Τα παιδιά του Πούτιν ποίον είχανε πατέρα;

Στην περίπτωση αυτή, δύο είναι οι εκδοχές ως προς τους δράστες: Η πρώτη, δράστης της παρακολούθησης να είναι η ΕΥΠ. Οπότε την πολιτική ευθύνη έχει αποκλειστικά ο πρωθυπουργός. Ο οποίος, όχι μόνον οφείλει να παραιτηθεί για όσους λόγους επικαλείται ο Αλέξης Τσίπρας, αλλά και για λόγους ευήθειας.

Διότι, με δεδομένο ότι το προϊόν της παρακολούθησης το διαθέτει μόνον αυτός που τη διεξάγει, προέβη στην ανόητη πράξη να το παραδώσει στους Τσίπρα και Βαξεβάνη, ώστε όχι απλώς να το επικαλούνται εις βάρος του, αλλά να επιχειρούν, με τραμπικό τρόπο, να διαλύσουν και τη χώρα. 

Επειδή μάλιστα ένας πρωθυπουργός που παραδίδει στους αντιπάλους του το υλικό των εγκληματικών του πράξεων είναι επικίνδυνος για τη χώρα και για λόγους ευήθειας, προκειμένου να εξασφαλίσουμε ότι δεν πρόκειται ποτέ να επιστρέψει, να του επιβάλουμε και την ποινή της δημόσιας διαπόμπευσης,  με αφορμή ένα ακόμη σοβαρότερο ατόπημα: διότι, παρακολουθώντας και την κυρία Πατούλη, μετέτρεψε τις παρακολουθήσεις σε παρωδία. Και σ’ αυτή την ποινή ούτε ο ίδιος θα διαφωνήσει, αν έχει συνείδηση των πραττομένων…

Αν όμως δεν είναι έτσι τα πράγματα;  Αν δηλαδή οι  φερόμενες  33 και οι προαναγγελλόμενες 100 ή 133 υποκλοπές πραγματοποιήθηκαν με συστήματα που διαθέτουν μόνον ιδιώτες και όχι η ΕΥΠ, άρα  δεν ήταν έργο της ΕΥΠ, τότε ποιος είναι ο δράστης;

Κυρίως, όμως, ποιος είναι αυτός που τον ξέρει;

Με δεδομένο ότι η πολιτεία δεν διαθέτει –και ευτυχώς– κάποιο «πανοπτικό»  σύστημα που να ελέγχει όλες τις ανθρώπινες δραστηριότητες, είναι προφανές ότι δεν μπορεί να γνωρίζει, εν τω πράττεσθαι μάλιστα, οποιοδήποτε έγκλημα (κλοπής, φόνου, βιασμού, παιδοφιλίας, απάτης, υποκλοπής κ.ο.κ.) και τους δράστες του.

Αν υπάρχει κάποιος που γνωρίζει άνευ ετέρου τη διάπραξη ενός εγκλήματος και τον δράστη, αυτός είναι μόνον ο συναλλασσόμενος μαζί του. Δηλαδή ο αποδέκτης των προϊόντων του εγκλήματος (π.χ. «κλεπταποδόχος»). Δεν είναι τυχαίο ότι, για τον εντοπισμό των δραστών σχετικών εγκλημάτων, η αστυνομία ερευνά αμέσως τους χώρους των κλεπταποδόχων, όπου διατίθεται το προϊόν του εγκλήματος.

Από τη βιβλιογραφία μάλιστα (Τσαρλς Μπρέννερ, Στοιχειώδες εγχειρίδιο ψυχανάλυσης, απόδοση: Ι. Ε. Σταθάκης, Πατάκη, Αθήνα 2001) είναι χαρακτηριστική η περίπτωση  κορυφαίου  διαρρήκτη  της Νέας Υόρκης ο οποίος, κλέβοντας μόνο μετρητά που δεν έχουν ταυτότητα, παρέμενε ο ασύλληπτος «φαντομάς» επί χρόνια. Αρκούσε όμως μία μόνο φορά που έκλεψε τιμαλφή και τα  παρέδωσε σε ενεχυροδανειστήριο για να συλληφθεί.

Διότι η αστυνομία ήξερε πού θα πάει.

Ακριβώς αυτό όμως ξέρουμε στην υπόθεση των υποκλοπών των 33 θυμάτων, χωρίς καμία προσπάθεια. Αφού το «ενεχυροδανειστήριο» παρουσιάστηκε αυτοπροσώπως.

Πρόκειται για το ζεύγος Βαξεβάνη - Τσίπρα οι οποίοι,  ως «κλεπταποδόχοι», αποδέχονται από τις συμμορίες με τις οποίες συνεργάζονται τα προϊόντα εγκληματικών πράξεων.

