Και πώς να το κόψω;
Στην αρχή δοκίμασα την γόρδια μέθοδο: με το μαχαίρι. Από αύριο τέρμα! είπα. Ίσως και ένα patch να βοηθήσει, αλλά μήπως είναι καλύτερα να το βάλω στο μάτι μου για να μη βλέπω τον πειρασμό;
Ωραία, το έκοψα. Και τώρα; Χαρμάνης; Και για πόσο; «Χαρμάνης είμαι απ’ το πρωί, πάω για να φουμάρω / μες στον τεκέ του Σάλωνα π’ έχει το φίνο μαύρο», τραγουδά ο Μάρκος. Με τι θα απασχολήσω τα χέρια μου και τις παρορμήσεις μου; Γιατί να στερούμαι κάτι εγώ που έχουν οι άλλοι; Γιατί να αισθάνομαι σαν τον ψωριάρη στη γωνία που δεν μπορεί να κάνει κάτι που επιθυμεί και ας είναι ανθυγεινό. Αυτά είναι πράγματα για μικρά παιδιά. Δεν κόβονται με αυτόν τον τρόπο οι εξαρτήσεις. Έτσι το ξανάρχισα.
Το ξανάρχισα όμως με μία υπόσχεση: να το περιορίσω σταδιακά. Σήμερα κάτι λιγότερο από χθες, αύριο κάτι λιγότερο από σήμερα. Αλλά πώς ορίζεται το λιγότερο; Κάθε μισή ώρα; Όταν έχω ελεύθερο χρόνο, ή όταν θέλω να εκφράσω την δημιουργικότητά μου; Μήπως να μετράω μέχρι το δέκα πριν το αρχίσω; Ομολογώ ότι δυσκολεύτηκα πολύ και κατέληξα σε μία μέθοδο που σταδιακά μείωσε την χρήση, αλλά με τον καιρό την επανέφερε στα παλιά επίπεδα. Γεύτηκα την στυφή γεύση της ήττας απέναντι στις εξαρτήσεις.
Έμαθα κάτι από αυτή την εκδρομή στη ματαιότητα; Ναι. Μόνον η μέθοδος «μαχαίρι» δουλεύει, αν είστε καμένη περίπτωση. Όμως ο εσωτερικός βομβαρδισμός του ανασφαλούς εαυτού για τον δήθεν κοινωνικό αποκλεισμό θα είναι ανελέητος. Θα πρέπει να επιστρατευθεί κάθε ικμάδα ψυχικής δύναμης, κάτι που υπούλως θα σε κάνει να αναρωτηθείς αν αξίζει τον κόπο, ή αν είναι μία πύρρειος νίκη.
Δεν το έκοψα, δεν το περιόρισα σημαντικά. Αλλά δεν μιλούσα για το τσιγάρο --ποτέ δεν κάπνιζα άλλωστε. Για το Facebook μιλούσα. Και για το πώς θα ξαναβρώ τον χαμένο χρόνο. Όσο για τα παιδιά, πεσμένα με τα μούτρα στα "social", ας μην το σκέφτομαι καλύτερα. Χαμένη περίπτωση από κούνια.
Γιάννης Χαρμάνης
Και για την αντιγραφή,
Γιώργος Ναθαναήλ
