Θεωρώ πως όλο αυτό είναι λάθος. Όχι γιατί βεβαίως δεν είναι εύκολο να αναγνωρίσει κανείς την υποκρισία όλων αυτών που, τάχα, κόπτονται για τους νεκρούς στα Τέμπη. Υπάρχουν αυτοί που όντως νοιάζονται και εκείνοι που απλώς θέλουν να κάνουν τζέρτζελο, μπάχαλο –το αγαπημένο τους!– και στείρα αντιπολίτευση. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μου εν προκειμένω.
Το θέμα μου είναι πως κι «η δική μας πλευρά» υποκρισία δείχνει. Αυτές τις μέρες διεξάγεται η δίκη για το Μάτι. Δεν είδα να κλείσει ούτε για μια στιγμή η Αλεξάνδρας από όλους εμάς που θα έπρεπε να είμαστε εκεί –βάζω πρώτα τον εαυτό μου– ζητώντας να δικαιωθούν τα θύματα και οι συγγενείς τους. Δεν είδα καμιά διαμαρτυρία όλων ημών όταν το Δημόσιο, το σημερινό Δημόσιο, υπό την παρούσα κυβέρνηση, εφεσιβάλλει κατά των αποζημιώσεων που επιδικάζονται στις οικογένειες των θυμάτων, υιοθετώντας πλήρως την επιχειρηματολογία που ανέπτυσσε τότε, το καλοκαίρι του 2018, ο ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου να δικαιολογήσει τα όσα έγιναν ή δεν έγιναν στην περιοχή.
Δεν νομιμοποιούμαστε λοιπόν ούτε εμείς να μιλάμε για το Μάτι. Γιατί το ξεχάσαμε, πολύ βολικά το ξεχάσαμε και πολύ γρήγορα. Κι αν αναδύεται πάλι σήμερα στη δημόσια σφαίρα συζήτησης, αυτό γίνεται στην λογική τούτ «κι εσείς βασανίζετε τους μαύρους». Και είναι κάτι χειρότερο από λάθος. Είναι χυδαίο.
Ξέρουμε πως τόσο ο ΣΥΡΙΖΑ όσο και οι γνωστοί ή άγνωστοι συμπορευόμενοί του δεν θα διστάσουν μπροστά σε τίποτα.
Και τα πένθιμα, καρναβαλίστικα ρούχα και σύνεργα που χρησιμοποιούσαν πριν από δύο εβδομάδες, για να μας δηλώσουν το θάνατο του πολιτισμού επειδή δεν αναγνωρίζονταν πια ως ΠΕ οι απόφοιτοι των δραματικών σχολών, τα ίδια, ακριβώς τα ίδια χρησιμοποιούν και τώρα, που χάθηκαν τόσες και τόσες αθώες ψυχές στα Τέμπη. Άλλωστε, έχει ειπωθεί από τους ίδιους πως «η κανονικότητα δεν εξυπηρετεί την Αριστερά». Γι’ αυτό λοιπόν πολλά θα δούμε. Κάτι αυτή, κάτι οι αφέλειες που θα τσιμπήσουν, από δικαιολογημένη βέβαια οργή και θλίψη γι’ αυτό που συνέβη, και έχουμε πολλά να δούμε, ξαναλέω.
Ας μην ακολουθήσουμε όμως αυτό το δρόμο. Ας μην μπούμε στη λογική της σύγκρισης – αυτό επιδίωκαν άλλωστε από την αρχή· να βρεθεί κάτι που να ισοφαρίσει, να ισοσκελίσει το Μάτι. Με το να λέμε «τι έλεγε ο Κανάκης ή ο Μουτσινάς όταν κάηκαν 100 και πλέον άνθρωποι στο Μάτι;», αποδεχόμαστε πλήρως τη συνθήκη που θέτουν. «Έχετε το Μάτι, έχουμε τα Τέμπη. Πατσίσαμε».
Τίποτα πιο χυδαίο από αυτό. Μακριά λοιπόν.
