«Ο συγκεκριμένος δημόσιος χώρος δεν είναι μια γειτονιά, αλλά μια γειτονιά του κόσμου. Οι χρήστες αυτού του δημόσιου χώρου είναι πολυεπίπεδα και πολύμορφα υποκείμενα, έρχονται από το μέλλον και ήταν και θα είναι το πολιτικό βαρόμετρο για όλες τις εξελίξεις», διδάσκει αρθρογράφος τις εις την ΕφΣυν.
Εξηγούμαι: τέμενος, διότι εγώ, που δεν αισθάνομαι, άρα δεν πρέπει και να είμαι, «πολυεπίπεδο και πολύμορφο υποκείμενο, (που) έρχεται από το μέλλον» δεν μπορώ να είμαι χρήστης αυτού του χώρου. Ή, κι αν είμαι, μόνο ως φιλοξενούμενος των νόμιμων αποκλειστικών χρηστών του μπορώ. Κάτι σαν το περιβόλι της Παναγιάς, βοήθειά μας, μόνο για μυημένους, που δεν αποκλείει τα θήλεα αλλά τους μικροαστούς.
Είπα όμως μικροαστούς και θυμήθηκα: ιδιοκτησία, το σπιτάκι μου, όπου μόνο εγώ και οι δικοί μου και όλοι οι άλλοι έξω. Θαύμα, θαύμα, στο περιβόλι με τα «βαρόμετρα για όλες τις εξελίξεις», τα πολυεπίπεδα και πολύμορφα υποκείμενα τα βράδια συναντιούνται με τον μικροαστό και μαζί χουχουλιάζουν στην ιδιοκτησία τους, μυστικά και κρυφά, πίσω από την πλάτη των πολιτών.
