48ωρη, κατ’ αρχάς, απεργία των δημοσιογράφων, διαρκείας αμέσως μετά τις αποφάσεις του Eurogroup κήρυξαν τα συνδικαλιστικά σωματεία που ελέγχονται από τον ΣΥΡΙΖΑ, προκειμένου οι εργαζόμενοι στα μέσα ενημέρωσης να υπερασπισθούν τα ταμεία και τη χρηματοδότησή τους. Αυτό, σύμφωνα με την απόφαση της ΠΟΕΣΥ, στην πραγματικότητα, οι συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ και όσοι πειθήνια τους ακολουθούν, έκαναν δώρο στην κυβέρνηση την αλαλία των ΜΜΕ σε μια από τις κρισιμότερες στιγμές της χώρας.
«Μα έχετε, λοιπόν, τόσο πολύ τρελαθεί;», ρώτησε, αργά το βράδυ του Σαββάτου δημοσιογράφος (που ανήκει στο κόκκινο ρεύμα του Τύπου) φίλο του, υπουργό! «Μα δεν καταλαβαίνετε πως με τέτοιες μεθοδεύσεις θα σηκωθούν κι οι πέτρες εναντίον μας;».
Ασφαλώς, οι υπουργοί που συνθέτουν το σημερινό υπουργικό συμβούλιο δεν είναι άνθρωποι τρελοί. Άλλα θέματα έχουν – ιδεοληψία, ασχετοσύνη… Κυρίως δεν έχουν το σθένος να εναντιωθούν σε μεθοδεύσεις που σχεδιάζονται «γι’ αυτούς, πριν απ’ αυτούς». Οι υπουργοί –όπως και οι δημοσιογράφοι, όπως και πολλοί πολίτες– ξέρουν πως όλη η δύναμη, όλες οι εξουσίες, όλα τα νήματα βρίσκονται τώρα στα χέρια μιας μικρής ομάδας που κατοικοεδρεύει στο Μαξίμου. Και πως η ομάδα αυτή ενοχλείται όχι μόνο από το διάλογο, αλλά και από τη σιωπή, εφ’ όσον «η σιωπή είναι, πολλές φορές, πιο ισχυρή από τον λόγο». Το λέει καλύτερα ο Τ.Σ. Έλιοτ στην «Τετάρτη των Τεφρών»: «Όχι εδώ (στην Αθήνα, στην ενδοχώρα, στα νησιά), δεν υπάρχει αρκετή σιωπή».
Και εφ’ όσον δεν υπάρχει, ακόμη, «αρκετή σιωπή», εφ’ όσον υπάρχουν εργαζόμενοι που αγανακτούν, συνδικαλιστές του ΣΥΡΙΖΑ σήμερα (χθες ΠΑΣΟΚ) που ταλαντεύονται, διανοούμενοι που ανησυχούν, εφ’ όσον στους δρόμους, στα σπίτια, στα γραφεία, ακούγονται φωνές, πότε για την ανεργία, πότε για τους φόρους, πότε για την ακρίβεια, πότε για την πολιτική ανηθικότητα, πότε για τη «δεξιά κυβερνητική πολιτική», εφ’ όσον κάποιοι Έλληνες εξακολουθούν να έχουν «χείλη δόλια και γλώσσαν μεγαλορρήμονα», τότε κι εμείς, οι άρχοντες του Μαξίμου, ενεργούμε ανάλογα: Οι δημοσιογράφοι θα ενημερώνουν μόνο για τα «nonpaper» που διανέμει ο Παππάς και η Γεροβασίλη ή, όπως στιχουργούσε ο Σούτσος, «[…] είναι ελεύθερος ο Τύπος, φθάνει μόνο να μη γράψεις»!
Κάποιοι ανυποψίαστοι της συριζαϊκής νοοτροπίας θα μπορούσαν ν’ αναρωτηθούν: τι θα πάθαινε η κυβέρνηση αν εργαζόταν κανονικά οι δημοσιογράφοι; Η άμεση και εύκολη απάντηση είναι ότι θα ενημερώνονταν οι πολίτες για τη συζήτηση περί το ασφαλιστικό στη Βουλή, αλλά και για την κατάληξη των «σκληρών διαπραγματεύσεων» στο Χίλτον. Το βασικό πρόβλημα όμως είναι άλλο. Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η κυβέρνηση πιστεύει ότι πρέπει να βρίσκεται υπεράνω κάθε δημόσιου ελέγχου. Εμείς, λέει, είμαστε «κυβέρνηση των αδυνάμων». Κι εφ’ όσον εμείς (άρα κι εσείς…) είμαστε στην εξουσία, έπεται ότι δεν έχετε πλέον βασικές κοινωνικές αντιθέσεις με μας. Έπεται –όπως διδάσκουν και τα μανιφέστα του πρώην «υπαρκτού σοσιαλισμού»- ότι υπάρχουν πλέον όλες οι προϋποθέσεις… «για την αποκρυστάλλωση μιας ενιαίας σοσιαλιστικής (!) κοινής γνώμης». Συνεπώς δεν υπάρχει λόγος για να ελέγχετε μια κυβέρνηση που είναι και «και δική σας κυβέρνηση»… Θα πρέπει να σας αρκούν οι ανακοινώσεις της Γεροβασίλη. Διαφορετικά , αν διαφωνείτε, σημαίνει ότι είστε είτε «επάρατοι δεξιοί», είτε «δωσίλογοι»!
Άραγε, αντιλαμβάνονται όλοι ότι ο εμπαιγμός αυτός δεν έχει όρια; Ότι δεν μπορεί το Μαξίμου να καταργήσει ετσιθελικά την πολυφωνία, τον πλουραλισμό; Πού θα οδηγήσει, τελικά, αυτή η έσχατη περιφρόνηση της κοινής γνώμης, αυτή η επικίνδυνη εμμονή σ’ έναν στείρο αυταρχισμό; Μερικοί υποστηρίζουν ότι η μόνη λύση για τον Τσίπρα, για να βγει από τα αδιέξοδά του, είναι οι εκλογές, αλλά και η επαναφορά της δραχμής. Οφείλει να απαντήσει στο ερώτημα: « Αλέξη, πού μας πας; Και πες μας, εσύ πού πας;»
