Σε άρθρο της με τίτλο «Aπό το πανηγύρι απουσίαζαν οι πολίτες» η καλή δημοσιογράφος Μαρίλια Παπαθανασίου αναρωτιέται για την αξία των Ρride και για το τι έχουν να προσφέρουν στη διαφορετικότητα, την ανεκτικότητα αλλά και στη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα. Με σκωπτικό και επικριτικό τόνο αλλά και αφ’ υψηλού, αφού καυτηριάζει αυτά που θεωρεί η ίδια ως κακώς κείμενα της διοργάνωσης αλλά και του Ρride γενικότερα, καταλήγει μετά από μια σταχυολόγηση ασχέτων μεταξύ τους πραγμάτων –πραγμάτων που προφανώς ενόχλησαν και τάραξαν τη γαλήνη της– σε γελοιοποίηση των συμμετεχόντων σε αυτό για να τελειώσει το πόνημά της προσάπτοντας στους ΛΟΑΤΚΙ ότι δεν συμπεριφέρονται ως πολίτες επειδή δεν συμπεριέλαβαν στα αιτήματά τους αιτήματα άλλων μειονοτικών ομάδων, γενικότερα κοινωνικά προβλήματα ή επειδή επέτρεψαν σε κυβερνητικούς πολιτικούς να παρευρεθούν και να μιλήσουν.
Πρώτα ο τίτλος του άρθρου είναι συνάμα προσβλητικός, παραπλανητικός και ανακριβής και εξηγώ το γιατί καταρρίπτοντας έναν προς έναν τους ισχυρισμούς της κας Παπαθανασίου.
Από πού προκύπτει ότι όταν μια ομάδα ανθρώπων και πολύ περισσότερο μια μειονότητα διαμαρτύρεται και διαδηλώνει για τα ζητήματα που την απασχολούν, για τις διακρίσεις που υφίσταται καθημερινά, πως θα πρέπει να συμπεριλάβει και αιτήματα άλλων ομάδων προκειμένου τα μέλη της να θεωρούνται πολίτες η καλύτερα ενεργοί πολίτες; Στη βάση ποιας ακαδημαϊκής η κοινωνικής θεωρίας στηρίζετε αυτό τον έμμεσο ισχυρισμό σας κα Παπαθανασίου; Από πού προκύπτει ότι αν οι ΛΟΑΤΚΙ, οι φεμινιστές και οι φεμινίστριες συλλαλήσουν αποκλειστικά για μειονοτικά τους ζητήματα, πως δεν είναι πολίτες; Από πουθενά! Άπειρες μελέτες που έχουν γίνει στα Queer & Feminist Studies[i] Brown, M (2012). 'Gender and Sexuality I; Intersectionality Anxieties'. Sage Journals, που αποτυπώνουν το πώς λειτουργούν οι ΛΟΑΤΚΙ μειονότητες αλλά και οι ομάδες πίεσης και οι ακτιβιστές γενικότερα δεν συνηγορούν με την προσέγγιση της συγγραφέως. Αρκεί κάποιος να ψάξει στο διαδίκτυο ώστε να βρει άρθρα, μελέτες και επιστημονικά κείμενα (δείτε και: Randy Shaw, The Activist's Handbook: A Primer for the 1990s and Beyond, California University Press, 1996) προκειμένου κανείς να κατανοήσει ότι η άποψη της συγγραφέως ουδεμία σχέση έχει με τηn πραγματικότητα της ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστικής πολιτικής. Μελέτες και άρθρα που περιγράφουν το φαινόμενο του issue advocacy/campaign ή, επί το ελληνικώτερον, της μονοθεματικής καμπάνιας ή της μονοθεματικής πολιτικο-κοινωνικής συνηγορίας, καθώς και της μονοθεματικής ψήφου, ή πονήματα που πραγματεύονται είτε την πολιτική και κοινωνική συμπεριφορά είτε τον πολιτικό ακτιβισμό (Borre, Ole. Issue voting: an introduction. Aarhus ; Oakville, CT Aarhus University Press, enver, David; Hands, Gordon (March 1990). "Issues, principles or ideology? How young voters decide". Electoral Studies. Elsevier. 9 (1): 19–36. doi:10.1016/0261-3794(90)90039-B.) εξίσου καταρρίπτουν τους ισχυρισμούς της συγγραφέως.
