Σύνδεση συνδρομητών

Απέναντι στον σαρωτικό Φιγιόν, η παγκοσμίως πιο ανόητη Αριστερά

Σάββατο, 26 Νοεμβρίου 2016 17:03
O Φρανσουά Βιγιόν.
European People's Party
O Φρανσουά Βιγιόν.

O  ιστορικός και μεταφραστής, αλλά προ πάντων πολυπράγμων Στέφανος Καβαλλιεράκης, είχε την ευγενική καλοσύνη να μεταφράσει το πολύ σημαντικό άρθρο του Laurent Bouvet (Λωράν Μπουβέ) που ακολουθεί, για την αναπάντεχη επικράτηση του Φιγιόν στις εσωκομματικές εκλογές της γαλλικής Δεξιάς. Το άρθρο πρωτοδημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Le Figaro.

Από τη προηγούμενη Κυριακή, η Αριστερά ζει σε απόλυτο πανικό. Όχι μόνο απέτυχε η τακτική του « αναχώματος» στο Νικολά Σαρκοζί με ψήφο στον Αλαίν Ζυπέ στις προκριματικές εκλογές της Δεξιάς, αλλά, λες και έσπασε ο διάβολος το ποδάρι του, είναι ο Φρανσουά Φιγιόν που επικράτησε στο πεδίο της μάχης, παρασύροντας τα πάντα στο πέρασμά του. Απόλυτη παγωμάρα. Κανείς δεν τον είχε δει να έρχεται, κανείς δεν είχε προβλέψει αυτό το σενάριο. Και επιπλέον, είναι πραγματικός δεξιός!

Για πρώτη φορά εδώ και καιρό, η γαλλική Αριστερά βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πραγματική δεξιά προσωπικότητα (ο Σιράκ και ο Σαρκοζί δεν ήταν τυπικοί δεξιοί εκπρόσωποι, ο καθένας για διαφορετικούς λόγους), ικανή να ομοσπονδοποιήσει τις διαφορετικές οικογένειες της γαλλικής Δεξιάς. Θεωρούμενος φιλελεύθερος στην οικονομία, ο Φιγιόν μπορεί να ενώσει ένα «ακροατήριο της Δεξιάς», το οποίο είναι εχθρικό σε μια κρατική εξουσία την οποία θεωρεί είτε δυσβάστακτη είτε πολύ πιεστική, κυρίως στο φορολογικό κομμάτι. Επί της ουσίας συντηρητικός στο κοινωνικό κομμάτι, κινητοποιεί για λογαριασμό του την πολιτισμικά καθολική Γαλλία, η οποία αφυπνίσθηκε μετά την ελευθερία σύναψης γάμου για όλους. Εθνοκυριαρχιστής και «πατριώτης», γοητεύει αριθμό συμπολιτών μας που δεν θέλουν ούτε την οικοδόμηση μιας ευρωπαϊκής ταυτότητας ούτε μια Γαλλία ατλαντική, στο άρμα των ΗΠΑ.  Εν συντομία, μπορεί και απευθύνεται κατ’ ευθείαν ακόμα και στην καρδιά τής Γαλλικής Δεξιάς, προσφέροντας την καλύτερη δυνατή εξίσωση σε αυτό το στρατόπεδο εδώ και καιρό. Εκπροσωπώντας μετά από πολύ καιρό την καθολική και συντηρητική Δυτική Γαλλία, παρ’ ότι εκλέγεται στο ιδιαίτερα μπουρζουά 7ο διαμέρισμα του Παρισιού, αφού πέρασε από τον κοινωνικό γκωλισμό του Φιλίπ Σεγκέν και αφού διεύθυνε για μια πενταετία το τελευταίο πέρασμα της Δεξιάς από την εξουσία, από το 2007-2012 παρουσιάζει ένα βιογραφικό από τα δεξιά που λίγοι στο στρατόπεδό του μπορούν να αντιτάξουν.

