Πριν από δέκα χρόνια θυμάμαι να κάνω τζόκινγκ στο στάδιο Ναυπάκτου και άθελά μου να ακούω δύο συμπολίτες μου που έτρεχαν πίσω μου: «Μην είσαι χαζός. Αν βγεις δημοτικός σύμβουλος, θα βγάλεις πολλά λεφτά». Αναρωτήθηκα στιγμιαία αν προβλέπεται μισθός για τις θέσεις δημοτικών συμβούλων. Μετά κατάλαβα από την πορεία της συζήτησης ότι τα χρήματα στα οποία αναφέρονταν διόλου είχαν να κάνουν με κάποιο μηνιαίο μισθό. Δεν άργησα να μπω στη λογική τους, στην Ελλάδα έχω μεγαλώσει κι εγώ. Από τότε, όταν βλέπω νέους ανθρώπους σε υψηλά πόστα, σκέφτομαι πόσο μάγκας θα ήμουν αν κατακτούσα κι εγώ ένα υψηλό αξίωμα. Ας πούμε το αξίωμα του υπουργού Επικρατείας.
Ο υπουργός Επικρατείας είναι ένας υπουργός άνευ χαρτοφυλακίου. Κάτι σαν έμπιστος του πρωθυπουργού, κατάλληλος για ειδικές αποστολές. Αν κατάφερνα να πιάσω την καλή και ο κολλητός μου γινόταν πρωθυπουργός, θα του ζητούσα να μου αναθέσει έναν τομέα που δεν θα είχε ιδιαίτερη ευθύνη, αλλά θα είχε την προοπτική μιας αρπαχτής. Έναν τομέα που να εδράζεται στο χώρο της διαπλοκής. Πρώτη μου επιλογή θα ήταν τα ΜΜΕ. Υπάρχει κάτι πιο ριζωμένο στη διαπλοκή από αυτά;
Αν παρ’ ελπίδα διοριζόμουν υπουργός, αρμόδιος για τα ΜΜΕ, θα φρόντιζα αρχικά να το παίξω υπεράνω χρημάτων, ηθικός, αδιάφθορος, αμερόληπτος. Κάτι σαν… κάτι σαν... αριστερός! Ναι, αυτό θα έπιανε. Θα το έπαιζα αριστερός. Ο αδιάφθορος αριστερός που θα τα βάλει με τη διαπλοκή. Εν μέσω φασαρίας θα έφερνα ένα νόμο στη Βουλή για να χτυπήσω επιτέλους την τρισκατάρατη διαπλοκή. Οι λεπτομέρειες του νόμου θα ήταν ασήμαντες. Όλα θα μπορούσα να τα συζητήσω αλλά θα κρατούσα αδιαπραγμάτευτα για τον εαυτό μου δύο βασικά προνόμια: εγώ θα επέλεγα σε ποιον να δώσω τις άδειες και κι εγώ θα αποφάσιζα πόσο πρέπει να πληρώσει ο καθένας για να βγάλει άδεια.
Μακριά από ανεξάρτητους θεσμούς και αληθινά διαφανείς διαδικασίες, θα ήμουν ελεύθερος να παίξω άνετα το σκοτεινό, μακιαβελικό παιχνίδι μου. Βεβαίως, δεν θα τολμούσα να ζητήσω μίζα προσωπικά. Πρέπει να τους προσέχεις τους τύπους από τα ΜΜΕ, είναι πολύ πονηροί. Σιγά μην έπεφτα σε καμιά παγίδα με κρυμμένα μικρόφωνα και σημαδεμένα χαρτονομίσματα. Κορόιδο δεν είμαι. Αντιθέτως, θα έπρεπε να με παρακαλέσουν, να έρθουν γονυπετής να μου δώσουν χρήματα. Αυτοί θα έβρισκαν τον τρόπο να με προσεγγίσουν χωρίς να εκτεθώ.
Πώς όμως θα τους έκανα να παρακαλάνε να με πληρώσουν; Απλό! Θα έλεγα ότι, στο όνομα της διαφάνειας, πρέπει οι επιχειρήσεις στο χώρο των ΜΜΕ να είναι βιώσιμες. Γιατί να είναι βιώσιμες, μπορεί να ρωτήσετε. Μα, για να μπορούν να μου… εεεεε… εννοώ να… να δώσουν χρήματα για να καλύψουν τις υποχρεώσεις τους και να μη βασίζονται στη χρηματοδότηση άλλων ύποπτων στοιχείων. Όλα στο όνομα της διαφάνειας. Κατόπιν, θα έλεγα ότι πολύ λίγες επιχειρήσεις θα πληρούσαν τα κριτήρια που θα έθετα. Μόλις τέσσερις ή πέντε. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ακολουθούσε μία ιδιότυπη δημοπρασία μίζας με ένα βασικό νικητή: εμένα.
Θα μου πείτε, ο κόσμος δεν θα καταλάβαινε κάποια στιγμή ότι, αν επιθυμούσα τη διαφάνεια, δεν θα αποφάσιζα προσωπικά τον αριθμό των αδειών και το κόστος τους; Δεν θα αντιλαμβανόταν την υπόγεια συναλλαγή που θα επεδίωκα; Δεν θα καταλάβαινε ότι του λέω ψέματα και ότι η ιδεολογία μου είναι μόνον το προπέτασμα για την εξυπηρέτηση των δόλιων στόχων μου; Μπορεί. Μπορεί κι εγώ να το ξανασκεφτόμουν. Να αποφάσιζα να τηρήσω τις αρχικές δεσμεύσεις μου. Κρίμα που δεν θα μάθουμε ποτέ. Δυστυχώς για μένα και ευτυχώς για εσάς, δεν είμαι εγώ υπουργός Επικρατείας.
