-Το σενάριο της κάλπης: Σύμφωνα με αυτή την εκδοχή, η αξιολόγηση δεν θα κλείσει. Το Μαξίμου διαβλέπει την αδυναμία να ψηφιστούν τα μέτρα και αναγκαστικά καταφεύγει στην αγαπημένη του συνήθεια. Θα στηθούν κάλπες για να μιλήσει ο λαός. Στη συνέχεια, ο Τσίπρας θα ερμηνεύσει την ψήφο του λαού κατά το δοκούν, προκειμένου να δικαιολογήσει το επόμενο μετέωρο κυβερνητικό βήμα. Είτε μιλάμε για εκλογές είτε για δημοψήφισμα, η εκδοχή αυτή θέλει λαϊκή εντολή νωπότερη της νωπής. Άλλοι διαβλέπουν την κάλπη ως διαφυγή του ΣΥΡΙΖΑ στην ασφάλεια της αντιπολίτευσης, άλλοι βλέπουν ένα δημοψήφισμα ως το τελικό επισφράγισμα μιας αναπόδραστης και προσχεδιασμένης ρήξης με την Ευρώπη και το κοινό νόμισμα.
-Το σενάριο της κυβερνητικής συνέχειας: Κατά την εκδοχή αυτή, η ένταση που έχει προκληθεί με τους δανειστές είναι σε μεγάλο βαθμό τεχνητή. Σκοπό έχει να αποδείξει ότι ο πρωθυπουργός προσπαθεί και, όπως γνωρίζουμε από τον Αύγουστο του τρίτου Μνημονίου, η προσπάθεια είναι που μετράει, ασχέτως του αποτελέσματος. Ταυτόχρονα, ασκείται πίεση στους βουλευτές της πλειοψηφίας ώστε να ψηφίσουν τα μέτρα χωρίς ανεπιθύμητες διαρροές. ΣΥΡΙΖΑ/ΑΝΕΛ υπερψηφίζουν όλα τα μέτρα είτε χωρίς καμία απώλεια είτε με μικρές απώλειες που θα αναπληρωθούν από κάποιους βουλευτές της κεντροαριστεράς. Σε κάθε περίπτωση, η κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ θα κλείσει την αξιολόγηση και όσοι διέβλεπαν ή και προσδοκούσαν την άμεση πτώση της θα διαψευστούν πανηγυρικά.
Το τελευταίο αυτό σενάριο θα μπορούσε ενδεχομένως να θεωρηθεί ώς και νίκη του Τσίπρα. Είναι όμως έτσι; Από τον Αύγουστο έως σήμερα μεσολάβησαν εννιά ολόκληροι μήνες σεναριολογίας. Και πιο πριν, από τον ελπιδοφόρο Γενάρη έως τον Αύγουστο των μεγάλων υπογραφών ακόμη οχτώ βασανιστικοί μήνες. Όλο αυτό το διάστημα η ζωή δεν κυλάει καθόλου ομαλά. Η ασυνέχεια της κανονικότητας έγινε συνήθειά μας. Η διαπραγμάτευση λειτουργεί ως δαμόκλειος σπάθη που επικρέμαται της φυσιολογικής λειτουργίας της Χώρας. Η Ελλάδα διανύει μια πορεία εκτός τροχιάς όπου όλοι αναλογιζόμαστε για το αν θα έρθει η τελική σύγκρουση χωρίς να βλέπουμε όμως ότι, ακόμα και αν το μοιραίο δεν συμβεί, απομακρυνόμαστε αργά και σταθερά από τον προορισμό.
Επενδύσεις, φορολογικά έσοδα, μεταρρυθμίσεις, στοιχειώδης προγραμματισμός στην προσωπική ζωή των Ελλήνων, όλα έχουν μπει σε αναστολή. Όλα παγωμένα. Αναμονή να δούμε τι θα γίνει. Αναμονή. Όλοι ζουν περιμένοντας να ζήσουν. Και το ορόσημο μετακινείται σαν ψευδαίσθηση σε μελλοντικά χρονικά σημεία, άπιαστα σαν αντικατοπτρισμός στην έρημο των μνημονίων. Από το Πάσχα της εκτόξευσης στις Δευτέρες των Γιούρογκρουπ. Το αποτέλεσμα είναι η χρεοκοπία των λόγων και των υποσχέσεων. Η πλήρης απαξίωση του πολιτικού συστήματος. Η διάψευση και η διαρκής ματαίωση δημιούργησαν κυνικούς ψηφοφόρους χωρίς καμία πίστη στους θεσμούς. Μια Δημοκρατία χωρίς πιστούς.
Το 279 π.Χ. ο Πύρρος κατάφερε στο Άσκλον νίκη επί των Ρωμαίων. Στη μάχη όμως χάθηκαν οι πιο αξιόλογοι αξιωματικοί του Μολοσσού βασιλιά με αποτέλεσμα η συνέχιση του αγώνα να καθίσταται πρακτικώς αδύνατη. Ό Πλούταρχος σημειώνει πως όταν κάποιος στρατιώτης συνεχάρη τον Πύρρο, αυτός με επίγνωση και αυτοσαρκασμό απάντησε «μια ακόμα νίκη επί των Ρωμαίων και θα χαθούμε εντελώς».
Στο σενάριο της «νίκης» απελπισμένοι βαδίζουμε στο πέρας του δεύτερου κύκλου των διαπραγματεύσεων πλήρως εξουθενωμένοι, οικονομικά, θεσμικά, πολιτικά και ψυχικά. Ας έχουμε τουλάχιστον την δύναμη να παραδεχθούμε το εμφανές «άλλη μια τέτοια νίκη επί των δανειστών και θα χαθούμε εντελώς».
