Ήταν απόφοιτος του Πειραματικού… Καλά, εντάξει, θα πει κανείς, πήγε σε ένα καλό σχολείο… Όχι! Τελείωσε μαζί με άλλους 29 νέους το Πειραματικό, όλοι τους γεννηθέντες το 1951, με πλήρη συνείδηση ότι φοίτησαν σε ένα από τα καλύτερα σχολεία της Ευρώπης, εκείνη την εποχή… Ακόμη και μέσα στη δικτατορία, παρά το ότι αποψιλώθηκε από τους πολύ προχωρημένους καθηγητές του, συνέχισε την παράδοση των υψηλών επιδόσεων…
Κατόπιν πέρασε στη Νομική Σχολή του ΑΠΘ… Ρωτήστε, όσους πέρασαν από κει και υπουργεύτηκαν και βουλεύτηκαν και διέπρεψαν, σε πολλούς τομείς, τι σήμαινε Βαγγέλης Καργούδης…
Ο λόγος του σοφού, πάντα διαφοροποιημένος, σε λεκτικό επίπεδο… Ήξερε βεβαίως τα ελληνικά του Πειραματικού.
Ένας άλλος αδερφός μας, που πέθανε πριν από λίγο καιρό, ο Νίκος Πάζιος, με έλεγε σε μια συνέλευση της Νομικής, την ώρα που μιλούσε ο Κάργα;, «εδώ πρέπει να καλούμε τους πρωτοετείς, για να μάθουν το αγορεύειν ελληνικά».
Κι ύστερα θυμάμαι τον Αύγουστο του 1974, σε ένα εγκαταλειμμένο σπίτι του Χρυσάφη στη Μακένζη Κινγκ, στις συναντήσεις για την αναμόρφωση του φοιτητικού κινήματος και του συνδικαλισμού. Ο 23 ετών τότε Καργούδης επέμενε και έτσι έγινε, στο τέλος οδηγηθήκαμε στη διαμόρφωση ανοιχτών συσπειρώσεων, σε κάθε μαζικό χώρο-σχολή, με ανεξάρτητο, διαφορετικό όνομα και λειτουργίες… Χωρίς ιδεολογική πλατφόρμα, πλην της αυτονόμησης του μαζικού χώρου…
Έτσι γεννήθηκε το συσπειρούχτεν…
ΔΗΣΥΚ, ΔΗΣΥΠ και πάει λέγοντας, σε όλο το ΑΠΘ… Ήταν σαρωτική η παρουσία συσπειρώσεων, που έδειξε από την πρώτη στιγμή τη διαφορετικότητα στην αντίληψη για το συνδικαλισμό…
Πού πάτε, ωρέ, ξεβράκωτοι στ’ αγγούρια;
Κι ύστερα ήτθε το 1977. Το ΚΚΕ εσωτερικού πορεύθηκε με τη Συμμαχία των Πέντε. Ο Κάργας απαιτεί από τον Κώστα τον Ψυχραιμία, εκπρόσωπο της Χριστιανικής Δημοκρατίας στο συντονιστικό, να φέρει τον Ψαρουδάκη στη Θεσσαλονίκη, να περπατήσει πάνω στο Θερμαϊκό. Θαύμα! Θαύμα! Μπας και πάρουμε κανα πέντε τα εκατό…
Ήταν ο πρίγκιπας, που έχασε τα πάντα και στάθηκε όρθιος… Και μετά σηκώθηκε και πάλι και συνέχισε, σαν σκυλί, να παλεύει, μέχρι την τελευταία στιγμή.
Άλλα του έπρεπαν, κι επειδή φορτίστηκα άσκημα αυτές τις μέρες, με τα κυβερνητικά λέσια που μας βγάζουν και γλώσσα, δεν θα είμαι αντικειμενικός, εάν συνεχίσω…
Ο αδερφός Σπίνος, ο μόνιμος εν Αθήναις αρωγός και αποκούμπι του Κάργα, ο Κόκας, ο Χρυσάφης, ο Πετεφρής, κι ο Γιαννίκος από κει μακριά και ο Παπάρας, ας συμπληρώσουν το παζλ…
Για τον Καργούδη, ή θα γραφτεί βιβλίο μεγάλο και γεμάτο, ή θα μείνουμε σε κάποιαν αντίστοιχη περιγραφή και θα τον φυλάμε μέσα μας ως κόρην οφθαλμού… Αλήθεια, είναι τόσα πολλά που ο καθένας θα μπορούσε να αραδιάζει με τις ώρες. Από τότε που μας έβαλε να διαβάσουμε το βιβλίο Από τους Λυμιέρ στον Μπέργκμαν (εκδόσεις Κάλβος, αν θυμάμαι καλά), για να μπορούμε να παίρνουμε κι εμείς οι μικροί μέρος στις κουβέντες για το σινεμά, μέχρι την ευλαβική ανάγνωση και ανάλυση της Θεοφαγίας του Γιαν Κοτ…
Ανακαλώ πάντα ένα χαμόγελο απέραντο και ένα γέλιο γαργαλιστικό και ολίγον αύθαδες και χλευαστικόν…
Ήταν μονίμως με ένα κωλοτσίγαρο στο χέρι, από τότε που τον πρωτογνώρισα, μαθητή του Πειραματικού, ακόμη…
Κι ήταν ευθύβολος στις παρατηρήσεις του, αλλά τόσο γλυκός στις αντιθέσεις και τις οξύτητες που περιείχαν…
Ναι, ρε Βαγγέλη, η κωλοκοινωνία άρχισε να ζητάει νέας μορφής πιστοποιητικά κοινωνικών φρονημάτων και έφτασε πλέον να αποκλείει μεγάλα κομμάτια της από κάθε δυνατότητα συμμετοχής στο γίγνεσθαι…
Ο δακρυρροών Πετεφρής, χθες το μεσημέρι, συγκλονισμένος, με έλεγε: μας οδηγούν στη σφαγή αδερφέ μου. Πονώντας για το χαμό του Κάργα, βλέπουμε να εκτελούνται οι πρώτοι από εμάς – αλλά δεν πρόκειται…
