Σύνδεση συνδρομητών

Των φρονίμων ολίγα

Κυριακή, 03 Ιανουαρίου 2016 13:41
Συνωστισμός στα γκισέ της γραφειοκρατίας του ΟΑΕΕ, μια από τις πιο συνηθισμένες εικόνες που συνοδεύουν τη σχέση κάθε ασφαλισμένου με τον συγκεκριμένο οργανισμό.
Φωτογραφία Αρχείου
Συνωστισμός στα γκισέ της γραφειοκρατίας του ΟΑΕΕ, μια από τις πιο συνηθισμένες εικόνες που συνοδεύουν τη σχέση κάθε ασφαλισμένου με τον συγκεκριμένο οργανισμό.

Ο συγγραφέας και αρθρογράφος (και συνεργάτης μας) Δημήτρης Φύσσας δημοσίευσε στην Athens Voice ένα κείμενο με αφορμή την εξοντωτική σχέση των ιδιωτών ασφαλισμένων με τον ΟΑΕΕ, τις κακές υπηρεσίες που προσφέρει ο συγκεκριμένος οργανισμός και την οργουελική διάσταση των επιπτώσεών του σε κάθε εργαζόμενο, σε κάθε ασφαλισμένο που αντιμετωπίζει οικονομικά προβλήματα – στις μέρες μας, πρακτικά, σε όλους. Το κείμενο που ακολουθεί επικρίνει τη γενικευτική αποστροφή του εναντίον, συλλήβδην, του δημοσίου τομέα. [ΤΒJ]

Οι ψυχολόγοι κάνουν τη διάκριση ανάμεσα στον «εσωτερικό» και τον «εξωτερικό» έλεγχο. Σε «εσωτερικό έλεγχο» προβαίνει το άτομο, το οποίο για το καθετί ελέγχει πρώτα τον εαυτό του και μετράει το προσωπικό μερίδιο ευθύνης. Σε «εξωτερικό έλεγχο» ολισθαίνει, αντιθέτως, εκείνος, ο οποίος αποδίδει εξ ολοκλήρου το βάρος στους άλλους, διασώζοντας ες αεί εαυτόν ως άμοιρο ευθυνών. Για την ψυχολογία, καμία από τις δύο περιπτώσεις στην υπερβολή τους δεν είναι υγιής, τόσο για το άτομο όσο και για την κοινωνική ομάδα.

Η φράση των ημερών «Το κράτος (σας) με νίκησε» του συγγραφέα Φημήτρη Φύσσα[1] ελέγχεται, κατ’ αρχάς, ως προς την παρένθεση. Το ελληνικό κράτος είναι όλων των άλλων, στον ίδιο δεν ανήκει ούτε το απώτατο, ελάχιστο τεμάχιο. Συνεπώς, δεν του αναλογεί για τη σημερινή χαλεπή κατάσταση η παραμικρή ευθύνη. Δηλώνοντας, όμως, πάντοτε αθώος,  δηλώνεις ουδέποτε ικανός.

Ο συντάκτης αποκλείει τον εαυτό του από κάθε τι αγελαίο. Απέναντι στο νοσηρό αγεληδόν, εκείνος αντιπαραθέτει και προτάσσει τον εαυτό του ως σπάνιο και ακριβό Δον Κιχωτικό υπόδειγμα. Ο Αριστοτέλης έχε βέβαια λύσει προ πολλού το θέμα, άπαξ διά παντός. Δεν υφίσταται μονάδα εκτός κοινωνικού ιστού και κρατικής, πολιτικής οργάνωσης, δεν υφίσταται η φαντασίωση του αμόλυντου, αειπάρθενου αν-αρχικού.

Στην συνέχεια ακολουθεί αγενής γενίκευση εις βάρος των δημοσίων υπαλλήλων –καμία γενίκευση δεν φημίζεται για τους καλούς της τρόπους ή για την αγχίνοια εκείνου που αβίαστα την εκφέρει–, τους οποίους  σέρνει γενεές δεκατέσσερις. Κυρίως, τους ταυτίζει με τρία σημεία, την ανικανότητα, την πολιτική συνδιαλλαγή και την παχυλή αμοιβή. Τα παραπάνω χαρακτηριστικά σαφώς και απαντώνται στον δημόσιο τομέα, όμως θα ήταν τουλάχιστον βαρβαρότητα, αν όχι μικρόνοια, να κατακρίνει κανείς συλλήβδην και χωρίς καμία διάκριση ανθρώπους που εργάζονται για το κράτος. Ενίοτε για το δημόσιο συμφέρον. Εξάλλου, τα τρία αυτά στοιχεία δεν αποτελούν μονοπώλιο κανενός χώρου, μια χαρά ζουν και βασιλεύουν και στην εργασία και στις συναλλαγές των «ιδιωτών».

