Μια όχι και τόσο όμορφη ιστορία

Παίρνω πρώτο τηλέφωνο το ΕΚΑΒ: “σε δέκα λεπτά είμαστε εκεί”

Δεύτερο τηλέφωνο: “μόλις φτάσαμε” (ψέματα)

Τρίτο: Δεν το σηκώνουν

Εκείνη την ώρα περνάει περαστικός και μου εξηγεί ότι «γνωρίζουν την περίπτωσή της και δεν έρχονται να βοηθήσουν». Ναι είναι αλήθεια, ΔΕΝ ΕΡΧΟΝΤΑΙ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΟΥΝ. Άλλος περαστικός μου λέει μια δεύτερη όμορφη ιστορία: «Στην οδό  τάδε στο Κολωνάκι μάζεψαν υπογραφές για να τη μετακινήσουν από εκεί». Στο Κολωνάκι λοιπόν ορισμένοι μαγαζάτορες φοβήθηκαν ότι μια αδελφή που πεθαίνει και χρειάζεται ιατρική φροντίδα τούς χαλάει τη μόστρα των μαγαζιών τους. Δεν τους πέρασε από το μυαλό να βρουν έναν τρόπο να τη βοηθήσουν. Κακή φάση.

Παίρνω τηλέφωνο αστυνομία: «με δείρανε  επί της οδού Βασιλίσσης Σοφίας τάδε και μου κλέψανε την τσάντα μου, ελάτε παρακαλώ». Έρχονται. Τους λέω ότι είπα ψέματα για να έρθουν να κάνουν κάτι. Οι τρεις από τους τέσσερις καταλαβαίνουν και μου λένε «ΟΚ, κάτσε να φωνάξουμε  εμείς το  ΕΚΑΒ. ο τέταρτος μου λέει κάτι σαν “ΚΑΝΟΝΙΚΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΣΑΣ ΠΡΟΣΑΓΑΓΟΥΜΕ ΠΟΥ ΕΙΠΑΤΕ ΨΕΜΑΤΑ”. Του απαντάω “άνθρωπέ μου σοβαρέψου μη γίνουμε μπίλιες”. Οι συνάδελφοί του του λένε να σταματήσει. Τρεις στους τέσσερις αστυνομικούς της ομάδας Δέλτα συμπεριφέρονται σαν καλοί επαγγελματίες και ηθικοί άνθρωποι που καταλαβαίνουν ποια είναι η προτεραιότητα και τι πρέπει να γίνει. Καθόλου άσχημο το 75%. Να ένα όμορφο πλοτ τουίστ!

Πάω πίσω λίγο στην αδελφή και της δίνω δεύτερο και τρίτο τσιγάρο. Μου χαμογελάει γλυκά και μου πιάνει το χέρι. Περιμένουμε χέρι χέρι να έρθει το ΕΚΑΒ. Έρχεται μηχανοκίνητος. Του λέω «μπρο κάνε κάτι αμέσως». Μου λέει «δεν μπορώ να κάνω τίποτα εάν δεν συναινέσει. Δεν υπάρχει, νομικά, η δυνατότητα να υποχρεώσουμε κάποιον να μεταφερθεί στο νοσοκομείο και στη συνέχεια σε μονάδα ψυχικής υγείας αν δεν έχουμε την άδειά του ή εισαγγελική εντολή».

Εγώ: «Ναι, καταλαβαίνω τη συγκεκριμένη δικλίδα ασφαλείας, αλλά δεν βλέπετε ότι η γυναίκα δεν μπορεί να συναινέσει σε τίποτα και ότι χρειάζεται βοήθεια γιατί αν την αφήσουμε εδώ θα πεθάνει στη μέση του δρόμου; Πάρτε την από εδώ και θα τη συνοδέψω εγώ και θα είμαι μαζί της σε όλη τη διαδικασία».

