1. Ο λόγος του είναι διαχειριστικός, μικρός και επιφανειακός, σε κάθε θέμα με δάνεια από όποια πολιτική θεωρία του κατεβεί και τον συμφέρει. Τολμάει να μιλήσει για αυτορρύθμιση της αγοράς εκεί όπου η γλώσσα ξεφεύγει ως lapsus στο αυτονόητο. Στο θέμα των τηλεοπτικών αδειών μιλάει για επιδότηση θέσεων του ιδιωτικού τομέα, για να γλυκάνει τις ενοχές τού απόλυτα κρατικά ρυθμιζόμενου συστήματος Φρανκενστάιν που έφτιαξε.
2. Ανερυθρίαστα μιλάει για πράγματα που μέχρι πρόσφατα αμφισβητούσε, όπως για παράδειγμα η πώληση της ΕΥΑΘ και του Λιμανιού Θεσσαλονίκης. Είναι υπέρ του στρατηγικού επενδυτή, θεωρώντας ότι, ταυτόχρονα, παραμένει αρκούντως κρατιστής εφ’ όσον μιλάει για πλειοψηφικό πακέτο του κράτους.
3. Είναι επιφανειακός και ρηχός σε οτιδήποτε λέει πολιτικά. Όπου εμφανίζεται η ελάχιστη δυσκολία ή είναι αναγκαία μία παραπομπή, κάνει φραστικό λάθος. Μιλάει σαν 15μελές στη συνέλευση των καθηγητών, με ανώριμες γενικεύσεις και εφηβικά στρογγυλέματα και όχι σαν πρωθυπουργός. Στο διεθνές περιβάλλον δεν έχει την παραμικρή αναλυτική ικανότητα, μιλάει με αφελή αντίληψη και γλώσσα για τα διεθνή πράγματα (π.χ. σχέση Τουρκίας-Ρωσίας).
4. Στη συνέντευξη προσήλθε αδιάβαστος σε θέματα Θεσσαλονίκης. Ευθύνη μεγάλη έχουν και οι φορείς της πόλης. Δεν ήξερε τίποτα για τα στρατόπεδα της Δυτικής Θεσσαλονίκης.
5. Έχει δημιουργήσει φαντασιακή αυτοπεποίθηση άνευ δικαιολογημένης βάσεως και επίσης έχει μια αποϊδεολογικοποιημένη θέση - πασπαρτού σε όλα. Είναι ο κύριος Λίγο-Απ'-Όλα, όπου τον συμφέρει ανοίγει το αντίστοιχο παιδικό κουτάκι, και λέει πρωτόλειες αφελείς θεωρίες - ιστορίες, με περισπούδαστο αυτοσχεδιαστικό ύφος, όπως θα τις έλεγε ένας τυχάρπαστος επαρχιώτης στο καφενείο.