Θα πρέπει να είναι κανείς εξωγήινος, αθεράπευτα νάρκισσος ή εξοργιστικά νέος στην ηλικία για να μην έχει πέσει ουδέποτε την αντίληψή του μήτε ένας εργατικός, μήτε ένας τίμιος δημόσιος υπάλληλος. Εκείνος που παρά τα πτυχία του έχασε χρόνια από τη ζωή του για να δώσει αδιάβλητες εξετάσεις προκειμένου να εργαστεί σε δημόσια θέση. Εκείνος που εργάζεται σκληρά και ευσυνείδητα υπό αντίξοες συνθήκες θέτοντας σε δεύτερη μοίρα την οικογενειακή ζωή και ενδεχομένως σε κίνδυνο την δική του. Ο δημόσιος υπάλληλος τις περισσότερες φορές ζει μετρημένα και αθόρυβα, με ένα μισθό που οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες  μέχρι πριν λίγο καιρό χλεύαζαν και απαξιούσαν. 

Το μεγαλύτερο ατόπημα του κειμένου αποτελεί η διαιρετική συλλογιστική, ανάμεσα σε αξιοπρεπείς ιδιώτες  και δημοσίους υπανθρώπους. Όχι τα δύο μέρη της διάζευξης, αλλά η ίδια η διάζευξη. Η σημερινή διεθνής οικονομική, κοινωνική, πολιτική κατάσταση δεν έχει χώρο για καμία διαίρεση, δεν σηκώνει κανέναν διαχωρισμό. Για παρόμοιες τακτικές και ιδεοληψίες σαν χώρα και ως πολίτες του κόσμου έχουμε πληρώσει ακριβό τίμημα.

Η δημοσιογραφία αποτελεί άσκηση λόγου για τα δημόσια θέματα, αλλά με τρόπο που αρμόζει στο δημόσιο ήθος. Δημοσιογραφία σημαίνει ασκώ κριτική πρώτα στον εαυτό μου, μετά στον πλησίον μου, εν συνεχεία στον απέναντί μου, και πάντα, μα πάντα, σε εκείνον που ασκεί την εξουσία. Δεν γράφει κανείς για να ευλογήσει τα γένια του, μήτε να ρωτήσει επιτακτικά τον καθρέφτη: καθρέφτη, καθρεφτάκι μου, είναι κανένας πιο άξιος, πιο αξιοπρεπής, πιο ακέραιος από εμένα;

Λέγεται ότι αυτό που καταγγέλλουμε αποτελεί αντικείμενο συγκαλυμμένης λατρείας. Σε πιο ήπια διατύπωση, ότι θέλει πολύ μυαλό για να μη μοιάσεις σε αυτό που κοροϊδεύεις. Εκείνοι που από την ηλικία των δέκα ετών έκαναν κάθε δυνατή δουλειά του ποδαριού, διότι δεν είχαν ουδέποτε την πολυτέλεια στην ζωή τους να εργαστούν για το παντεσπάνι, αλλά δούλευαν εξ αρχής για το ψωμί όλης της οικογένειας, έλεγαν πάντοτε την πιο σοφή κουβέντα. Των φρονίμων ολίγα.

Την επόμενη φορά που κάποιος από εμάς εκφέρει άποψη για τον δάσκαλο ο οποίος στις κενές ώρες του εβδομαδιαίου προγράμματος κάνει μάθημα στους μαθητές που χρειάζονται βοήθεια, χωρίς να αμείβεται για αυτό, την επόμενη φορά που θα κρίνουμε τους αξιωματικούς της τροχαίας που ξεκινάνε –ορισμένοι εξ αυτών χωρίς να βρίσκονται καν σε υπηρεσία, απλώς ως ένδειξη αλληλεγγύης στους συναδέλφους– μέσα σε θανατερή ομίχλη ή θηριώδη χιονιά να προσεγγίσουν αποκλεισμένους ή τραυματισμένους, ας είμαστε πιο φειδωλοί στα λόγια, και πιο μεγαλόθυμοι στην καρδιά. Όπου γενικότης, εκεί και επιπολαιότης.


