Στο επίπεδο των ευρωεκλογών ένας μετριοπαθής και μάλλον συντηρητικών αντιλήψεων εκλογέας γιατί θα διάλεγε εκπροσώπους του σημερινού κυβερνητικού συνασπισμού; Εχουν πολλοί βαλθεί να μας πείσουν πως η κυβέρνηση πετυχαίνει τους στόχους της. Και για επιβράβευση ο υπουργός των Οικονομικών ετοιμάζεται να φορέσει το κοστούμι του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος, ενώ ο σημερινός οικονομικός σύμβουλος του πρωθυπουργού να τον διαδεχθεί στο τωρινό του πόστο.
Στηρίζοντας φιλοκυβερνητικούς υποψηφίους –ιδίως στις ευρωεκλογές– επικυρώνουμε αυτό το σκεπτικό και μετέχουμε και εμείς στην σχετική επιβράβευση.
Ποιες είναι ακριβώς αυτές οι επιτυχίες; «Πρωτογενές πλεόνασμα» την ώρα που, ομολογημένα, το κράτος οφείλει πάνω από 4 δις σε ιδιώτες επιχειρηματίες και άγνωστο ποσό σε προμηθευτές και εργολάβους; Που υπόσχεται τέλος στα Μνημόνια, αλλά ουδείς αμφισβητεί πως μετά τις εκλογές θα πρέπει να βρεθούν πάνω από 10-12 δις για τα επόμενα δύο χρόνια; Λησμονώντας επίσης πως η σημερινή κυβέρνηση, δίχως ευθύνη της τρόικας, επέλεξε να προστατεύσει τις συντεχνίες του δημόσιου τομέα ακυρώνοντας κάθε σχεδιασμό συρρίκνωσής του (από πόσους μήνες ακούμε για απολύσεις και κατάργηση κρατικών φορέων δίχως ουσιαστικά να γίνεται το παραμικρό!) ενώ, αντίθετα, διάλεξε να ρημάξει τον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας και να δημεύσει τις ατομικές ιδιοκτησίες με απεριόριστους φόρους και με συντήρηση γραφειοκρατικών διαδικασιών.
Με ποιον τρόπο τέτοιες συμπεριφορές συμβαδίζουν με επιλογές φιλελεύθερες η έστω συντηρητικές; Η κατάργηση επίσης των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η διάλυση των ελεύθερων οικονομικών συναλλαγών με ακύρωση του τραπεζικού απορρήτου και τις δημεύσεις καταθέσεων των πολιτών καθώς και το πήγαιν’-έλα σε ζητήματα ουσίας για τις αγορές (όπως λ.χ. η υποχρεωτική συνδρομή στα επιμελητήρια και η περιοριστική κάτω του κόστους αύξηση μετοχικού κεφαλαίου σε κάποιες τράπεζες) γελοιοποιεί κάθε έννοια ανοιχτής κοινωνίας και ελεύθερης αγοράς. Θα επιβραβευθούν για όλα αυτά;
Για πολλούς σώφρονες πολίτες, διέξοδος θα μπορούσε να είναι η επιλογή ψηφοδελτίων με ιδιαίτερα αξιόλογους ανθρώπους (Το Ποτάμι) η με σαφώς εκφρασμένες μετριοπαθείς θέσεις που ανοίγουν δρόμους για κοινωνία ανοιχτών προοπτικών, δίχως πάθη και μισαλλοδοξία (Δράση - Γέφυρα). Σε αντίθετη περίπτωση, οι συνακόλουθες καταστάσεις θα οφείλονται σε ενέργειες όλων μας και δικαιολογίες δεν θα υπάρχουν. Θα κοιμηθούμε όπως θα στρώσουμε…
Σε τοπικό επίπεδο, τα πράγματα είναι πιο καθαρά. Σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη, οι σημερινοί δήμαρχοι (Καμίνης και Μπουτάρης), σαν κανονικοί άνθρωποι, είχαν και φυσιολογική συμπεριφορά και ανάλογες πολιτικές. Υπόσχονται πολιτισμένη και λογική διοίκηση, τολμηρές κινήσεις εκεί όπου χρειάζεται (μετριοπάθεια απέναντι σε εξαλλοσύνες) και επιλογές για το μέλλον δίχως καταπίεση και μεγαλοστομίες. Στον Πειραιά, η απόφαση επιχειρηματιών της θάλασσας να αγκαλιάσουν την πόλη, το σύνολο της Ολυμπιακής οικογένειας να αναμειχθεί ενεργά στα δημοτικά και οι μετριοπαθείς πολίτες να οδηγήσουν τον Δήμο με σύγχρονο μάνατζμεντ στην εξωστρέφεια (ο συνδυασμός, δηλαδή, Μώραλη) απαγκιστρώνει την πόλη από επιλογές και λογικές κομμάτων και προσφέρει ελπίδα για κάτι καινούργιο. Η άποψη που είχα πριν από χρόνια εκφράσει, να υπάρξει δηλαδή οργανωμένη και πολυσυλλεκτική ανάμειξη επιχειρηματιών στα κοινά, φαίνεται επιτέλους να παίρνει στον Πειραιά σάρκα και οστά.
Καθ’ όσον αφορά την περιφέρεια Αττικής, δυσκολεύομαι να κατανοήσω γιατί να μην επιλεγεί η σημερινή της διοίκηση (Σγουρός). Και μετριοπάθεια έχει δείξει, και λογικά αντανακλαστικά διαθέτει και δείχνει να ακούει όταν οι επιλογές της συναντούν την εμπεριστατωμένη κριτική παραγόντων της περιοχής. Τα πειράματα δεν αποδίδουν πάντα, απλά και μόνο επειδή υπόσχονται το απροσδιόριστα διαφορετικό.