Στην πρώτη της παράγραφο, η συγγραφέας διαπράττει το σφάλμα να οριοθετήσει τα pride ως «γιορτή της διαφορετικότητας» γενικά και να αποδώσει στους οργανωτές του prideτην πρόθεση πως «υποστηρίζουν ότι έχει σκοπό να στείλει το μήνυμα ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί». Λάθος αγαπητή κυρία Παπαθανασίου. Από πού προκύπτει και πώς βγάλατε αυτό το συμπέρασμα, ότι δηλαδή τα Pride παγκοσμίως γίνονται προκειμένου να εορτάσουμε ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί; Τα Pride παγκοσμίως λαμβάνουν χώρα προκειμένου, πρώτον, να θυμόμαστε τι έγινε το Σάββατο 28 Ιουνίου 1969 στο Stonewall Inn, στο Greenwich Village της Νέας Υόρκης. Είναι μια γιορτή, μια θετική κίνηση ώστε να πολεμήσει η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα το κοινωνικό στίγμα. Δεύτερον, να θυμόμαστε τους αγώνες μας για ισοτιμία και ισοπολιτεία. Τρίτον, προκειμένου να διεκδικήσουμε παραπάνω ισοτιμία και ισοπολιτεία ώστε να μην απολαμβάνουν οι στρέιτ κάποια προνόμια τα οποία δεν μπορούμε να απολαύσουμε εμείς, όπως λόγου χάρη το δικαίωμα στον πολιτικό γάμο, το δικαίωμα στην τεκνοθεσία, το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού μακριά από τις κοινωνικές νόρμες που ως σύμβαση έχει επιβάλει ο άνθρωπος από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά.
Αυτός είναι και ο λόγος που η ευρωπαϊκή, καθώς και η παγκόσμια ένωση για τα ΛΟΑΤΚΙ δικαιώματα παρέχουν στους οργανωτές των Pride και οδηγό για το πώς να οργανώνουν την παρέλαση εντός εχθρικού περιβάλλοντος – διότι, γενικά, τα Pride λαμβάνουν χώρα εντός ενός εχθρικού κοινωνικά περιβάλλοντος. Αν τα πράγματα ήταν διαφορετικά τότε ίσως να μη χρειάζονταν και τα Pride.
Είναι πράγματι γιορτή της διαφορετικότητας, αλλά όχι της διαφορετικότητας γενικά. Είναι η γιορτή της ΛΟΑΤΚΙ διαφορετικότητας αποκλειστικά και μόνο! Είναι, όπως μπορεί κανείς να βρει και στο Google, η γιορτή της ΛΟΑΤΚΙ κουλτούρας και περηφάνειας Αυτό είναι προφανές διαβάζοντας είτε το τι περιγράφει η Wikipedia στην αγγλική της έκδοση αλλά και το πώς περιγράφουν τα Ρride οι διάφορες ΛΟΑΤΚΙ ενώσεις παγκοσμίως.
Αναρωτιέται η συγγραφέας σκωπτικά από πού και ώς πού ο σεξουαλικός προσανατολισμός καθενός είναι το μόνο στοιχείο που καθιστά τους ανθρώπους διαφορετικούς και θέτει κάποια αστεία παραδείγματα. Προφανώς ούτε ο σεξουαλικός προσανατολισμός αλλά ούτε και η ταυτότητα φύλου είναι τα μόνα στοιχεία που μας κάνουν διαφορετικούς. Όμως αν διαβάζει ένας/μια ΛΟΑΤΚΙ Μπουκόφσκι ενώ εσείς Κοέλιο δεν αποτελεί από μόνο του ικανή συνθήκη ώστε να αποκαλέσει κάποιος τον/την ΛΟΑΤΚΙ ανώμαλο/η και να υποστεί την κοινωνική κατακραυγή και το κοινωνικό στίγμα. Αντιθέτως όμως, το να δηλώσει κανείς ΛΟΑΤΚΙ και πολύ περισσότερο να δηλώσει ότι δεν ανήκει στα cis genders είναι υπεραρκετό ώστε, εντός πάρα πολλών ελληνικών και παγκόσμιων κοινωνικών περιβαλλόντων (οικογενειακών και μη), τα μέλη τους να απομονώσουν κοινωνικά το άτομο που δηλώνει ότι αισθάνεται έτσι και να το εξοντώσουν ηθικά αλλά και κοινωνικά μέσα από την κοινωνική απομόνωση, την κατακραυγή, ακόμη και μέσω της στέρησης στέγης και εργασίας. Προφανώς αυτό δεν θα συμβεί εντός του φιλελεύθερου και αστικού περιβάλλοντος που ζείτε εσείς, που ζει και ο γράφων, αλλά συμβαίνει τακτικά σε περισσότερο παραδοσιακά περιβάλλοντα και κοινωνίες. Για περισσότερες πληροφορίες όσον αφορά τα ζητήματα που απασχολούν τις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες παγκοσμίως συστήνω τη μελέτη του Stewart, Chuck (Ed.) (2010). The Greenwood Encyclopedia of LGBT Issues Worldwide. Greenwood Press: ABC-CLIO.
