Δημοσιογραφία

Και η στιγμή της συνέντευξης ήταν σημαδιακή: αμέσως μετά το τηλεοπτικά μεταδιδόμενο σε παναμερικανικό δίκτυο address to the nation, του Προέδρου των ΗΠΑ. Εκεί όπου ο Πρόεδρος μιλάει σε όλους τους πολίτες, περιγράφει την κατάσταση, δικαιολογεί τις αποφάσεις του.

Η ταπεινή μου γνώμη: ήταν υπόδειγμα δημοσιογραφίας αυτό που έκανε το CNN. Σε πόλεμο είναι η χώρα, τον πολίτη αυτό τον αφορά άμεσα, πρέπει να μπορεί να έχει ενημέρωση από πρώτο χέρι, και από τις δύο πλευρές.

Εμείς, ως Ενωμένη Ευρώπη, δεν είμαστε σε πόλεμο με την Ρωσία. Όμως είμαστε με αυτήν σε σύγκρουση οριακή, με συνέπειες που αφορούν άμεσα τους πολίτες και με σκεπτικό που και αυτό μας αφορά: θέλουμε να κατανοούμε το γιατί της πολιτικής σε ένα τόσο καίριο ζήτημα.

Επομένως, και εδώ, όπως ακούμε τους ηγέτες μας, όχι μόνο θεμιτό, αλλά και χρήσιμο είναι να ακούσουμε και την άποψη του αντιπάλου,  κατά το ως άνω υπόδειγμα: άμεσα, να μιλάει σε εμάς, διότι και εμείς κρίνουμε.

Από αυτή την άποψη, μια εφημερίδα το δημοσιογραφικό της καθήκον θα έκανε, δίνοντας χώρο στον πρέσβη της Ρωσίας, για να μας πει πώς βλέπει η χώρα του τα πράγματα. Πώς ξεκίνησε ο πόλεμος, ποια πιστεύει ότι ήταν τα δίκια της, γιατί έκανε αυτή την εισβολή, επιχείρηση, ας την πει όπως τη λένε εκεί.  Στην πολιτική, αντιπαλότης ή μη,  ακούμε. Το ευθύ το ακούμε και το κρίνουμε, η γκρίζα προπαγάνδα, που μας υποτιμάει, είναι που μας χαλάει.

Αλλά το να δεχτείς να δημοσιεύσεις κείμενό του που προσχηματικά αναφέρεται στον Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και όπου οι αξίες που στήριξαν την αντίσταση στον ναζισμό χρησιμοποιούνται σαν περιτύλιγμα διαφημιστικό, για να πουλήσει ο άλλος το φονικό του προϊόν – όχι αυτό, κατά την ταπεινή μου γνώμη, δεν είναι εκπλήρωση της δημοσιογραφικής δεοντολογίας, αβάντα είναι, σε στριμωγμένο κακοποιό.