Σύνδεση συνδρομητών

Φωτιά στη δημοκρατία

Παρασκευή, 18 Σεπτεμβρίου 2020 18:44
Ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος. Η δήλωσή του «Κι εγώ φωτιά θα έβαζα στη Μόρια« διαβάστηκε ως περιφρόνηση των δημοκρατικών κανόνων και επίκληση της «καλής» βίας.
Φωτογραφία Αρχείου
Ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος. Η δήλωσή του «Κι εγώ φωτιά θα έβαζα στη Μόρια« διαβάστηκε ως περιφρόνηση των δημοκρατικών κανόνων και επίκληση της «καλής» βίας.

Για ποιο λόγο προσωπικότητες της αριστεράς, όπως ο καθηγητής Αντώνης Λιάκος, εξυμνούν την υποτίθεται ανατρεπτική βία; Είναι η βία μαμή της ιστορίας; Και γιατί προτείνεται συχνά ένα γενικότερο πλαίσιο αμφισβήτησης της δημοκρατίας και της λειτουργίας των θεσμών στο όνομα μιας κάποιας άλλης δικαιοσύνης «του λαού»; [TBJ]

Στην τελευταία σκηνή της ταινίας Βαραβάς, ο πρωταγωνιστής, που τον υποδύεται ο Άντονι Κουίν, θεωρεί ότι έχει καταλάβει τη χριστιανική διδασκαλία για το «νέο βασίλειο», το οποίο θα έρθει μόνο με την «καταστροφή του παλιού κόσμου», και ξεκινά να βάλει φωτιά στη Ρώμη, θεωρώντας πως έτσι αλλάζει τον κόσμο και ετοιμάζει τις συνθήκες για την έλευση της βασιλείας του Θεού.

Η τελεολογική προσέγγιση των πραγμάτων και η πεποίθηση πως η κοινωνική αλλαγή ή οι γενικότερες μεταβολές των πραγμάτων ή του status quo μπορεί να προέρθει με τη βία, τη φωτιά ή και γενικότερα με τη σύγκρουση, αποτέλεσε βασική ιδεολογική πτυχή πολιτικών θεωριών (βία: μαμή της ιστορίας) και πότισε και γαλούχησε γενιές και γενιές ανθρώπων ανά τον κόσμο.

Για τους περισσότερους από αυτούς το πρόταγμα της βίας για την αλλαγή ήταν μία θεωρητική άσκηση που τους έδινε μία αίσθηση επαναστατικότητας. Σαν διάλεξη στο αμφιθέατρο. Ο πραγματικός κόσμος, όμως, στην ουσία του είναι διαφορετικός. Στην Ελλάδα αυτό το έχουμε διαπιστώσει πάρα πολλές φορές. Πόλεμοι, διχασμοί, συγκρούσεις, εξτρεμιστική βία, τρομοκρατία, και όλα αυτά σε ένα γενικότερο πλαίσιο αμφισβήτησης της δημοκρατίας και της λειτουργίας των θεσμών στο όνομα μίας κάποιας άλλης δικαιοσύνης του λαού.

Επιπρόσθετα, ο συνδυασμός των πολιτισμικών τραυμάτων του εμφυλίου και της χούντας για το ρόλο των Σωμάτων Ασφαλείας και τη δικαιοσύνη, με μία προσέγγιση για το νόμο και την τάξη που βασίζεται στο δίπολο Ιαβέρης - Γιάννης Αγιάννης, οδηγεί σε στρεβλώσεις και ιδεοληψίες για την ασφάλεια και την εφαρμογή του νόμου.

Ζούμε στην εποχή της διακινδύνευσης και των περίπλοκων απειλών. Αρκετά ζητήματα έχουν διαστάσεις και επιπτώσεις ασφάλειας, ενώ και απειλές ασφάλειας έχουν έντονες κοινωνικές επιπτώσεις. Με αυτόν τον τρόπο, η ασφάλεια μοιάζει με κορδέλα του Mobius. Η προστασία είναι το βασικό ζητούμενο και σε αυτό το πλαίσιο οι ιδεοληπτικές απλουστεύσεις για το κράτος Ιαβέρη δεν έχουν να προσφέρουν καμία απάντηση ή πολιτική επιλογή, παρά μόνο τελεολογικές απλουστεύσεις για τον κόσμο που υποτίθεται ότι μεμιάς μπορεί να γίνει καλύτερος.

 

Τριαντάφυλλος Καρατράντος

Διεθνολόγος με ειδικότητα στα θέματα ασφάλειας και καθηγητής στη Σχολή Εθνικής Ασφάλειας. Βιβλία του: Πριν το Μνημόνιο δεν έβλεπες (2013), Σφάξε με αγά μου ν' αγιάσω. Ισλαμικό κράτος, ευρωπαϊκή ασφάλεια και Ελλάδα (2016).

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.