Καθόλου παρεμπιπτόντως, οι Τούρκοι πουθενά δεν διαπίστωσαν αδυναμία στη συμφωνία αν έλληνες στρατιώτες πήγαιναν στο Σαχίλ. Αν και το σημείωμα είναι αφιερωμένο στα θετικά της συμφωνίας, μου είναι αδύνατον να μην αναφερθώ στο απόσπασμα της ομιλίας του Τσίπρα όπου επικαλέστηκε φέρετρα ελλήνων στρατιωτών στην προσπάθειά του να δικαιολογήσει την απόφασή του να καταψηφίσει τη συμφωνία «καταφέρνοντας» ταυτόχρονα δύο προσωπικά ναυάγια: πρώτον, την επικών διαστάσεων αστοχία του να συλλάβει τη σπουδαιότητα της ώρας που αποτελεί ιστορικό λάθος από μόνο του – και, δεύτερον, με την επίκληση απωλειών απέδειξε πως εκτός του «καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή», στην περίπτωσή του ισχύει το «καμιά ντροπή είναι δουλειά».
Αλλά πίσω στη συμφωνία και την ώρα της, που δεν θα μπορούσε να είναι ωραιότερη. Και για τις δύο χώρες οι περιστάσεις ήταν εξαιρετικά ευνοϊκές, λόγω ευρέως γνωστών παραγόντων, με κορυφαίες αυτές της κορύφωσης της τουρκικής προκλητικότητας για εμάς, και την περίπτωση με το ανέντιμο ΑUCUS για τη Γαλλία. Θα μπορούσε κάλλιστα η ευκαιρία να περάσει ανεκμετάλλευτη. Αλλά, ευτυχώς, οι δύο ηγέτες ηγήθηκαν και άδραξαν.
Και τα δύο σκέλη της συνθήκης είναι υπέρ της χώρας και της εθνικής της ασφάλειας. Με την προμήθεια των φρεγατών και ισάριθμων κορβετών το Πολεμικό Ναυτικό ανακτά το πλεονέκτημα που πάντα είχε, ακόμη και σε χρόνους με υποδεέστερα μέσα στο πιο οικείο και φυσικό θέατρο – τη θάλασσα. Αυτήν που οι Τούρκοι χρειάστηκε να επινοήσουν «θεωρία γαλάζιας πατρίδας» για να δικαιολογήσουν την ραντανπλανική καθυστέρηση αιώνων που τους πήρε για να ανακαλύψουν κάτι που οι Έλληνες γνωρίζουμε πάνω από δυόμισι χιλιάδες χρόνια. Προσωπικά, θα προτιμούσα βαρύτερες πλατφόρμες, αλλά είμαι βέβαιος πως τα πληρώματά μας θα τις κάνουν τέτοιες.
Η συμφωνία, όμως, είναι ασύγκριτα ωραιότερη λόγω του δεύτερου σκέλους της – αυτό της ενεργού στρατιωτικής συνδρομής που και εμείς οφείλουμε να τιμήσουμε παρά τις ερυθροσταυρικές φωνασκίες των Συριζαίων. Πρόκειται για μια κυριολεκτικά άνευ προηγουμένου συμφωνία για την Ελλάδα, και μετά ενός προηγουμένου για τη Γαλλία που έχει ήδη υπογράψει παρόμοια μόνο με τη Γερμανία. Και, παρακαλώ, πείτε μου, πού πάσχει ο συλλογισμός σε περίπτωση ανάγκης, η Γαλλία να ενεργοποιήσει και τις δύο;
Από την εποχή της εισαγωγής του κοινού νομίσματος, και κυρίως λόγω της επιμονής της Γερμανίας, η Ένωση ασχολήθηκε υπέρμετρα με τη νομισματική και οικονομική ενοποίηση παραγκωνίζοντας τις άλλες δύο που είναι εξίσου αν όχι περισσότερο θεμελιώδεις: την αμυντική και την πολιτική. Και ενώ ως δυσκολότερη η τελευταία θα επιτευχθεί τελευταία, η αμυντική μπορεί και πρέπει να κάνει βήματα προς την ολοκλήρωσή της και η χθεσινή συμφωνία μπορεί να αποτελέσει υπόδειγμα. Άλλωστε το μόνο που απαιτείται γι’ αυτήν είναι η πολιτική βούληση. Το hardwate ήδη υπάρχει.