Το πώς θα εκφραστεί η ορατότητα των ΛΟΑΤΚΙ είναι καθαρά απόφαση της κοινότητάς τους και παίρνουν και το ρίσκο της απόφασης αυτής. Αν απλώς είχατε ανατρέξει πάλι στο Google, τη Wikipedia αλλά και σε σχετικά συγγράμματα θα γνωρίζατε ότι από το 1969 έως σήμερα η ορατότητα, καθώς και όλες οι επιτυχίες της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, εν πολλοίς οφείλονται σε αυτά που περιγράφετε τόσο υποτιμητικά: στις τυμπανοκρουσίες, τα χαμόγελα, τα πανώ, τις σημαίες του ουράνιου τόξου καθώς και στο γκλίτερ (το οποίο δεν φοράνε και όλοι). Αυτά είναι τα στοιχεία που αρχικά αλλά και τις περισσότερες φορές ευαισθητοποίησαν τους κατέχοντες εξουσία, αυτά είναι εκείνα τα στοιχεία που έκαναν εταιρείες και οργανισμούς παγκοσμίως να στηρίξουν τα Pride και σε πολλές περιπτώσεις και να τα χρηματοδοτήσουν. Σας παραπέμπω στις παρακάτω εκπληκτικές εργασίες των Bruce, Katherine McFarland (2016). Pride Parades: How a Parade Changed the World. New York University Press, de Waal, Shaun; Manion, Anthony; Cameron, Edwin. (Ed.) (2006) Pride: Protest and Celebration, Marotta, Toby (1981). The Politics of Homosexuality. Boston, Houghton Mifflin Company.
Στα Pride δεν είναι υποχρεωτική η συμμετοχή κανενός, ανεξαρτήτως της σεξουαλικότητάς του και της ταυτότητας φύλου του/της. Όμως όταν αποφασίσει κανείς να συμμετέχει προφανώς και είναι προαπαιτούμενο να υποστηρίζει τη ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα και τα αιτήματά της και προφανώς αποδέχεται την πολύχρωμη σημαία του ουρανίου τόξου να κυματίζει παντού. Όπως αντιστοίχως προαπαιτούμενο είναι ότι όταν κάποιος συμμετέχει σε συλλαλητήριο για τη Μακεδονία να υποστηρίζει πως η Μακεδονία είναι μια και ελληνική, καθώς και όπως όταν κάποιος συμμετέχει σε συλλαλητήριο για την αύξηση των μισθών είναι προαπαιτούμενο ότι υποστηρίζει την αύξηση των μισθών. Έτσι και στη περίπτωση του Pride, η στήριξη στα αιτήματα της κοινότητας θεωρείται προαπατούμενο για τη συμμετοχή του οποιουδήποτε.
Η συγγραφέας του άρθρου συνεχίζει υπονοώντας ότι οι ΛΟΑΤΚΙ γίνονται υποχείρια των πολιτικών και κυρίως των πολιτικών του ΣΥΡΙΖΑ που, όπως γράφει, εργαλειοποιούν τα αιτήματα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας προς άγρα ψήφων. Επίσης γράφει ότι και τα υπόλοιπα κόμματα συμμετείχαν η συμμετέχουν στο Pride προς άγραν ψήφων.