 

Φιγιόν, ένα νέο Εθνικό Μέτωπο στο οποίο πρέπει να κάνουμε «ανάχωμα»;

Απέναντι σε αυτή την αναστάτωση του πολιτικού τοπίου και σε αυτό που εδώ και καιρό θεωρούνταν ως δεδομένο στην ενημερωτική κατανομή, η αντίδραση ενός μέρους της Αριστεράς ( πολιτικής, δημοσιογραφικής, διανοουμενίστικης, κινηματικής…) έκανε το μόνο πράγμα που ξέρει να κάνει πολιτικά, ό,τι κάνει εδώ και 30 χρόνια: παριστάνει τον ψεύτη βοσκό για να δημιουργήσει «ανάχωμα»! Επινόησε λοιπόν ένα... καινούργιο Εθνικό Μέτωπο, εντοπίζοντας στο πρόσωπο του Φιγιόν τον νέο δαίμονα της πολιτικής.

Έτσι όλα κολλάνε. Ενώνονται όλοι οι ενδιάμεσοι σταθμοί της ίδιας αυτής Αριστεράς που επέτρεψε σιωπηρά όλα αυτά τα χρόνια στο Εθνικό Μέτωπο να μετατραπεί από γκρουπούσκουλο στο πρώτο γαλλικό κόμμα, συσπειρώνοντας όλα τα κομμάτια της ακροδεξιάς του 20ού αιώνα. Όσο και αν προβληματιζόμαστε, η τακτική παραμένει η ίδια. Θα είχαμε το δικαίωμα σε λίγες μέρες να κάνουμε μια περίληψη 30 ετών αγώνα με τα ίδια σλόγκαν και την ίδια «αθωότητα», αν μπορούσαμε να το πούμε έτσι. Ο Φιγιόν,  «ένα άρωμα της δεκαετίας του 1930».  Ο Φιγιόν, πρωτοπαλίκαρο της καθολικής αντίδρασης. Ο Φιγιόν, καταστροφέας του προγράμματος του Εθνικού Συμβουλίου Αντίστασης (σ.τ.μ. αναφορά στο CNR και στο πρόγραμμά του για τη διακυβέρνηση της Γαλλίας μετά το τέλος της γερμανικής κατοχής). Ο Φιγιόν, μια υβριδική φιγούρα της Θάτσερ, του Πούτιν, της Frigide Barjot (γαλλίδα χριστιανή ακτιβίστρια με μεγάλη μιντιακή προβολή). Ο Φιγιόν, εκπρόσωπος «του πιο δεξιού σχεδίου που γέννησε η Δεξιά μετά την πτώση του Πεταίν το 1944 – κ.λπ., κ.λπ.

 

Ζυπέ, ο πρωταθλητής της Αριστεράς;

Το αποτέλεσμα είναι πλήρως αποπροσανατολιστικό για κάθε πολίτη που έχει μνήμη λίγο παραπάνω από εκείνη του χρυσόψαρου των ΜΜΕ. Γιατί αυτή η Αριστερά σπεύδει με πλήρη αυθορμητισμό να κάνει ανοιχτά καμπάνια για τον Αλαίν Ζυπέ, τον οποίο ανακήρυξε κήρυκα των αξιών της ρεπουμπλικανικής ηθικής και της κοινωνικής προόδου. Πρόκειται για τον ίδιο Ζυπέ που είχε καταδικαστεί από τη δικαιοσύνη για υπεξαίρεση δημοσίου χρήματος στο δημαρχείο Παρισιού και που πέτυχε να ξεσηκώσει εναντίον τής κυβέρνησής του το 1995 τη μεγαλύτερη κοινωνική αντίδραση από το 1968.