4 σχόλια

Στο facebook το κείμενο της κ. Σερβιτζόγλου συζητήθηκε πολύ. Παρακάτω, αναρτώνται με πρωτοβουλία της σύνταξης, ορισμένες από τις παρεμβάσεις - διότι η δημόσια συζήτηση πρέπει να διεξάγεται, όταν στηρίζεται σε επιχειρήματα.
Katerina Schina Αφού, λοιπόν μιλάμε για ατοπήματα: "Το μεγαλύτερο ατόπημα" του ως άνω κειμένου είναι ο ψυχολογίστικος, αμετροεπής, ηθικολογικός, διδακτικός και εν τέλει προσβλητικός τόνος του. Και το εγγενές πρόβλημα της συντάκτριας είναι η αδυναμία της να διαβάσει το κείμενο το οποίο κατακεραυνώνει με τους όρους που το ίδιο θέτει. Όπως τόσοι και τόσοι διαβάζει ό, τι θέλει να διαβάσει και απαντά σε ό, τι θεωρεί, εντελώς αυθαίρετα, ότι υπονοεί ο Φύσσας. Και για την ταμπακέρα - για τις δυσκολίες και τα τεράστια εμπόδια που αντιμετωπίζει ο αυτοαπασχολούμενος (ο οποιοσδήποτε αυτοαπασχολούμενος, όχι μόνο ο υπογράφων το κείμενο) - ούτε λέξη.
Είναι ανησυχητικό όταν μια "σύμβουλος επικοινωνίας" επικοινωνεί τόσο στρεβλά με τα κείμενα. Και ακόμη πιο ανησυχητικό όταν επιστρατεύει έναν άκρατο, θλιβερό και άτοπο λυρισμό για να τα αποδομήσει. "Των φρονίμων ολίγα", προτρέπει. Δάσκαλε που δίδασκες...

Alexandra Karanikolou Το άρθρο της κας Σερβιτζόγλου, πλην του ότι δείχνει ότι δεν κατανόησε το πνεύμα του κου Φύσσα, δείχνει επίσης ότι μάλλον ζει σε παράλληλο σύμπαν. Αν η αδιαφορία, η ανικανότητα και η συνδιαλλαγή ήταν εξαιρέσεις, δεν θα τις συζητούσαμε καν ως πρόβλημα. Θα λέγαμε ευτυχώς που ζούμε σε μια χώρα που αυτά τα φαινόμενα αποτελούν εξαίρεση. Αλλά όχι μόνο δεν αποτελούν εξαίρεση, αλλά συναθροίζονται σε ένα ποσοστό ικανό να υπονομεύσει κάθε προσπάθεια προόδου και ανάπτυξης.

Γεώργιος Μιχαηλίδης Ο δημόσιος υπάλληλος τις περισσότερες φορές ζει μετρημένα και αθόρυβα, με ένα μισθό που οι περισσότεροι ελεύθεροι επαγγελματίες μέχρι πριν λίγο καιρό χλεύαζαν και απαξιούσαν. ΣΟΒΑΡΑ; Μήπως ξέρετε από πότε οι μισθοί του δημοσίου είναι υψηλότεροι του ιδιωτικού τομέα;


Βούλα Κολιτσιδάκη Οι εξαιρέσεις που αναφέρει στο άρθρο της η αρθρογράφος απλά επιβεβαιώνουν τον κανόνα της ανικανότητας και της αδιαφορίας των δημόσιων υπαλλήλων αυτής της χώρας.

ινφο
ινφο
04 Ιαν 2016, 12:01

Η Μανδάμ (sic) προφανώς δεν μπορεί να αντιληφθεί τι ακριβώς γράφει ο κ. Φύσσας. Πάντως μπράβο της που ενώ έχει τόσο σοβαρές ευθύνες στην Πρεσβεία, έσπευσε να υπερασπιστεί το καρκίνωμα του Δημοσίου και του ΟΑΕΕ εν προκειμένω. Ας το στείλει και στην Κουμουνδούρου το κείμενο, μήπως πάρει ευμενή μετάθεση.

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΝΟΜΙΚΟΣ
03 Ιαν 2016, 08:01

Η κυρία είναι άνεργη; Αν δεν είναι, μιλάει εκ του ασφαλούς. Καλύτερα να σωπάσει και να κάνει τη δουλεια της στην Πρεσβεία, μη μας ερεθίζει άλλο.

Αγγελική Κροκίδη
Αγγελική Κροκίδη
03 Ιαν 2016, 04:01

Themis Papandreou Η κα Σερβιτζόγλου δεν κατανόησε απ'ότι φαίνεται το πνεύμα του άρθρου του κου Φύσσα. Βέβαια ο άνθρωπος ήταν σαφής στον πρόλογο : "Όποιος/α καταλαβαίνει, καταλαβαίνει – για τους άλλους/άλλες δεν έχει νόημα να εξηγώ".

mantas
mantas
03 Ιαν 2016, 03:01

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.