Πριν από μερικά χρόνια στους τοίχους του Κολωνακίου εμφανίστηκε ένα πολύ συγκεκριμένο γκραφίτι: απεικόνιζε το πρόσωπο του Πέτρου Κωστόπουλου, με θυμωμένη έκφραση, φτιαγμένο με στένσιλ, από ένα αντίγραφο φωτογραφίας. Η λεζάντα έγραφε “Κουράγιο Πετράν”. Ο Κωστόπουλος, ο “εθνικός εκμαυλιστής”, είχε μόλις κηρύξει πτώχευση, είχε απωλέσει τη μιντιακή αυτοκρατορία του. Είδωλο και λαομίσητος, ο Κωστόπουλος έδωσε λαβή στον “καλλιτέχνη του δρόμου” να βγάλει την προσωπική χολή του σε έναν άνθρωπο που εκείνες τις μέρες, φαινόταν ότι τα έχανε όλα. Εκδικητικός ήταν μάλλον ο γκραφιτάς, αν και υπήρξαν ορισμένοι που θεώρησαν ότι το έργο έστελνε μήνυμα συμπαράστασης στον εκπεσόντα εκδότη. Όπως και να ’χει, η συγκεκριμένη καλλιτεχνία δεν είχε ιδεολογικό υπόβαθρο, ήταν απλώς η ευκολία με την οποία, σε αυτή τη χώρα, πυροβολεί κανείς ένα ασθενοφόρο, για να παραφράσουμε τη φράση της σπουδαίας γαλλίδας δημοσιογράφου και αργότερα υπουργού, Φρανσουάζ Ζιρού.
Πριν από μια εβδομάδα, ένα άλλο γκραφίτι εμφανίστηκε σε τοίχο του Μεταξουργείου, με το πρόσωπο του Τζίμη Πανούση, του λαοφιλούς καλλιτέχνη που είχε μόλις πεθάνει. Το πρόσωπο του Πανούση σχηματιζόταν από τον χάρτη της Ελλάδας. Η λεζάντα έγραφε “We’ ll never find her with Eyrope (sic), Jim” - “Δεν θα τη βρούμε ποτέ με την Ευρώπη, Τζιμ”.
Ο γκραφιτάς εμπνεύστηκε από το στίχο του τραγουδιού του Πανούση με τίτλο “Αχ Ευρώπη (Εσύ μας μάρανες)” ο οποίος έλεγε:
Δεν μπορώ, δεν μπορώ
δεν μπορώ να τη βρω
με κομπιούτερ και με κουμπάκια.
Νιου γουέιβ, τζαζ, ροκ
σεξ, ντραγκς, ροκ εν ρολ
με τζατζίκι και με σουβλάκια.
Αφήνοντας κατά μέρος τα ανεκδιήγητα αγγλικά -γιατί αλήθεια έπρεπε η λεζάντα του έργου να είναι σε ξένη γλώσσα;- ο αρτίστας, σε αντίθεση με τον συνάδελφό του του Κολωνακίου, δίνει το ιδεολογικό στίγμα της πλειονότητας των σημερινών Ελλήνων, οι οποίοι “δεν την βρίσκουν” με την Ευρώπη. Όσο ντεμοντέ και αν είναι η έκφραση “τη βρίσκω”, ο γκραφιτάς έπιασε, μέσω αυτής, τον παλμό του Έλληνα που μισεί την Ευρώπη, την πρόοδο, την τεχνολογία, την οργάνωση, την καινοτομία. Την Ευρώπη η οποία, παρά τις πολλές αδυναμίες της, τον έχει ενισχύσει σε διεθνές επίπεδο, τοποθετώντας τον σε μια ένωση δημοκρατικών κρατών, απομακρύνοντας το ενδεχόμενο πολεμικών συρράξεων. Αυτή την ίδια Ευρώπη την οποία, πάνω στην παραφορά του, ο Έλληνας, σε ποσοστό 62% , έφτυσε στο δημοψήφισμα του καλοκαιριού του 2015. Γιατί μπορεί οι τράπεζες να είχαν κλείσει, η χώρα να βρισκόταν προ της αβύσσου, αλλά τζατζίκι και σουβλάκια υπήρχαν για όλους καθώς και δυτικοευρωπαϊκά αυτοκίνητα για να αγοραστούν.
Ο Τζίμης Πανούσης το ξαναθύμισε σε μια από τις τελευταίες του συνεντεύξεις (14/7/2017, εφημερίδα Documento), λίγο πριν εμφανιστεί στην Επίδαυρο, με το Εθνικό Θέατρο, απηχώντας τη γνώμη πολλών Ελλήνων ότι “η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι Ευρωπαϊκή Εκκένωση, η οποία συστήθηκε το 1952 από έγκλειστους ναζί επειδή οι Γερμανοί είχαν το know-how της οργάνωσης”.
Απορείτε ακόμη για τον όγκο του πλήθους που συγκεντρώθηκε την περασμένη Κυριακή στη Θεσσαλονίκη;