Δεν είναι τυχαίο ότι προαναγγέλλουν ότι σε λίγο θα διαθέτουν το προϊόν και άλλων 100  περιπτώσεων υποκλοπών! Πράγμα που σημαίνει ότι συνεχίζουν την επαφή με τον σκοτεινό κόσμο των υποκλοπέων.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Ότι το «ζεύγος» Τσίπρα - Βαξεβάνη, ως αποδέκτες του προϊόντος του εγκλήματος, είναι οι μόνοι που αποδεδειγμένα γνωρίζουν τους δράστες των εγκλημάτων των υποκλοπών, αφού είναι αυτοί που συναλλάχτηκαν μαζί τους προκειμένου να προμηθευτούν το προϊόν των υποκλοπών.

Θα πρόκειται λοιπόν για πρωτοφανή δολιοφθορά κατά της Δημοκρατίας αν δεν κατονομάσουν τους προμηθευτές τους, ώστε η πολιτεία να πράξει το καθήκον της και να μας προστατεύσει από τις εγκληματικές αυτές συμμορίες.

Ανεξαρτήτως μάλιστα του τι θα επικαλεστεί ο δημοσιογράφος Κώστας Βαξεβάνης για να αποφύγει να κατονομάσει τους δράστες του εγκλήματος, ο Αλέξης Τσίπρας  δεν μπορεί να επικαλεστεί κανένα απόρρητο. Ούτε το άρθρο 61 παρ. 3 του Συντάγματος που προβλέπει ότι «Ο βουλευτής δεν έχει υποχρέωση μαρτυρίας για πληροφορίες που περιήλθαν σ’ αυτόν ή δόθηκαν από αυτόν κατά την άσκηση των καθηκόντων του….», διότι δεν είναι στα καθήκοντά του οι σκοτεινές συναλλαγές με τον υπόκοσμο που εκτελεί υποκλοπές.

Αυτό συνεπάγεται ότι, αν αρνηθεί να κατονομάσει τους προμηθευτές του, τότε επιλέγει το ρόλο του προστάτη συμμοριών του υποκόσμου, που  επιτίθενται στην ίδια την ασφάλεια της  χώρας.

Διότι όταν παρακολουθούν μέχρι και τον υπουργό Εξωτερικών και ακολούθως προμηθεύουν τον κ. Τσίπρα με το προϊόν του εγκλήματος της υποκλοπής, ο κ. Τσίπρας εγκληματεί κατά της χώρας αν κρύβει τον προμηθευτή του. Έστω και αν στη συναλλαγή του εκπροσωπείται από τον κ. Βαξεβάνη.

Πλην αν τα πράγματα είναι ακόμη χειρότερα και ο κ. Τσίπρας δεν μπορεί να δώσει τον προμηθευτή του χωρίς κίνδυνο της ζωής του, διότι ο προμηθευτής δολοφονεί (κυριολεκτικά) ακόμη και με τσάι…

Αν δηλαδή βρισκόμαστε μπροστά σε ευθεία παρέμβαση ξένης δύναμης  στις ελληνικές εκλογές. Που δεν θα είναι άλλη από εκείνη που παρενέβη –με εξαιρετική επιτυχία μάλιστα– και στις αμερικανικές εκλογές υπέρ του Τραμπ.

Η οποία, μετά την πτώση της Ιταλίας στους απογόνους του Μουσολίνι, ορέγεται να κατακτήσει και την Ελλάδα. Μέσω μιας παράταξης μάλιστα η οποία είναι πιο φιλική προς τον Πούτιν απ’ ό,τι οι ιταλοί μεταφασίστες. Αφού οι αυτόχθονες «πουτινιστές» είναι οι μοναδικοί Ευρωπαίοι οι οποίοι καταγγέλλουν τη χώρα τους  για τη βοήθεια στην Ουκρανία,  προτείνοντας εναλλακτικά να μοιράσουμε σταφίδες στα θύματα του Πούτιν…

Όταν λοιπόν, κραδαίνοντας τα προϊόντα του εγκλήματος τα οποία κατέχουν ως «κλεπταποδόχοι», με το ήθος του αριστερού «τραμπιστή» κατηγορούν τον πρωθυπουργό επειδή  δεν «μαντεύει» ποιος είναι ο συνεργός τους και προμηθευτής τους, τον οποίο όμως μόνον αυτοί γνωρίζουν αλλά προστατεύουν, εμπαίζουν μια ολόκληρη χώρα.

Και τέτοιος εμπαιγμός είναι «ανεκτός» μόνο αν γίνεται για κάποιον «ανώτερο σκοπό». 

Προκειμένου  λοιπόν να «αποκαλυφθεί» η ιερότητα του σκοπού τους ή η ευτέλειά τους από την απάντηση που θα δώσουν, ένα πράγμα μπορούμε να ρωτήσουμε:

Τα παιδιά του Πούτιν ποίον είχανε πατέρα;