Είναι σοβαρή παράλειψη ενημέρωσης που οι αγρότες δεν θα μάθουν τι εισφορές θα τους επιβληθούν, οι συνταξιούχοι πόσο θα κοπεί η σύνταξή τους, οι καταναλωτές τι ΦΠΑ θα πληρώνουν. Αυτά δεν θα τα ακούσετε σε κανένα κανάλι γιατί ο δημοσιογραφικός συνδικαλισμός επέβαλε σιγή σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Λίγες μέρες μετά τις κατάπτυστες διαγραφές των δημοσιογράφων, εξελίσσεται η δεύτερη πράξη του δράματος «Λογοκρισία» με ένα διαρκές αυταρχικό μαύρο στην ενημέρωση.
Οι ενώσεις των δημοσιογράφων επικαλούνται, ως συνήθως, το αγωνιστικό συνδικαλιστικό τους πνεύμα με το αυτιστικό σύνθημα της απεργίας για την απεργία. Τι πετυχαίνουν; Πρώτον, η κοινή γνώμη, ανενημέρωτη και αγωνιούσα, ασχολείται με πασχαλιάτικα ψώνια την ώρα που ψηφίζονται νομοσχέδια τα οποία καθορίζουν το μέλλον της χώρας για τα επόμενα 30 χρόνια. Δεύτερον, αναχαιτίζεται οποιαδήποτε κοινωνική αντίδραση με απεργίες, συγκεντρώσεις και πορείες. Ούτε κίνημα της γραβάτας, ούτε τρακτέρ, ούτε αγανακτισμένοι. Πώς να αντιδράσεις άλλωστε για κάτι που δεν ξέρεις ότι συμβαίνει; Όλοι τον ύπνο του δικαίου με το υπνωτικό της άγνοιας που χορηγούν απλόχερα η ΠΟΕΣΥ και οι παραφυάδες της. Τρίτον, η απουσία δημοσίου διαλόγου αποσοβεί το αντάρτικο στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία. Δεν στήνονται στρογγυλά τραπέζια με διαφωνούντες βουλευτές, δεν υπάρχει γνώμη ειδικών με τις ενδεχόμενες αστοχίες των νομοσχεδίων, κανείς δεν παρασύρει κανέναν με απειλές καταψήφισης. Η ησυχία και η τάξη βολεύουν την κυβερνητική ασφάλεια. Ούτε παραγγελία να την είχαν!
Δεν ξέρω αν είναι μωρία, συναλλαγή ή εθισμός στην ανώδυνη επαναστατικότητα αλλά κατ’ αποτέλεσμα αυτή η απεργία είναι το πιο ηχηρό «ναι σε όλα» στο ασφαλιστικό και φορολογικό νομοσχέδιο.
Τα τελευταία χρόνια η άποψη της κοινωνίας για τους εκπροσώπους του Τύπου κινείται μεταξύ οργής και απαξίωσης. Με την απειλή των διαγραφών, η απεργία από δικαίωμα τρέπεται σε υποχρέωση. Κανείς δεν μπορεί να εργαστεί, έστω και αν θεωρεί την απεργία λανθασμένο τρόπο αντίδρασης. Η σοβιετικής εμπνεύσεως επιβαλλόμενη ομοιομορφία εμποδίζει να ξεχωρίσει η ήρα από το στάρι. Άπαντες εξισώνονται στον πάτο και όλοι μαζί δέχονται στη συνέχεια τα πυρά της κοινωνίας που αντιδρά για τη συσκότιση.
Όταν θα έρθει το ρεύμα, καθώς οι Έλληνες θα σουβλίζουν, θα ακούνε στα δελτία για τα μέτρα που ψηφίστηκαν. Το παιχνίδι θα έχει οριστικά χαθεί. Αν οι δημοσιογράφοι νιώθουν ότι απειλείται η οικονομική τους επιβίωση από τα σχεδιαζόμενα εξοντωτικά φορολογικά μέτρα και από τη δίωση των ταμείων τους μόνο μια απάντηση υποχρεούνται να δώσουν για να περισώσουν το κύρος τους: περισσότερη ενημέρωση σε όλα.
