Είμαι της γνώμης ότι το ερώτημα είναι διατυπωμένο εσφαλμένα και ως εκ τούτου είναι άνευ νοήματος. Διότι αντιπαραθέτει από τη μια μεριά την βούληση ενός (του Πούτιν) στη βεβαιότητα ή έστω στη βούληση «των Ουκρανών», δηλαδή στη volonté générale – στη γενική βούληση ενός λαού.
Η βούληση του ενός είναι όμως συγκεκριμένη και εφήμερη – αφορά μόνον αυτόν και θα εξαφανιστεί με την αποχώρηση του συγκεκριμένου από τον κόσμο. Η γενική βούληση είναι αχρονική και χαρακτηρίζει τη βούληση του κάθε Ουκρανού, επειδή είναι μέρος του ορισμού της φύσης του «Ουκρανού» – όποιος είναι Ουκρανός είναι φιλόπατρις Ουκρανός, όπως όποιος είναι Έλληνας είναι φιλόπατρις Έλληνας (με άλλα λόγια, η φιλοπατρία είναι ηθική στάση και δεν έχει καμία σχέση με τον εθνικισμό που είναι ανήθικος εκ φύσεως).
Αυτό σημαίνει ότι κάθε διευθέτηση της σύρραξης, η οποία δεν θα συμπεριλαμβάνει τη συμφιλίωση δυο εκ φύσεως ίσων πλευρών, δηλαδή της ουκρανικής και της ρωσικής γενικής βούλησης, είναι μόνο επίπλαστη, επιφανειακή και το πολύ πολύ να βολεύει όλους τους άλλους εκτός από αυτούς που αφορά άμεσα – τους Ουκρανούς και τους Ρώσους.
Και κάθε παρουσίαση μιας τέτοιας «βολικής» λύσης ως «δίκαιης» και στην υπηρεσία της ειρήνης είναι υποκριτική και ανήθικη στον βαθμό της συνέργειας σε ένα έγκλημα.