Αναρωτιέμαι κυρία Παπαθανασίου, εκφράζετε τις ίδιες απόψεις και τις ίδιες απορίες όταν πολιτικοί συμμετέχουν, λόγου χάριν, σε εκδήλωση του Δικηγορικού Συλλόγου η σε εκδηλώσεις όπως αυτές που κάνουν κάθε χρόνο οι Θεσσαλοί ή οι Σαρακατσαναίοι, ή σας γεννήθηκε αυτή η απορία αποκλειστικά τώρα με τους ΛΟΑΤΚΙ;
Για την ιστορία, κυρία Παπαθανασίου, παγκοσμίως, στις περισσότερες χώρες της Δυτικής Ευρώπης αλλά και στις ΗΠΑ, διάφοροι πολιτικοί και παρατάξεις ανέκαθεν συμμετείχαν ή έδιναν την παρουσία τους στα Pride. Σε αρκετά κράτη ακόμη, ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστές οι οποίοι είχαν και έχουν συγκεκριμένη ιδεολογική τοποθέτηση κομματικοποιούνταν και έφτιαχναν συλλόγους υποστήριξης συγκεκριμένων κομματικών υποψηφίων ή κομμάτων. Σύλλογοι τέτοιοι υπάρχουν στο Ηνωμένο Βασίλειο και στον Καναδά εδώ και δεκαετίες, μάλιστα αυτοί οι σύλλογοι έχουν γίνει αποδεκτοί από τα αντίστοιχα κόμματα, έχουν γίνει οργανικό τους τμήμα. Παραδείγματα περιλαμβάνουν τους ΛΟΑΤΚΙ Συντηρητικούς,τους ΛΟΑΤΚΙ Εργατικούς, τους ΛΟΑΤΚΙ Φιλελεύθερους για να δώσουμε μόνο μερικά παραδείγματα. Πράγματι, τα κόμματα αυτά διαγκωνίζονται εν πολλοίς για τις ψήφους της ΛΟΑΤΚΙ. Όμως από πού προκύπτει ότι κατ’ αυτό το τρόπο οι ΛΟΑΤΚΙ γίνονται εργαλείο ή ενεργούμενο των πολιτικών κομμάτων; Για ποιο λόγο αυτή η διαδικασία να μη βοηθά ώστε τα κόμματα κατ’ αυτό τον τρόπο να γίνονται καλύτεροι και ευκολότεροι αποδέκτες των αιτημάτων της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, όταν μέλη και ακτιβιστές της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας είναι ταυτόχρονα και μέλη και ακτιβιστές πολιτικών κομμάτων; Γιατί να μη θεωρήσουμε ότι η συμμετοχή ΛΟΑΤΚΙ ακτιβιστών στα κόμματα, ακόμη και από τη θέση του κομματικού ακτιβιστή/στρατιώτη, δεν δίνει περισσότερη ορατότητα στις ΛΟΑΤΚΙ κοινότητες και στα προβλήματά τους, από τη στιγμή που εκ των ενόντων μπορούν οι ΛΟΑΤΚΙ να επικοινωνήσουν τα αιτήματά τους και να πιέσουν αποτελεσματικότερα ώστε να επιλυθούν τα ζητήματα που τους απασχολούν;
Το ίδιο δεν πράττουν ακτιβιστές από τις υπόλοιπες κοινωνικές αλλά και μειονοτικές ομάδες; Για ποιο λόγο να ζητείτε από τους ΛΟΑΤΚΙ να διαφέρουν σε αυτό από τους ΑΜΕΑ, από τους μουσουλμάνους, από τις φεμινίστριες, τους πολύτεκνους κ.λπ.;
Η συμμετοχή αυτή καθ’ εαυτή, εφ’ όσον υπάρχει στα πολιτικά κόμματα, και η διαλεκτικότητα μαζί τους δεν είναι απόδειξη ότι τα μέλη της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας λειτουργούν ως πολίτες – και μάλιστα ενεργοί πολίτες. Εκτός αν ενεργοί πολίτες θεωρούνται όσοι κάνουν ακτιβισμό επί παντός επιστητού αλλά όχι για τα ιδιαίτερα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι ίδιοι και η ομάδα ανθρώπων που αντιπροσωπεύουν.
Το ότι η κυβέρνηση προσπαθεί να εργαλειοποιήσει τα δικαιωματικά ζητήματα από στρατηγικής απόψεως είναι αληθές. Όμως εξ ίσου αληθές είναι ότι η παρούσα κυβέρνηση βρήκε ανοιχτό πεδίο να εργαλειοποιήσει τα δικαιωματικά από τη στιγμή που όλες οι προηγούμενες μονοκομματικές αλλά και οι κυβερνήσεις συνεργασίας αδιαφόρησαν ή απέτυχαν να τα επιλύσουν – και άρα να τα εργαλειοποιήσουν εκείνες. Το κενό αυτό εκμεταλλεύεται η παρούσα κυβέρνηση.