«Όχι δεν γίνεται αυτό, πρέπει “κάποιος” να πάει να καταθέσει για να βγει η εισαγγελική εντολή κ.λπ.». Ο μαν μού λέει ότι δεν θα παρακάμψει το τυπικό γιατί δεν θέλει να μπλέξει. Κακή φάση.

«Κάποιος» αναλαμβάνει την ευθύνη και πάει ΑΤ Συντάγματος και κάνει τη διαδικασία. Εγώ καλώ ΑΤ Συντάγματος μετά από μία ημέρα και τους λέω «αυτό είναι το τηλέφωνό μου. Εάν εμφανιστεί η γυναίκα και την πάτε στο νοσοκομείο πάρτε με να τη συνοδεύσω γιατί είναι προφανές ότι δεν έχει κάποιον να τη συνδράμει». Μέχρι σήμερα δεν με έχουν πάρει τηλέφωνο. Ζει; Πέθανε; Ποιος ξέρει.

Στην Ελλάδα το 2022:

- Το ελληνικό κράτος είναι ΟΚ με το να αφήνει ανθρώπους να πεθαίνουν στο δρόμο. ΕΙΜΑΣΤΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ ΟΚ ΝΑ ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟ ΔΡΟΜΟ.

- Υπάρχουν αστυνομικοί που είναι σοβαροί επαγγελματίες. Αυτή και άλλες πρόσφατες εμπειρίες μου μου λένε ότι είναι μάλλον η πλειοψηφία.

- Η αστική τάξη του Κολωνακίου, τουλάχιστον σε μεγάλες ποσότητες, είναι κανιβαλικά ανήθικη και επικίνδυνη για τον εαυτό της και για εμάς. Ναι, είναι και ταξικό το θέμα. ΟΜΠΒΙΟΥΣΛΙ.

- Είμαστε ένα βήμα πριν από το να γίνουμε μετα-αποκαλυπτική ταινία με ζόμπι. Τόσο «εμείς» (για κάποιον περίεργο λόγο το google docs υπογραμίζει  το “εμείς” και μου επιτρέπει το “εσείς”. Την ώρα που γράφεται, δε, η πρόταση αυτή σταματάει να υπογραμμίζει το “εμείς”), όσο και μεγάλα κομμάτια του «“Δυτικού” Κόζμου».

- Στους 150 ανθρώπους (more or less) τους οποίους μέτρησα να περνάνε κατά τη διάρκεια των 65 λεπτών που κράτησε το όλο σκηνικό, σταμάτησαν 12 να δουν τι γίνεται και να με ρωτήσουν εάν όλα είναι καλά, εάν χρειάζεται κάτι. Δύο (διανομείς φαγητού) άφησαν τσιγάρα. Μία γυναίκα, επίσης εργατική τάξη, έφερε φαγητό. ΘΛΙΒΕΡΟ ΠΟΣΟΣΤΟ. Οι υπόλοιποι μάλλον είχαν σοβαρότερα πράγματα να κάνουν.

- Ενδιαφέρουσα κοινωνιολογική παρατήρηση: ποιο ήταν το κοινό χαρακτηριστικό των 10 από τους 12 ανθρώπους που σταμάτησαν, ενώ περπατούσαν στην Βασιλίσσης Σοφίας? (suspenseful music on the background)

Γουέλλ, μάγκες μου, δεν φορούσαν μάσκα προστασίας από τον κορωνοϊό. Με απλά λόγια, «οι ψεκασμένοι που δεν ενδιαφέρονται για τη δημόσια υγεία και για τους γέροντες και διαβάζουν Ελεύθερη ώρα και πιστεύουν στο μάτι και πίνουν βότανα και κάνουν βελονισμό και πάνε εκκλησία και και και…»

Αντιθέτως, μαντέψτε ποιο ήταν το κοινό χαρακτηριστικό του 90% (more or less) των ανθρώπων που δεν σταμάτησαν.

Μπορείτε να μαντέψετε την απάντηση.

Φαντά

Ζο

Μαι