Είναι πάντα άχαρη η αρνητική κριτική (χρόνος και δυνάμεις είναι αμφότερα πεπερασμένα: ας τα αξιοποιούμε για θετικά έργα). Και δεν θα έμπαινα στον κόπο να ασχοληθώ μ’ ένα τέτοιο πλέγμα ανακολουθιών και αστοχιών, εάν δεν το φιλοξενούσε η ιστοσελίδα του προσφιλούς, σοβαρού The Books' Journal, και αν δεν το υπέγραφε η Μαρίλια Παπαθανασίου (Μ.Π. στο εξής), που –αν δεν γελιέμαι– μας έχει συνηθίσει σε άλλης στάθμης κείμενα.
Πολύ σύντομα, λοιπόν, και βάσει της δικής της αρίθμησης:
1.
Ο συμφυρμός των κατηγοριών του «σεξουαλικού προσδιορισμού» με τις μουσικές και λογοτεχνικές προτιμήσεις, είναι, βεβαίως, προτιμότερο να παραμείνει ασχολίαστος. Η δε εκκίνηση του όλου προβληματισμού, «Από πού και ώς πού όμως, ο σεξουαλικός προσδιορισμός του καθενός είναι το μόνον στοιχείο που μας καθιστά διαφορετικούς;» είναι απλώς άκυρη – καθότι μια τέτοια καταφανώς εσφαλμένη παραδοχή δεν αποτελεί έναυσμα του “Pride”. Αναμένουμε δε από την συντάκτρια, μαζί με την (όντως χρήσιμη) καλύτερη μετάφραση της «ορατότητας», να μας πει από πού άντλησε την πληροφορία ότι πρόθεση των μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας που διοργανώνουν το “Pride” είναι να αυξήσουν την 'ορατότητα' αυτή «ΜΟΝΟ με μια γιορτή» (τα κεφαλαία, για έμφαση, δικά μου). Τέλος, αν δεχθούμε πως όντως η «ελληνική κοινωνία βρίσκεται σε αφασική κατάσταση», και «δεν σέβεται τίποτε και κανέναν», γιατί αυτές οι διαπιστώσεις θα έπρεπε να αποτρέψουν το “Pride” (ή και οιαδήποτε άλλη διαμαρτυρία εναντίον της έλλειψης σεβασμού προς τα πράγματι πολλά);
2.
Η μακρά διεθνής, αλλά και εντόπια, ιστορία του “Pride”, θαρρώ πως έχει αποδείξει ότι αυτό δεν είναι δυνατόν να «εργαλειοποιηθεί» από καμμία πολιτική παράταξη. Παρεμπιπτόντως, όσοι και όσο διαφωνούμε με την παρούσα κυβέρνηση, οφείλουμε να παραδεχθούμε ότι επί των ημερών της έγιναν κάποια σημαντικά βήματα που αίρουν ενμέρει την έλλειψη ισονομίας έναντι των ΛΟΑΤΚΙ ατόμων (βήματα, φυσικά, που προετοιμάζονταν από καιρό, ακριβώς χάρη στις συνεχείς προσπάθειες μελών της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, και όχι μόνον).
3.
Αν η Μ.Π. επιθυμούσε και την παρουσία άλλων συνθημάτων στο “Pride”, δεν είχε παρά να το φροντίσει προσωπικώς. Αναγκαστικά, αντιπαρέρχομαι ερωτήματα άκυρα (ή που πάντως δεν εγείρει το “Pride”, π.χ. «Από πότε όμως οι άνθρωποι, ανεξαρτήτως σεξουαλικού προσανατολισμού έπαψαν να είναι πολίτες;» ή «Γιατί ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙ κοινότητας, δεν μπορεί να ενδιαφέρεται για την ανεργία που καλπάζει, για την φορολογική πολιτική της κυβέρνησης που διαλύει τη χώρα, για την κατάσταση στα σχολεία, στα νοσοκομεία, στα πάρκα, στα Εξάρχεια; Γιατί η ιδιότητα του πολίτη είναι δευτερευούσης σημασίας σε σχέση με τον σεξουαλικό προσανατολισμό;»), διλήμματα εκτός της περιοχής της λογικής (π.χ. «Το “Κάτω ο καπιταλισμός” όμως; Τι σημαίνει; “Ζήτω ο κομμουνισμός;”» ή «Το “Kάντε το τεστ για το HIV”, ασφαλώς και είναι σωστό. Άλλο τόσο όμως επιβεβλημένος είναι ο εμβολιασμός των παιδιών»), ερωτήματα ανήκοντα στην επικράτεια του μελοδράματος (π.χ. «Τα παιδιά που μεγαλώνουν στη χρεοκοπημένη χώρα μας, μάλλον έχουν ανάγκη το κρέας – δεν νομίζετε;»), καθώς και ταυτολογίες («Διότι η ΛΟΑΤΚΙ κοινότητα εστιάζει, μέσω αυτής της γιορτής, μόνο σε μια ιδιότητα: αυτή του σεξουαλικού προσανατολισμού.»).
Εν κατακλείδι, η κατηγορία (και με τις δύο έννοιες) του λαϊκισμού είναι παραδειγματικά ολισθηρή. Ωστόσο, μπαίνω στον πειρασμό να ριψοκινδυνεύσω, κλείνοντας, την γνώμη πως αυτούσια την καταληκτήρια φράση του εν λόγω σχολίου («Σας βεβαιώ ότι όταν το Athens Pride ανοίξει πραγματικά και εμπράκτως την αγκαλιά του και στους υπόλοιπους πολίτες χωρίς διακρίσεις και με ενδιαφέρον για την δική τους ζωή, θα είμαι η πρώτη που θα λάβω μέρος σε αυτή τη γιορτή»), ή παραλλαγές της, πολλοί θιασώτες του λαϊκισμού –τους οποίους μάλλον θα βδελύσσεται η Μ.Π.– ήδη ξεστομίζουν (προς αποτροπιασμόν της, εικάζω).
LINK: Το κείμενο της Μαρίλιας Παπαθανασίου
http://booksjournal.gr/slideshow/item/2748-apo-to-panhgyri-apousiazan-oi-polites
