Όλα αυτά κάνουν καθαρές τις επιδιώξεις του, τον τρόπο που σκέφτεται –και την προσωπικότητα του, διαμορφωμένη εξάλλου στην υπηρεσία της σοβιετικής KGB– αλλά και της φύσης του καθεστώτος του. Δεν μπόρεσε ποτέ να γίνει ηγέτης των Ρώσων. Παρά τα αντίθετα λεγόμενα, η Ρωσία του Πούτιν εξάγει μόνον υδρογονάνθρακες, όπλα, χάκερ και ολιγάρχες· η οικονομία της χαμηλή, η παραγωγικότητα της ακόμη χαμηλότερη, ενώ ο ηγέτης της παρέμεινε ένας πράκτορας που πατάει πάνω στα τραύματα της ήττας των Σοβιετικών στον Ψυχρό Πόλεμο.
Ο Ζελένσκι και οι Ουκρανοί, αυτοί που κατοικούν στο «έδαφος», αποδείχτηκαν σκληρό καρύδι για τις ορέξεις του. Ενωμένοι, δίχως τα απαραίτητα μέσα για έναν σύγχρονο πόλεμο, μάχονται με καρδιά, για την ύπαρξή τους, για να ζήσουν στη χώρα τους όπως οι ίδιοι επιθυμούν, σε ελευθερία και δημοκρατία. Μοιάζουν να έχουν υιοθετήσει και να ζουν το μότο της Ελληνικής Επανάστασης και κάθε άνισου αγώνα για ελευθερία: «καλύτερα μιας ώρας ελεύθερη ζωή, παρά σαράντα χρόνια σκλαβιά και φυλακή».
Στον αγώνα αυτόν, ο Ζελένσκι αποδείχτηκε χαρισματική ηγετική μορφή με δυνατότητες επικοινωνίας με τους πολλούς. Μόνος κι απομονωμένος σ’ ένα υπόγειο καταφύγιο, μπορεί και έρχεται σε επαφή με τους Ουκρανούς με μια θαυμαστή αμεσότητα, και τους εμψυχώνει να πράξουν αυτό που φάνταζε αδύνατο, σε αντίσταση δίχως ορατή διέξοδο, σε αγώνα υπαρξιακό.
Επικοινωνεί, με φωνή δωρική, απέριττη, σκληρή. Μοιάζει σαν να έχει στο ηχόχρωμά της τον αχό της μάχης, τις κραυγές της απελπισίας αλλά και της νίκης που προέρχεται απ’ την αποφασιστικότητα, το θάρρος, την ακατάβλητη προσήλωση στο στόχο υπεράσπισης των αξιών της ουκρανικής κοινωνίας. Η φωνή του, μαζί με την αλήθεια και την καθαρότητα του λόγου του, καθώς και κυρίως η προσφορά της ίδιας της ζωής του, είναι τα κρίσιμα στοιχεία της ουκρανικής αντίστασης.
Παράλληλα διαμόρφωσε ένα οικουμενικό ακροατήριο, καθώς ξύπνησε τα αντανακλαστικά της κοιμισμένης Δύσης θυμίζοντας τις αξίες της. Μοιάζει με τον Τσώρτσιλ όταν σε μια άλλη εποχή που πάλι όλα φαινόταν ότι είχαν χαθεί, το 1940-41, χρησιμοποιώντας το ραδιόφωνο, υποσχόταν στους Βρεττανούς αίμα, δάκρυα και ιδρώτα. Ο Ζελένσκι, όπως λέει το New Yorker, «χρησιμοποιεί ένα smartphone και την πιο απλή ρητορική για να επιβεβαιώσει την παρουσία του στην πρώτη γραμμή. “Ναι ρε”, είπε στους ουκρανούς συμπολίτες του, καθώς στεκόταν σε δρόμο του Κιέβου, “είμαι εδώ”, ενώ απ’ το καταφύγιό του στην πρωτεύουσα περιέγραψε στα μέλη του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου ρωσική πυραυλική επίθεση και απώλειες αμάχων με τέτοια ένταση που ακόμη και ο αγγλόφωνος διερμηνέας δεν μπορούσε να συγκρατήσει τη συγκίνησή του».
Την περασμένη Παρασκευή, 4/3, ο κόσμος όλος παρακολούθησε δύο συνεντεύξεις που δόθηκαν σχεδόν ταυτόχρονα, του Πούτιν και του Ζελένσκι. Χαοτικά διαφορετικές. Ο Πούτιν απείλησε τους πάντες με τα πυρηνικά του και υποσχέθηκε συντάξεις κι επιδόματα στους ρώσους στρατιώτες για να μη λακίσουν. Ο Ζελένσκι μίλησε στοχαστικά για το σύνολο του πολέμου, ακόμη και για τα έωλα επιχειρήματα των Ρώσων, και υποσχέθηκε πειστικά στους δικούς του τον ίδιο τον εαυτό του.
Ο Ζελένσκι, ως κεντρικό σημείο της Ουκρανικής Άμυνας, κινδυνεύει. Είναι γνωστή η επιχείρηση των Ρώσων που μέσω της δολοφονίας του ηγέτη της Τσετσενίας παρέλυσαν την αντίσταση. Ο Ζελένσκι το νιώθει ότι είναι ο κύριος στόχος, αλλά είναι σαφές ότι δεν τον νοιάζει να πεθάνει, καθώς, όπως λέει, αισθάνεται τυχερός που οι Ουκρανοί, την ώρα της αντίστασής τους, την ώρα που πολεμούν για την ύπαρξή τους, τον χρειάζονται.
Ο ουκρανικός λαός απέκτησε τον ήρωά του, που είτε ζωντανός είτε νεκρός θα εμπνέει στη μακρόχρονη σύγκρουση με τον Πούτιν και το καθεστώς του.
