Αργεντινή ή Γαλλία;

Όλα τα άλλα μπροστά στον απογευματινό αγώνα μοιάζουν και είναι ασήμαντα, αξιολησμόνητα (η εκατοστή επανάληψη ενός Ρεάλ-Μπάγερν ή ενός Σίτι - Λίβερπουλ, η διαπεραστική μιζέρια της Σούπερ Λίγκας, η γιορτή της ασημαντότητας στην Ευρωλίγκα).

Μέσα στη διηπειρωτική του αίγλη, στην αναμονή της απόλυτης απονομής και στα δύσκολα προγνωστικά, μια απορία αναδύεται: γιατί οι συμπατριώτες είναι τόσο αργεντινόφιλοι (έχει μετρηθεί και σε δημοσκόπηση); ΟΚ, στην Αργεντινή γεννήθηκαν οι δύο μεγαλύτεροι παίκτες των τελευταίων σαράντα χρόνων. ΟΚ, έχουν την πιο ωραία κερκίδα με τα πιο ευφάνταστα συνθήματα (από το vamos, vamos τώρα στο muchachos). ΟΚ, αφηγηματικά ένα Μουντιάλ στο τέλος της διαδρομής του Μέσι και όχι ένα δεύτερο συνεχόμενο για την ίδια Γαλλία στέκει πιο πολύ.

Όμως, από εκεί και πέρα έχουμε δύο λερωμένα κύπελλα (ένα με Χούντα και παράξενα σκορ, ένα με το χέρι), παγίως μέτριο θέαμα, συχνό σπρώξιμο από διαιτησία (και φέτος, εδώ που τα λέμε), αλητεία και κλαδέματα, υπερβολή και μυθεύματα, σταθερό φάρδος (από κληρώσεις μέχρι τις νίκες στα πέναλτι), μικροψυχία και βεντετισμό, μίρλα και θυματοποίηση χωρίς λόγο, ιδεολογικοποίηση (πόσο προβλέψιμο ότι ο Τσίπρας τη στηρίζει) και εξιδανίκευση των πάντων (ενώ μιλάμε για failed state σχεδόν, που αδυνατεί να βρει την ευμάρεια περασμένων δεκαετιών με αλλεπάλληλες χρεοκοπίες και αδάμαστο πληθωρισμό).

Προτιμότερη μάλλον η ομαδικότητα, η συμπερίληψη (που κάνει τον Ζεμούρ να βράζει), η ποικιλία, η φρεσκάδα, που πρεσβεύει η μεγάλη εθνική του 21ου αιώνα, και κάνει μια σιωπηλή μειοψηφία σήμερα να λέει "viva les bleus"!