Ύστατη στρατηγική μιας ασθμαίνουσας Αριστεράς είναι να πάει να ψηφίσει στις προκριματικές της Δεξιάς και του Κέντρου τον Ζυπέ, για να αποφύγει τον Φιγιόν, όπως το έκανε για να αποφύγει τον Σαρκοζί στον πρώτο γύρο. Η τύφλωση οδηγεί πάντα στην ψευδαίσθηση: σε αυτή που συνίσταται στο να πιστεύουμε ότι εμπλεκόμενοι στις προκριματικές εκλογές ενός στρατοπέδου με το πρόσχημα ότι είναι ανοιχτές σε όλους μπορούμε να διαμορφώσουμε το αποτέλεσμα. Λες και ο «λαός της Δεξιάς» δεν ήταν προφανές ότι είχε πάρει την απόφαση να κινητοποιηθεί μαζικά για να εξαντλήσει όλες του τις πιθανότητες να δει να εκπροσωπούνται στα Ηλύσια Πεδία τα συμφέροντά του, οι αξίες  και το πρόγραμμά του. Θανατηφόρα ψευδαίσθηση για μια Αριστερά που θα βγει, για ακόμη μια φορά, κομματιασμένη, χωρίς τέλος και αρχή. Αφού έχει «κάνει ανάχωμα» με την ίδια αποτελεσματικότητα πρώτα στον Σαρκοζί, μετά στον Φιγιόν, τι θα κάνει όταν θα πρέπει να διαλέξει στον δεύτερο γύρο των προεδρικών ανάμεσα στον Φρανσουά Φιγιόν και τη Μαρίν Λεπέν;  Αυτή η Αριστερά που μετακινείται συνεχώς, σε ποιον θα κάνει ανάχωμα αυτή τη φορά;

***

O Laurent Bouvet γεννήθηκε στη Γαλλία το 1968 και είναι πολιτειολόγος, πανεπιστημιακός και δοκιμιογράφος. Υποστήριξε τη διδακτορική του διατριβή στην EHESS, με επιβλέποντα τον Πιερ Ροζανβαλόν, σχετικά με σύγχρονα ζητήματα ταυτότητας στις ΗΠΑ. Από το 2015, διδάσκει ένα μάθημα για τις πολιτικές κουλτούρες και την ιστορία τους στη Sciences Po Saint-Germain-en-Laye (SGEL). Το 1998-2001 διετέλεσε αρχισυντάκτης του περιοδικού Revue Socialiste και συνδέθηκε στενά με το Σοσιαλιστικό κόμμα της Γαλλίας μέχρι το 2007. Το 2012 ωστόσο, απομακρύνεται από τον πολιτικό αυτό χώρο, ασκώντας κριτική για τα αδιέξοδα της Αριστεράς όσον αφορά την οικονομία και τα ζητήματα ταυτότητας. Είναι από τους πρώτους που έχει εντοπίσει στην έντονη πολιτισμική διαφοροποίηση των «ελίτ» με τα μεσαία στρώματα στον δυτικό κόσμο, ένα ρήγμα που οδηγεί σε εκλογικές επιλογές σαν αυτές που βλέπουμε την τελευταία διετία. Από το Μάρτιο του 2016, ίδρυσε, με τον Gilles Clavreul (μέλος της ανώτατης γαλλικής δημοσιοϋπαλληλίας καθώς και πολέμιο του ρατσισμού και του αντισημιτισμού) την πολιτική κίνηση Printemps Républicain (https://www.printempsrepublicain.fr/#home) με σκοπό να συναρθρώσει γύρω της έναν ευρύτατο χώρο ανθρώπων που υποστηρίζουν το κοσμικό κράτος και τις βασικές αξίες της γαλλικής Ρεπουμπλήκ, κίνηση στην οποία έχουν ήδη ανταποκριθεί σημαντικοί στοχαστές όπως ο Μαρσέλ Γκωσέ. Τελευταίο του βιβλίο, το L'insecurité culturelle, Fayard, 2015. 

 

The Books' Journal

Το Books' Journal είναι μια απολύτως ανεξάρτητη επιθεώρηση με κείμενα παρεμβάσεων, αναλύσεις, κριτικές και ιστορίες, γραμμένα από τους κατά τεκμήριον ειδικούς. Πανεπιστημιακούς, δημοσιογράφους, συγγραφείς και επιστήμονες με αρμοδιότητα το θέμα με το οποίο καταπιάνονται.

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.