Χθες 9 Οκτωβρίου 2017, συμπληρώθηκαν 50 χρόνια από τη δολοφονία του Τσε Γκεβάρα στη Βολιβία. Η επέτειος, στρογγυλή. Και ως γνωστόν, οι στρογγυλές επέτειοι προσφέρονται για “αναστοχασμό”. Η κυβερνητική ΕΡΤ αναμετέδωσε τα ρεπορτάζ του κυβερνητικού ευρωβουλευτή και δημοσιογράφου Στέλιου Κούλογλου, γυρισμένα προ εικοσαετίας για τα τριάντα τότε χρόνια από το θάνατο του Τσε, ο ελληνικός αριστερός Τύπος μοίρασε DVD με ντοκιμαντέρ για τον Τσε, ο αριστερίστικος Τύπος τον έκανε -ολοσέλιδο- πρωτοσέλιδο.
Μεγάλο αφιέρωμα στον Τσε δημοσίευσε και η ισπανική εφημερίδα El Pais, με τη διαφορά ότι εκεί μπορούσε κανείς να διαβάσει ενδιαφέροντα άρθρα, όχι αγιογραφίες: από τη συνέντευξη του πρώην πράκτορα της CIA, Φέλιξ Ροντρίγκες, που βρισκόταν στην Βολιβία εκείνη την περίοδο και ο οποίος διαβεβαιώνει ότι οι Αμερικανοί ήθελαν τον Τσε ζωντανό, μέχρι συνεντεύξεις με μέλη της οικογένειας του αργεντινού επαναστάτη που έγινε συνώνυμο της κουβανικής επανάστασης.
Το αφιέρωμα της Pais τιτλοφορούνταν “Τσε, 50 χρόνια μύθος”: ο σωστότερος τίτλος για ένα πρόσωπο που έγινε πράγματι μύθος, όχι τόσο για τους πολιτικούς του αγώνες, αλλά γιατί η κουβανική επανάσταση του Φιντέλ Κάστρο χρειαζόταν οπωσδήποτε τη δική της μυθολογία. Ο Τσε, νεκρός στα 39 του, όμορφος σαν κινηματογραφικός αστέρας, πέρασε στην αιωνιότητα εξωραΐζοντας με απαράμιλλο στυλ το κομμουνιστικό όνειρο που, λίγους μόλις μήνες μετά τη δολοφονία του, θα τελείωνε με τον πιο οδυνηρό τρόπο, με την εισβολή των σοβιετικών τανκς στην Πράγα.
Σε αντίθεση με την επέτειο της δολοφονίας του Γκεβάρα, κανείς δεν θυμήθηκε μια άλλη επέτειο: χθες συμπληρώθηκαν 77 χρόνια από τη γέννηση ενός άλλου επαναστάτη, του Βρετανού Τζον Λένον. Η επέτειος δεν είναι στρογγυλή, είχαμε λόγο να θυμηθούμε τον Λένον;
Απαντώ με ερωτήσεις: μήπως επειδή διά της τέχνης του, διά της μουσικής του, επηρέασε τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων στον πλανήτη; Μήπως επειδή η δική του επανάσταση, που άρχισε με τους Beatles τη δεκαετία του 1960 και συνεχίστηκε τη δεκαετία του 1970 με τους προσωπικούς του δίσκους, αφορούσε πολύ περισσότερους ανθρώπους από ό,τι ο εξωτικός κομμουνισμός των Κουβανών; Μήπως επειδή ακόμη και όταν έγραφε φαινομενικά “απλοϊκά” τραγούδια, όπως το “Imagine”, κατάφερνε και καταφέρνει ακόμη να διαπερνά τις γενεές και να δίνει ελπίδες που κανένας ένοπλος αγώνας δεν μπορεί να εμπνεύσει; Μήπως επειδή ο Λένον δεν ήταν τελικώς και τόσο απλοϊκός, αν αναλογιστεί κανείς ότι θεωρήθηκε persona non grata και απειλή από την κυβέρνηση Νίξον;
Μήπως επειδή με την τέχνη του έκανε πραγματικότητα την “έκκληση” του Τσακ Μπέρυ, “Hail, Hail rock n’ roll. Deliver me from the days of old”. - “Χαίρε, ροκ εν ρολ. Γλύτωσέ με από το παλιό [την οπισθοδρόμηση]”. Μήπως επειδή ένας μύθος, όπως ο Τζων Λένον, είναι εν τέλει πολύ πιο ουσιαστικός αφού μας γλυτώνει από καθετί παλιό, καθώς η δική του επανάσταση είναι διαρκής και παντοτινή;
Hasta la vistoria siempre comandante John.
