Όταν ο Μαρωνίτης δίδασκε στο Γερμανικό και άλλες ιστορίες

Tον περίμενα να έρθει στη γωνία Εριφίλης και Πρατίνου, στο Παγκράτι, πρωί πρωί, να έρχεται  με τα πόδια από το σπίτι του στο γραφείο με σταθερό ωράριο καθημερινά, δέκα με δύο και πέντε με οκτώ. Στα ογδόντα επτά του. Σαράντα μέρες πριν ...

Έστριψε ξαφνικά από τη γωνία του δρόμου, αγέρωχος και με το μάτι να λάμπει, ως συνήθως, περπατώντας αργά, λίγο σκυφτός. Θυμήθηκα τη βροντερή βραχνή φωνή του,

Ανέβηκε τη μικρή ανηφόρα μέχρι την είσοδο, άνοιξε, μου είπε, να περάσω.Ανεβήκαμε με το ασανσέρ.

Επίσημος χαιρετισμός επάνω, αφού μπήκαμε, χαρά, είχαμε καιρό αρκετό να ιδωθούμε…

Του είπα την ανακούφιση πολλών φίλων για τα δυό άρθρα-συνεντεύξεις του στο Lifo,[1] την τελευταία του υποθήκη για την αγάπη και την Αριστερά...

Χαμογελούσε. Μιλήσαμε για διάφορα, παλιά και σύγχρονα, για τις μέρες στη Θεσσαλονίκη, για το Σπύρο και την Αθηνά, για τη Λία που τόσο αγαπούσε, για τους δικούς μας συμμαθητές, τους μαθητές του, την πρώτη χρονιά που δίδαξε ελληνικά στο Γερμανικό Θεσσαλονίκης.

Εκείνος τότε ήταν 32 χρονώ. Εμείς δεκατριών. Πότε πέρασαν 55 χρόνια;

Μιλήσαμε και για άλλα πολλά, μιλούσε χαμηλόφωνα, σχεδόν ψιθυριστά, είπε θα πάνε μερικές μέρες στη θάλασσα, και πολύ θα ’θελε να τον καλέσουμε άτυπα στη Θεσσαλονίκη, να μιλήσουμε, να βρεθεί κοντά στους αγαπημένους του,κανονίσαμε να έρθουμε με αυτοκίνητο για να ανέβουμε επάνω.

Έσκυψε και έπιασε από χαμηλά γύρω γύρω βιβλία. «Α, το ‘χεις αυτό;» με ρώτησε.  Έπιασε το αντίτυπο από το ‘Επος και Δράμα[2] και μου ’γραψε μια αφιέρωση.

Αγαπημένος κι αγαπησιάρης, όπως η Οδύσσεια. Απόμακρος και αυστηρός όπως η Ιλιάδα. Όπως πάντα…

Στην κηδεία του δυό κόσμοι ασύμβατοι. Καμιά δεκαριά υπουργοί και υπουργήσιμοι του συνονθυλεύματος που κυβερνά, αμήχανοι σα βρεμένες γάτες. Κι απο την άλλη, όλοι οι άνθρωποι του πνεύματος, των τεχνών, του δασκάλου μας… Χαιρετισμός του δημάρχου, του πρύτανη, του καθηγητή Κάλφα, του δημοσιογραφικού οργανισμού, των παλιών μαθητών του…

Μακάριοι οι δάσκαλοι που αφήνουν τόσους άξιους μαθητές… Μακάριος κι ο άνδρας όστις μάλα πόλλα / επλάγχθη, επεί Τροίης ιερόν πτολίεθρον έπερσεν – κι ας μην ξεχνάμε: η Οδύσσεια τελειώνει με ειρήνη και ευημερία, με το τέλος του εμφυλίου...