Το ελληνικό δημόσιο πανεπιστήμιο, σε πιο προνομιακές εποχές (1999, 2006, 2011 κ.λπ.), κλώτσησε όλες τις ευκαιρίες που του παρουσιάστηκαν να εξορθολογιστεί (όχι με λογική ένα -οποιοδήποτε- τμήμα σε κάθε πρωτεύουσα νομού), να έχει τη στοιχειώδη ευνομία και ασφάλεια, να λειτουργήσει ως χώρος αξιοκρατίας και εξέλιξης (χωρίς παγκοσμίως μοναδικές πατέντες μόνιμων μετατατάξεων, ρεσιτάλ διαπλοκής και κωμικοτραγικές συνθέσεις εκλεκτορικών), να δώσει έμφαση στις βιβλιοθήκες και όχι στον Εύδοξο, να προσφέρει αξιοπρεπείς αμοιβές στους διδάσκοντες (και όχι ανοιχτά παραθυράκια για πολλά παράλληλα εισοδήματα Δημοσίου), να μην εξευτελίζει μισθολογικά τους νέους και λιγότερο νέους δόκτορες, να μην έχει τη δεύτερη χειρότερη αναλογία φοιτητών -καθηγητών στην ΕΕ και τον μεγαλύτερο μέσο όρο ηλικίας διδασκόντων κ.λπ., κ.λπ.
Η (αφελής) αισιοδοξία για το μέλλον του, γενικά και ειδικά, δεν βλάπτει, όπως δεν βλάπτει και η πίστη στον Άγιο Βασίλη ή σε προφητείες των Μάγια, ας πούμε.
Φαντάζομαι την τελευταία βδομάδα το εμπεδώσαμε.
ΥΓ. Ο αρμόδιος (ΔΕΠ παρακαλώ) υφυπουργός, στο μεταξύ, βγαίνει στα ΜΜΕ κυρίως για να αναλύσει δηλώσεις Ακάρ, αγορές Ραφάλ, τις εκλογές στα Κατεχόμενα, τη μοίρα του Ζάεφ και τη συνθήκη των Σεβρών (παλιά του τέχνη κόσκινο). Το χαρτοφυλάκιό του δεν κρίνεται δα και τόσο σημαντικό, ούτε καν από τους δημοσιογράφους.
Δεν γίνεται τίποτα πια με συναίνεση στην παιδεία.
Κάθε απόπειρα διόρθωσης (να θυμίσω τον νόμο Διαμαντοπούλου, που ψηφίστηκε από 280 βουλευτές περίπου; ) σαμποτάρεται από τις συντεχνίες.
Ενίοτε δε, οι σαμποτέρ ανταμείβονται με υψηλόβαθμα πόστα (Αρβανιτόπολους ας πούμε)
15 Μάι 2022, 01:05