Προσπαθεί λοιπόν ο δόλιος να μιλήσει πολιτικά, όμως τόσο άγαρμπα που ακόμα και το ίδιο του το κόμμα θα του πει "το παράκανες στην υπερβολή και θα μας βγει ανάποδα ". Εδώ το μικρό του δράμα αρχίζει να κερδίζει σε πλοκή. Ακούγοντας το κόμμα, ζητάει απο την υπουργό συγγνώμη με μισό στόμα, όμως εξακολουθεί να συμπεριφέρεται σαν η ιδέα του τεκμηρίου αθωότητας να μην έχει ακόμα κάνει το παρθενικό της ταξίδι στις έλικες του ευγενούς του εγκεφάλου.
΄Έτσι, ο πανεπιστημιακός καθηγητής εξακολουθεί να μιλάει αυθόρμητα την φυσική του γλώσσα, ιδιωτικά την καμαρώνει σαν «γλώσσα του λαού», μιλάει δηλαδή σαν τίποτε Μακέλεμα ή σαν την Τελευταία Ώρα.
Του το λέει η κριτική, ξανασυνοφρυώνεται το κόμμα, δεύτερη διόρθωση: «α, ναι, συγγνώμη, σε εκείνο το πρώτο μου "συγγνώμη" ξέχασα και το τεκμήριο αθωότητας, παρακαλώ, βάλτε το και αυτό στον λογαριασμό. Συμπαθάτε με, αλλά βλέπετε τι γίνεται, θα γίνουν δεν θα γίνουν εκλογές, ένα μυαλό, έχω να κάνω και δημοσκοπήσεις, δεν μπορώ να τα κάνω όλα στην εντέλεια, εντάξει;»
* προδιαγραφές ΜτΜ: η Μέθοδος του Μουτζούρη. Επιλέγουμε ό,τι πιο απεχθές κυκλοφορεί στους αιθέρες της δημοσιότητας, εμποτίζουμε με αυτό ένα πατσαβούρι, το πετάμε στο πρόσωπο του αντιπάλου.