Ως επικρίτρια της στάσης των ΛΟΑΤΚΙ, τι προτείνετε; Οι ΛΟΑΤΚΙ να αρνηθούν ή να εναντιωθούν στην επίλυση των ζητημάτων τους –στο βαθμό που μπορεί να τα επιλύσει η παρούσα κυβέρνηση– προκειμένου να τα επιλύσει η επόμενη; Επί ποίας βάσεως να αρνηθούν; Επί της βάσεως ότι ενδεχομένως και πιθανόν, σε μερίδα της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, δεν αρέσει η παρούσα κυβέρνηση;
Ας μας πει η κυρία Παπαθανασίου ποια ομάδα ανθρώπων, ποια μειονότητα, ποια επαγγελματική ομάδα, ποια συνδικαλιστική ομάδα αλλά και ποιος πολίτης έστω μόνος, θα αρνούνταν να επιλυθεί ένα δικό του ζήτημα από μια κυβέρνηση, μόνο και μόνο διότι αυτή δεν είναι της αρεσκείας του ή δεν είναι της ιδεολογίας του προκειμένου η κυβέρνηση να μην εργαλειοποιήσει για ψηφοθηρικούς λόγους τα αιτήματά τους και την αρωγή της. Αλλά να μας παρουσιάσει πραγματικά και με στοιχεία περιστατικά και όχι να μας μιλήσει με γενικότητες.
Το μόνο που παρατηρήσατε είναι οι ομιλίες των κυβερνητικών πολιτικών; Δεν παρατηρήσατε ότι μίλησαν και εκπρόσωποι πρεσβειών; Μήπως υπονοείτε ότι και οι ομιλίες των πρέσβεων είχαν στόχο την εργαλειοποίηση της εκδήλωσης και των δικαιωμάτων για αλλότριους δικούς τους σκοπούς;
Είναι απολύτως λογικό να επιτραπεί η ομιλία σε πολιτικούς ή εκπροσώπους της κυβέρνησης, ανεξαρτήτως των όποιων αλλότριων κινήτρων της, από τη στιγμή που στήριξε και ικανοποίησε μέρος των αιτημάτων της κοινότητας. Αλλά αν έχετε την εντύπωση ότι οι διοργανωτές του Pride αρνήθηκαν σε οποιονδήποτε εκπρόσωπο άλλου κόμματος που το αιτήθηκε να μιλήσει στην εκδήλωση, πλανάστε.
Οι διοργανωτές του Pride, καθώς και όσοι συμμετείχαν στην εκδήλωση αυτή, είναι έλλογα άτομα, οπότε δύνανται να κατανοήσουν και να κρίνουν τους πολιτικούς που εμφανίσθηκαν στην εκδήλωση και να βγάλουν τα συμπεράσματά τους όσον αφορά τα κίνητρα και τη στρατηγική των κομμάτων. Εκτός αν αμφισβητείτε ότι οι ΛΟΑΤΚΙ είναι έλλογα άτομα, οπότε θα πρέπει να πείτε γιατί το αμφισβητείτε αυτό.
Αναφέρεται η κυρία Παπαθανασίου με φρίκη στα συνθήματα τύπου «κάτω ο καπιταλισμός», «ζήτω ο κομμουνισμός» που ακούσθηκαν από μερίδα ατόμων. Προφανώς ακούσθηκαν από όσους ταυτίζονται με τις ιδέες του ΑΝΤΑΡΣΥΑ ή του ΚΚΕ κ.λπ. Αλλά η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα, αγαπητή κυρία Παπαθανασίου. είναι λογικό να είναι εν πολλοίς μια μικρογραφία (πολιτικά, ιδεολογικά, κοινωνικά) της ελληνικής κοινωνίας, οπότε είναι απολύτως φυσιολογικό να υπάρχουν και αριστεροί, και δεξιοί, και κεντρώοι, και πασόκοι και ποταμίσιοι και συριζαίοι ΛΟΑΤΚΙ. Στην κοινότητα επικρατεί δημοκρατία και ελευθερία έκφρασης, οπότε ουδείς υπήρχε περίπτωση να επιβάλει κάποιας μορφής λογοκρισία στο τι σύνθημα θα έχει όποια ομάδα θα παρήλαυνε. Τα δε υπόλοιπα κόμματα μπορούσαν να έχουν οργανωμένες ομάδες και να φωνάζουν τα δικά τους συνθήματα. Δεν εμφανίσθηκε κάποιο κόμμα, όπως λόγου χάριν το Ποτάμι ή το ΠΑΣΟΚ ή η Ένωση Κεντρώων, να ζητήσει από τους διοργανωτές του Pride να συμμετέχει δική τους ομάδα ακτιβιστών ΛΟΑΤΚΙ στην παρέλαση, με δικά της συνθήματα, και η οργανωτική επιτροπή να τους το αρνηθεί.
