Αν έχεις έναν ψυχικά πάσχοντα αδελφό, θα τον έχεις προίκα, εφ’ όρου ζωής. Γιατί δεν υπάρχει καμία ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ κρατική δομή που να μπορέσει να σηκώσει κομμάτι από το βάρος σου. Πουθενά η πολιτεία δεν θα σταθεί δίπλα σου, ηθικά, οικονομικά, με οποιονδήποτε τρόπο. Και ο αδελφός σου θα είναι τυχερός που έχει αδέλφια. Και θα πρέπει να εύχεται να πεθάνει πριν από εκείνα. Γιατί σε αντίθετη περίπτωση τον περιμένει το απόλυτο περιθώριο, η εξαθλίωση, το φρικτό τέλος.
Αν έχεις μία αδελφή καθηλωμένη σε αναπηρικό αμαξίδιο, πάλι έχεις ένα σταυρό να κουβαλήσεις μαζί με εκείνη. Χωρίς καμιά βοήθεια, χωρίς καμιά ενίσχυση από πουθενά. Ουσιαστική ενίσχυση, ξαναλέω.
Οι περισσότερες γυναίκες που αποφασίζουν να προχωρήσουν σε άμβλωση όταν πληροφορηθούν από το γυναικολόγο τους πως κυοφορούν ένα έμβρυο με σύνδρομο Down, δεν το κάνουν ούτε από σκληροκαρδία ούτε από διάθεση «δικό μου είναι το σώμα μου και κάνω ό,τι γουστάρω». Ούτε καν επειδή αρνούνται να σηκώσουν το βάρος του να φέρουν μία τέτοια ζωή στον κόσμο που θα χρειαστεί πολλαπλάσια δύναμη, πολλαπλάσια αγάπη απ’ ό,τι θα συνέβαινε με ένα «φυσιολογικό» έμβρυο. Είναι γιατί τις τυραννάει η σκέψη «και τι θα γίνει αυτό το παιδί ΜΕΤΑ, όταν εγώ φύγω από τη ζωή;», μια αγωνία διαρκείας που την έχουν όλες οι μάνες το παιδί των οποίων πάσχει από κάποια ασθένεια και χρειάζεται διαρκή φροντίδα και αγάπη.
Αλήθεια, είχε αντιληφθεί κανείς τι σημαίνει το να προσπαθείς να φροντίσεις έναν ηλικιωμένο που πάσχει από άνοια ή από αλτσχάιμερ; Ή φανταζόμαστε πως τα πράγματα κυλούν με τρόπο ανάλογο με εκείνο της ταινίας Still Alice, που χάρισε το Όσκαρ στην Τζούλιαν Μουρ; Κι αν δεν έχεις οικογένεια; Αν δεν έχεις παιδιά; Αν δεν έχεις σύζυγο; Τι γίνεται; Ασχολήθηκε κάνεις; Ενδιαφέρθηκε κανείς από όλους εκείνους τους ευαίσθητους που κόπτονται για τη διάσωση του αφρικανικού κυανοσκώληκα, για το δικαίωμα στη δημόσια αφόδευση ή την απαίτηση να ρυθμιστεί νομικά το δικαίωμα υιοθεσίας ιγκουάνα από ζευγάρια ή τρίο; Ο Χ Ι. Ο Χ Ι. Ο Χ Ι. Και όχι μόνο στην Ελλάδα, σε όλο τον δυτικό κόσμο που βρίθει από ευαίσθητους δικαιωματιστές.
Η τραγωδία στην Αργολίδα παρουσιάστηκε αρχικά όλο ενθουσιασμό ως γυναικοκτονία. Ιδού, να. Ο σκληρόκαρδος γέρος που σκοτώνει την ηλικιωμένη σύζυγό του και μετά αυτοκτονεί. Ιδού λοιπόν που το κακό αφορά όλες τις εποχές, όλες τις γενιές, στρατιές από αιμοδιψείς άνδρες έχουν βγει στους δρόμους με μόνο σκοπό να εξαφανίσουν το γυναικείο φύλο. Και φάνηκε πως τελικά δεν ήταν έτσι. Και αφού δεν ήταν έτσι, τι μας ενδιαφέρει να ασχοληθούμε; Ποιά ιδεολογία ή ιδεοληψία μπορεί να υπηρετήσει ή να εξυπηρετήσει το γεγονός ότι ένα ζευγάρι ηλικιωμένων, που θα πει κουρασμένων από τη ζωή, ανθρώπων, δεν είναι σε θέση να αντιμετωπίσει την φοβερή αυτή ασθένεια που έπληξε μεν τον ένα, αλλά ουσιαστικά πλήττει και τους δύο; Έχει νόημα εδώ να γίνει πορεία; Να απαιτήσουμε από την πολιτεία να βρει τρόπο ώστε να ελαφρύνει αυτό το βάρος από τους ανθρώπους που πάσχουν και τους οικείους τους; Έλα μωρέ τώρα, ποιος ενδιαφέρεται; Τι μας νοιάζει στη σημερινή εποχή που πάσχει από ακατάσχετη «νεαρολαγνεία» –άσχετη φυσικά με την αγάπη προς τη νεότητα, αλλά αποτελεί μια υστερική εμμονή της εποχής που φοβάται όσο τίποτα το γήρας και το θάνατο, τόσο που νομίζει πως μπορεί να τα εξοβελίσει–, η ζωή «των γέρων», «των αρρώστων», «των αναπήρων».
Γρήγορα θα ξεχαστεί η τραγωδία στην Αργολίδα. Αφού το θύμα μάλιστα δεν μπορεί να συναριθμηθεί μεταξύ των θυμάτων της πατριαρχίας, γυρνάμε το πρόσωπο, και ξανά προς τη δόξα τραβάμε, σαν να μην έχει συμβεί τίποτα… Θαυμάσια. Υπέροχη κοινωνία. Ευαίσθητων ανθρώπων, όμοια με τον ευαίσθητο του Ροΐδη. Λαμπρά…