Σύνδεση συνδρομητών

Τσακ Μπέρυ: το ίδιο το ροκ εν ρολ

Πέμπτη, 23 Μαρτίου 2017 23:52
O Τσακ Μπέρυ το 1957.
Universal Attractions
O Τσακ Μπέρυ το 1957.

Ο αμερικανός μουσικός Τσακ Μπέρυ που πέθανε στις 18 Μαρτίου, σε ηλικία 90 ετών, δεν ευτύχησε να γοητεύσει το ελληνικό κοινό όταν εμφανίστηκε στον Λυκαβηττό τον Ιούλιο του 1987: η συναυλία διεκόπη όταν οι συνήθεις αλήτες, τζαμπατζήδες και πάσης φύσεως άσχετοι, που έπρεπε σώνει και καλά να δουν ζωντανά έναν «θρύλο», προκάλεσαν επεισόδια. Ο Μπέρυ έπαιξε ελάχιστα και αναγκάστηκε να αποχωρήσει από τη σκηνή για να μη φάει καδρόνι στο κεφάλι – ναι, είχαν βγει και καδρόνια, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Ο Τσακ Μπέρυ, κομψός, πανύψηλος και φίνος, μάλλον δεν έδωσε δεκάρα για το τι συνέβη εκείνο το βράδυ στην Αθήνα. Ήταν 60 ετών και ήταν... ο Τσακ Μπέρυ.

Ποιος ήταν ο Τσακ Μπέρυ; Ηταν, σύμφωνα με τον ορισμό του Τζων Λέννον, το ίδιο το ροκ εν ρολ. Μη δίνετε σημασία στις ανοησίες των ημερών στον ελληνικό και τον ξένο Τύπο που μιλούν για τον βετεράνο και για τον πιονιέρο. Αν πιονιέρος ισοδυναμεί με σκαπανέα, το μόνο που δεν ήταν ο Τσακ Μπέρυ ήταν σκαπανέας.

Ήταν απλώς ο καλλιτέχνης ο οποίος δημιούργησε μια καινούργια μουσική που κατέκτησε τον κόσμο. Mπορεί ο Μπιλ Χέιλι με το “Rock Around the clock” να ταυτίστηκε με την έκρηξη του ροκ εν ρολ, όμως την υπόθεση ροκ εν ρολ τη σήκωσε στις κομψές, αθλητικές του πλάτες ο Τσακ Μπέρυ.

Αυτός που τολμούσε να παίζει αυτή τη δαιμονισμένη μουσική και να μιλάει, ήδη από το 1955, για κορίτσια και για σεξ με ένα σωρό υπονοούμενα, να τραγουδάει για αυτοκίνητα και να ενώνει με έναν μοναδικό τρόπο την Αμερική. Η γλυκιά δεκαεξάχρονη του “Sweet Little Sixteen” μαγεύει τη χώρα απ’ άκρη σ’ άκρη: από τη Φιλαδέλφεια ώς το βαθύ Τεξας και τον κόλπο του Σαν Φρανσίσκο. 

Ο Τσακ Μπέρυ δεν υπήρξε γλυκανάλατος, ήταν η πεμπτουσία του ροκ εν ρολ, ήταν ατρόμητος και ρίσκαρε όπως δεν είχε ρισκάρει ποτέ ο Έλβις Πρίσλεϊ. Καταλάβαινε ότι όσο και αν μνημειώδη τραγούδια του, όπως το “Roll Over Beethoven”, “Johnny B. Goode”, άλλαζαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων, ο ίδιος δεν θα μπορούσε να διεκδικήσει τον τίτλο του βασιλιά του ροκ εν ρολ: ήταν μαύρος, ήταν ατίθασος, είχε καταδικαστεί για μαστροπεία.

Υστερα ευτυχώς ήρθαν οι λευκοί Βρετανοί: αμούστακοι ακόμη οι Rolling Stones, οι Beatles, οι Animals και δεκάδες άλλοι μουσικοί συνειδητοποίησαν στις αρχές της δεκαετίας του 1960 τι  ήθελαν να γίνουν, επειδή ο Τσακ Μπέρυ είχε ανοίξει διάπλατα τις πόρτες. Η συνέχεια είναι γνωστή. Έγιναν αντάξιοι και καλύτεροι από το δάσκαλό τους, χωρίς πάντως ποτέ να καταφέρουν να αντιγράψουν, έστω και για λίγο, το περίφημο  “duck-walk”, “το βάδισμα της πάπιας”,  σήμα κατατεθέν του Μπέρυ που, σύμφωνα με έναν από τους πολλούς μύθους που τον περιβάλλουν,  εμπνεύστηκε αυτό  το βάδισμα με λυγισμένα πόδια και την κιθάρα χαμηλά μπροστά του για να κρύβει τις ζάρες στο κοστούμι του που δεν ταίριαζαν καθόλου με την κοκεταρία του.

Τον περασμένο Οκτώβριο, όταν έκλεισε τα 90, ο Τσακ Μπέρυ ανακοίνωσε ότι έχει ηχογραφήσει καινούργιο δίσκο έπειτα από 38 χρόνια. Ο δίσκος δεν έχει κυκλοφορήσει ακόμη. Θα φέρει τον τίτλο Chuck. Θα γίνει σίγουρα επιτυχία. Κρίμα που ο Τσακ δεν ζει για να τη χαρεί.

Εκτός αν, όπως είπε ο οκτάχρονος γιος μου, έχουν εφημερίδες στον ουρανό.

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.