Κατόπιν αποφάσεως του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου, το 2012, οι οικογένειες των 240 Αμερικανών που έπεσαν θύματα της επίθεσης του Ιράν στον Λίβανο το 1983 κέρδισαν αποζημίωση – κι η απόφαση εκείνη χρησίμευσε ως υπόδειγμα για την κατάρτιση του νομοσχεδίου για την Σαουδική Αραβία. Σύμφωνα με το νομοσχέδιο αυτό, οι οικογένειες των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου μπορούν να μηνύσουν τη Σαουδική Αραβία και να διεκδικήσουν την κατάσχεση περιουσιακών στοιχείων της που βρίσκονται σε αμερικανικό έδαφος για την (ενδεχόμενη) ανάμειξή της στην τρομοκρατική επίθεση στους Δίδυμους Πύργους. Αλλά ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα δεν δεσμεύτηκε ότι το νομοσχέδιο θα προχωρήσει, άλλωστε ο πρόεδρος μπορεί να το μπλοκάρει επικαλούμενος λόγους εθνικού συμφέροντος.
Ο φόβος του προέδρου, κατά βάση, προκύπτει από το ότι η Σαουδική Αραβία κατέχει μεγάλο χρέος των ΗΠΑ, περίπου 116,8 δισ. δολάρια, αλλά και μεγάλη ακίνητη περιουσία εντός της επικράτειας των ΗΠΑ.
Πίσω από αυτό το νομοσχέδιο, πάντως, κρύβεται μια ολόκληρη ιστορία, η ιστορία των λεγόμενων 28 χαμένων σελίδων της Επιτροπής Διερεύνησης των γεγονότων της 11ης Σεπτεμβρίου.
Η ιστορία ξεκινά το 2002. Ο πρόεδρος Τζορτζ Μπους τζούνιορ, λίγο καιρό μετά το τρομακτικό κτύπημα στην καρδιά της Νέας Υόρκης, και ενώ η διερεύνηση του ζητήματος είχε προχωρήσει, διέταξε να κρατηθούν κρυφές 28 σελίδες των πορισμάτων της έρευνας, που αναδείκνυαν το ρόλο της Σαουδικής Αραβίας στην επίθεση. Η υπόθεση ήρθε ξανά στην επιφάνεια όταν ο πρώην Δημοκρατικός γερουσιαστής Μπομπ Γκρέιαμ και συμπροευδρεύων της Επιτροπής δήλωσε στο αμερικανικό κανάλι CBS ότι, στην επίθεση, δεν εμπλέκονταν μόνο οι 19 τρομοκράτες που ταυτοποιήθηκαν. Ο Γκρέιαμ, παρ’ ότι το επίσημο πόρισμα της Eπιτροπής δεν είχε αποδώσει κάτι μεμπτό στους Σαουδάραβες, εκτιμά ότι η αποκάλυψη των σελίδων θα αλλάξει την ιστορία. Με το θέμα έχει ασχοληθεί ο έγκυρος Τύπος, μάλιστα έντυπα όπως οι NewYorkTimesαλλά και το νεουντηρητικό NationalReview, έχουν δημοσιεύσει κύρια άρθρα, στα οποία ζητούν το ίδιο πράγμα: να βγουν στην επιφάνεια οι χαμένες 28 σελίδες της Επιτροπής ώστε να λάμψει η αλήθεια.
Τι αποκαλύπτουν όμως οι 28 αυτές σελίδες;
Σε πρώτη φάση, σύμφωνα με τον Ρεπουμπλικανό Γουόλτερ Τζόουνς, μέλος του Κογκρέσου από τη Νότια Καρολίνα, οι σελίδες αυτές αποκαλύπτουν τη σχέση των Σαουδαράβων με την κυβέρνηση Μπους. Ο Τζόουνς, όπως και ο Δημοκρατικός Στήβεν Λυντς, υποστηρίζει ότι οι 28 αυτές σελίδες είναι αρκετές για να επιβεβαιωθεί η συγκάλυψη της σχέσης Σαουδικής Αραβίας και ΗΠΑ.
Αλλά η ιστορία πάει αρκετά χρόνια πιο πίσω, στην περίοδο της προεδρίας του πατρός Μπους. Όταν, το 1991, εγκαταστάθηκαν στην Αραβική Χερσόνησο αμερικανικά στρατεύματα που μόλις είχαν διεκπεραιώσει τον Πόλεμο του Κόλπου, οι πιο ισχυροί θρησκευτικοί ηγέτες της Σαουδικής Αραβίας ζήτησαν να δημιουργηθεί Υπουργείο Ισλαμικών Υποθέσεων το οποίο θα είχε defactoπρόσβαση στις αμερικανικές πρεσβείες και τα αντίστοιχα προξενεία ανά τον κόσμο. Aυτό ήταν το αντάλλαγμα για την «ντροπή» που υπέστησαν. Την ίδια περίοδο, δραστηριοποιήθηκε ενεργά εναντίον της Αμερικής και ο Οσάμα Μπιν Λάντεν, ο οποίος είχε ενεργό εμπλοκή στην κίνηση των θρησκευτικών ηγετών, παρ’ ότι στη συνέχεια διέρρηξε τις σχέσεις του με τη Σαουδική Αραβία. Η βασιλική οικογένεια, τότε, φοβούμενη μήπως κινδυνεύσει η κυριαρχία της, έδωσε στους κληρικούς αυτό που ζητούσαν, ανοίγοντας τρόπον τινά τον εξτρεμιστικό ασκό του Αιόλου που έφτασε να χρηματοδοτεί ένα τεράστιο δίκτυο ιδρυμάτων, σχολείων ως και εταιρειών, που αποδείχθηκαν βιτρίνες της Αλ Κάιντα.
