Ωστόσο για να εδραιωθεί το κύρος ενός σημαντικού βραβείου (το οποίο απονέμεται σταθερά από το 2007 και με το οποίο έχουν τιμηθεί, μεταξύ άλλων, ο Βρετανός Τζόναθαν Κόου, ο Ισπανός Χαβιέρ Θέρκας, ο Ιταλός Έρρι ντε Λούκα) θα πρέπει να γίνονται γνωστά στο ευρύ κοινό η λειτουργία του, οι επιλογές και τα κριτήρια της απονομής του, και να ενημερώνονται εγκαίρως και αρμοδίως οι αναγνώστες, οι συγγραφείς, οι εκδότες. Στην περίπτωση του Δύτη αυτό δεν συνέβη. Το γεγονός αυτό, βεβαίως, δεν μειώνει την αξία του βιβλίου – κάθε άλλο. Στο Books’ Journal περηφανευόμαστε ότι ήμασταν από τους πρώτους που προτείναμε στο βιβλίο του Μίνου Ευσταθιάδη στους αναγνώστες μέσω μιας εκτενούς και ενδιαφέρουσας συνέντευξης μαζί του, η οποία δημοσιεύθηκε στο τεύχος του Απριλίου 2019. Ας σημειωθεί ότι, έκτοτε, ο Ευσταθιάδης κυκλοφόρησε ένα ακόμη βιβλίο, το Κβάντι (Ίκαρος, 2020), το οποίο επίσης μεταφράζεται στα γαλλικά.
Μιλώντας για τον Δύτη ο Ευσταθιάδης σημείωνε:
«Παρότι το μεγαλύτερο κομμάτι της πλοκής εκτυλίσσεται στο σήμερα, το βιβλίο έχει σχέση με την ιστορία του Αιγίου και τη σφαγή των Καλαβρύτων. Όλα τα ονόματα που αφορούσαν Γερμανούς και ορισμένους έλληνες αξιωματούχους είναι αληθινά – μόνο τα ονόματα των βασικών ηρώων του βιβλίου έχουν αλλάξει, πρόκειται ασφαλώς για μυθιστορηματικά πρόσωπα. Να σάς δώσω ένα παράδειγμα: ο άνθρωπος που έκανε τη μετάφραση και η οποία, από ό,τι λένε, είναι ολέθρια, μεταξύ των ανταρτών και των Γερμανών, πριν από τη σφαγή των Καλαβρύτων, στο πλαίσιο διαπραγματεύσεων για ανταλλαγή συλληφθέντων, ήταν ένας γερμανός ελληνομαθής αξιωματικός ο οποίος όμως δεν μιλούσε καλά ελληνικά. Η ιστορία είναι αληθής, πολλές πηγές αναφέρουν ότι η σφαγή των Καλαβρύτων μπορεί να είχε αποφευχθεί αν αυτή η μετάφραση ήταν καλύτερη – γεγονός που είναι τρομακτικό, αν είναι αληθινό. Διατηρώ ωστόσο επιφυλάξεις, το αναφέρω και στο βιβλίο, δεν σκοτώνει κανείς χίλιους ανθρώπους».
Αναφερόμενος στις επιρροές του, ο συγγραφέας τόνιζε ότι:
«Ο Έντγκαρ Αλαν Πόε είναι, στην κουλτούρα του 20ού και του 21ου αιώνα, είναι μια από τις μεγαλύτερες αναφορές, στη λαϊκή τουλάχιστον κουλτούρα. Οι ταινίες δεν θα ήταν οι ίδιες αν δεν υπήρχε ο Πόε, δεν θα υπήρχε, για παράδειγμα, ο Στίβεν Κινγκ. Το γοτθικό στοιχείο προϋπήρχε του Πόε, ο πρώτος και πιο σκοτεινός συγγραφέας από όλους ήταν ο Αισχύλος, στον οποίο αναφέρομαι και στον Δύτη. Έχω ιδιαίτερη αγάπη για τον Αισχύλο, έχει φοβερή αίσθηση του πεπρωμένου – και με το πεπρωμένο δεν εννοώ κάτι που είναι γραμμένο σε πλάκες αλλά το βιολογικό φορτίο του καθενός, το DNA του, σε συνδυασμό με συγκεκριμένη χωρο-χρονική στιγμή, και τις συγκεκριμένες κοινωνικές και πολιτικές και πολιτισμικές συνθήκες στις οποίες μεγάλωσε»
Σχολιάζοντας τους σημερινούς Έλληνες, ο Ευσταθιάδης ανέφερε:
«Ο Έλληνας θέλει την απονομή κάποιου είδους τίτλου, λένε «είμαι Έλληνας» και φουσκώνουν μόνοι τους από περηφάνια, σαν να είναι λόρδοι. Και άλλοι λαοί είναι περήφανοι για το έθνος τους, όμως οι Έλληνες είναι σε υπερβολικό βαθμό. Νομίζω ότι το μεγάλο μειονέκτημα της χώρας είναι το παρελθόν της, το οποίο πέφτει πολύ βαρύ και ακατανόητο για τον μέσο Έλληνα. Ζητάμε από τον μέσο Έλληνα να καταλάβει ένα παρελθόν το οποίο δεν κατανοεί, για το οποίο όμως είναι εξαιρετικά περήφανος. Αυτό εννοώ ότι ο μέσος Έλληνας φέρει την εθνικότητά του ως τίτλο: θεωρεί ότι επειδή είναι Έλληνας, έχει αναγκαστικά σχέση με τον Αριστοτέλη και τον Σοφοκλή και ας μην έχει διαβάσει ποτέ τα έργα τους και ας μη γνωρίζει καν τι πραγματεύονται».
