Όπως όλοι όσοι έχουν το χιούμορ, το ταλέντο και τα κότσια που χρειάζονται για να βγάζουν τέτοια έντυπα στη γειτονική χώρα, ο Tuncay Agkün, που ίδρυσε το περιοδικό το 1992, δεν αντιμετωπίζει τέτοιου είδους προβλήματα για πρώτη φορά. Αξίζει να αναφέρουμε το ναυάγιο μιας από τις πιο φιλόδοξες απόπειρές του, την απαγόρευση της κυκλοφορίας μιας αναβίωσης του γαλλικού Hara-Kiri το 2011, με τη συνεργασία του M.K. Perker, ενός δημιουργού που κινείται με εντυπωσιακή άνεση από τη γελοιογραφία για εφημερίδες όπως οι New York Times ώς τα κόμικς, με δουλειές που έχουν κυκλοφορήσει από τη Vertigo, την Image και την Dark Horse.
Τα πράγματα έγιναν πιο δύσκολα όταν πολλαπλασιάστηκαν οι απειλές και οι επιθέσεις μετά τον φόρο τιμής του LeMan στα θύματα του μακελειού στα γραφεία του Charlie Hebdo. Το εξώφυλλο εκείνου του έκτακτου τεύχους είχε φιλοξενήσει μια φωτογραφία του Βολινσκί να σχεδιάζει σε ένα τζαμί, από μια επίσκεψή του στους κωνσταντινουπολίτες φίλους και ομότεχνούς του. «Δεχόμαστε μονίμως απειλές και χυδαιότητες, θα μπορούσε κανείς να πει ότι δεν μας αφήνουν ποτέ ήσυχους, στο Twitter και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, μας βομβαρδίζουν αδιάκοπα με απειλές, ύβρεις κ.λπ.», δήλωνε στη γαλλική Monde, τον Ιανουάριο του 2015, ο Tuncay Agkün. Ο τούρκος σχεδιαστής δεν έκρυβε ότι είχε αρχίσει να φοβάται: «ώς τώρα, οι απειλές ήταν μόνο λόγια, όμως μετά από την επίθεση στο Charlie Hebdo, ανησυχούμε».
Nous sommes, donc, LeMan, επειδή αυτοί που βγάζουν το LeMan και όλο τους το σινάφι, είχαν το θάρρος να δηλώσουν «Nous sommes tous Charlie». Για λόγους αρχής.
* Είμαστε όλοι LeMan