Είναι απολύτως λογικό να υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ άτομα τα οποία είναι βήγκαν και τα οποία πιστεύουν ότι δεν πρέπει να τρώμε ζώα. Αναρωτιέμαι πού βρίσκετε το αστείο ή το εξωφρενικό σε αυτό; Υπάρχουν βήγκαν και ετεροφυλόφιλοι. Γιατί να μην υπάρχουν ΛΟΑΤΚΙ βήγκαν; Επίσης για ποιο λόγο γελοιοποιείτε αυτή την επιλογή και αυτή τη φιλοσοφία; Δεν δικαιούται ο κάθε ενήλικος άνθρωπος, όντας έλλογος, να επιλέξει τη φιλοσοφία αλλά και την τροφή που του ταιριάζει; Τι σχέση έχει η επιλογή των ανθρώπων αυτών με το αν στην Ελλάδα υπάρχουν άνθρωποι που ζουν κάτω από τα όρια της φτώχειας;
Συνεχίζει η κυρία Παπαθανασίου σχολιάζοντας το ζήτημα των ΣΜΝ, καθώς και το σύνθημα «Κάντε τεστ για το HIV», και τα συγκρίνει με τον εμβολιασμό των παιδιών ή με την ιλαρά.
Το Pride (ή αλλιώς το Gay Pride, ή αλλιώς το ΛΟΑΤΚΙ Pride) δεν απευθύνεται γενικά στον ελληνικό λαό, ούτε γενικά σε όλον τον πληθυσμό που ζει εντός της ελληνικής επικράτειας. Απευθύνεται στους ΛΟΑΤΚΙ προπάντων και κυρίως. Σε μια εκδήλωση που απευθύνεται κυρίως στους ΛΟΑΤΚΙ και που αφορά τον έρωτα, ο οποίος δεν συζητείται αρκετά και ανοικτά δημοσίως, το κυρίαρχο και κρίσιμο ζήτημα υγείας που χρειάζεται να συζητηθεί είναι το ζήτημα των ΣΜΝ και όχι ο εμβολιασμός των παιδιών ή η ιλαρά. Ο εμβολιασμός των παιδιών ή η ιλαρά είναι κρίσιμα μεν θέματα, τα οποία όμως θα έπρεπε να συζητηθούν αλλού και σε άλλες εκδηλώσεις.
Αν είχατε επισκεφθεί πραγματικά η, έστω, αν είχατε μείνει αρκετά στο Pride, κυρία Παπαθανασίου, θα είχατε δει όλα τα περίπτερα, καθώς και όλα τα μπλοκ που παρήλασαν, και θα είχατε ακούσει τις συζητήσεις αλλά και τα συνθήματα, οπότε θα είχατε προσέξει και το μπλοκ για τα δικαιώματα των εργατών και εργατριών του σεξ, καθώς και ότι οργανώσεις όπως η Praxis & Ath Checkpoint μοίραζαν δωρεάν προφυλακτικά, όχι φυσικά για λόγους διαφήμισης αλλά για λόγους προστασίας της υγείας. Θα προσέχατε κι άλλες συναφείς ενέργειες, όπως ότι γίνονταν και τεστ για HIV.
Τα Pride είναι εκδηλώσεις αποκλειστικά εναντίον των διακρίσεων κατά των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων – και όχι γενικώς κατά των διακρίσεων. Τα Pride εορτάζουν αποκλειστικά τη διαφορετικότητα των ΛΟΑΤΚΙ και όχι γενικά τη διαφορετικότητα. Αυτός είναι ο σκοπός τους και όχι ο σκοπός που υποθέτετε, ή υποθέτουν άλλοι, κυρία Παπαθανασίου.
LINKS
Διαβάστε ακόμα:
Το άρθρο της Μαρίλιας Παπαθανασίου: http://booksjournal.gr/slideshow/item/2748-apo-to-panhgyri-apousiazan-oi-polites
Απάντηση στη Μαρίλια Παπαθανασίου από τον Παναγιώτη Ιωαννίδη: http://booksjournal.gr/slideshow/item/2749-to-pride-thw-athinas-mia-anakolouthi-epikrisi
