είπε μια μάνα στο φακό: ένας στους χίλιους περνάει, λέει στους δικούς του πώς τα κατάφερε και πώς έχει τώρα τακτοποιηθεί, αυτόν ακούνε οι άλλοι και πέφτουν κι εκείνοι κλείνοντας τα μάτια στη θάλασσα.