Τι συνέβη πριν από την 11η Σεπτεμβρίου
Για να δούμε, όμως, τι έχει διαρρεύσει από όσα θεωρείται ότι περιέχουν οι περίφημες 28 χαμένες σελίδες.
Δύο νεαροί Σαουδάραβες, ο Αλ Χαζμί και ο Αλ Μιχντάρ, έφτασαν στο Λος Άντζελες, όπου συνάντησαν έναν εργαζόμενο σε σαουδαραβική εταιρεία στις ΗΠΑ, αλλά ουσιαστικά πράκτορα της πρεσβείας, ονόματι Μπαγιούμι, από τον οποίο ζήτησαν να τους βοηθήσει να εγκατασταθούν στην Αμερική. Σύμφωνα με την εκδοχή των οικογενειών των θυμάτων, στις χαμένες 28 σελίδες, ο τότε πρεσβευτής της Σαουδικής Αραβίας Σεΐχ Μπαντάρ διαχειριζόταν με απόλυτη εξουσιοδότηση να τα διαθέσει όπως θέλει χρήματα ισλαμικών φιλανθρωπικών ιδρυμάτων, μέρος των οποίων χρησιμοποίησαν οι νεαροί Σαουδάραβες οι οποίοι εγκαταστάθηκαν στο Σαν Ντιέγκο λίγο καιρό πριν από την επίθεση. Αναφέρεται ακόμα ότι συνάντησαν τον Ανουάρ Αλ Αουλάκι, θεωρητικό της Αλ Κάιντα που βρισκόταν τότε στην Αμερική ο οποίος αργότερα σκοτώθηκε από droneστην Αραβική Χερσόνησο. Μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου, πάντως, ο εκτελεστικός διεθυντής της Επιτροπής Φίλπ Ζέλικοβ εμπόδισε πράκτορες του FBIπου επεδίωκαν να ερευνήσουν την πρεσβεία της Σαουδικής Αραβίας και, κατά συνέπεια, την ανάμειξη την επίθεση (ή μη) του Μπαντάρ.
Η ιστορία που σας αφηγήθηκα θα μπρούσε, όπως καταλαβαίνει κανείς, να είναι απλώς μυθιστορηματική πλοκή.
Ωστόσο, η συζήτηση που κλιμακώνεται γύρω από το θέμα των χαμένων 28 σελίδων, παραπέμπει σε έναν ελέφαντα που κρύβεται στο δωμάτιο: κι ο ελέφαντας αυτός είναι, κατ’ ουσίαν, η Σαουδική Αραβία, η έμμεση ή και άμεση ανάμειξη και ο ρόλο της στη διάχυση του εξτρεμιστικού Ισλάμ.
Το μέλος του Κογκρέσου, ο Ρεπουμπλικανός Τόμας Μέισι από το Κεντάκι, δήλωσε ότι η υποστήριξή του για να έρθουν στο φως οι 28 σελίδες οφείλεται και στην άνοδο του Ισλαμικού Κράτους. Αρκετοί γερουσιαστές και μέλη του Κογκρέσου, άλλωστε, σημειώνουν ότι για αρκετά χρόνια η Αμερική ήταν πολύ ήπια στις σχέσεις της με τη Σαουδική Αραβία. Τον τελευταίο καιρό, όλο και περισσότεροι αναλυτές αναδεικνύουν την ανάμειξη του Βασιλείου της Σαουδικής Αραβίας, όπως αναφέραμε, μέσω της αδυναμίας του να ελέγξει την χρηματοδότηση ή κάνοντας τα στραβά μάτια στην κάθε είδους ουαχαμπι-σαλαφιστική τρομοκρατία. Εξ άλλου, οι πρόσφατες εξελίξεις, και ιδίως η προσέγγιση των ΗΠΑ με το Ιράν, μετέδωσαν στο βασίλειο της Σαουδικής Αραβίας ακόμα περισσότερη καχυποψία για τους Αμερικανούς.
Σε τελική ανάλυση, ωστόσο, οι συγγενείς των θυμάτων της 11ης Σεπτεμβρίου (που αρκετοί ξεχνούν ότι υπάρχουν) δικαιούνται να ξέρουν.
