Γίνεται πολύς λόγος για τη Ροτόντα, ότι άνοιξε και ότι θα γίνουν συναυλίες και εκθέσεις και ούτω καθεξής. Μοιραία, έγινε λόγος για την αλήστου μνήμης περιπέτεια της παρ’ ολίγον συναυλίας του Σάκη Παπαδημητρίου στη Ροτόντα το 1995.
Λίγα πραγματάκια να πω…
Η συναυλία θα είχε τελετουργικό χαρακτήρα. Δεν θα ήταν τζάζ. Ο κ. Παπαδημητρίου δεν είναι εκκεντρικός πλούσιος καπνέμπορος, ούτε τούρκος πιανίστας, ούτε έβαλε μαύρη ψόφια γάτα στο ιερό. Επίσης δεν έχει καπνίσει ποτέ (οι παραπάνω χαρακτηρισμοί ανήκουν στον κύκλο της Μητρόπολης).
Συνεχίζω. Ο μοναχός, ο οποίος μαχαίρωσε το φύλακα, με απεκάλεσε σατανίστρια και, αφού με χαστούκισε, με έριξε στο δεξί κλίτος της Ροτόντας , ακολούθως μου πέταξε μία πολυθρόνα σκηνοθέτη –η οποία με πήρε ξυστά– αλλά χωρίς να το ξέρει με έσωσε από το πλήθος που έσπασε τις πόρτες και όρμησε αλαλάζον εναντίον του πιάνου, του κατ’ αυτούς «οργάνου του Διαβόλου», το οποίο και έκαναν φύλλο και φτερό.
Κατόπιν, ο μοναχός επιτέθηκε με το μαχαίρι στον Σάκη Παπαδημητρίου, ο οποίος όμως μπόρεσε να τον σταματήσει.
Κάναμε πολλές συναυλίες για να ξεπληρώσουμε την επισκευή του πιάνου, το οποίο ανήκε στον Γ. Νταουλτζίδη, από τη ζημιά που επέφεραν οι «πιστοί».
30 Οκτωβρίου 1995 λοιπόν. Αργά το βράδυ, μετά από όλα αυτά, ο Παπαδημητρίου ανακρίνεται επί ώρες από την Ασφάλεια. Τα επιχειρήματα του Προϊσταμένου, ήταν α. ότι δέχτηκε να παίξει για να κερδίσει χρήματα και πόσα και β. ότι υπάρχει φάκελος με φωτογραφία του από τις εκδηλώσεις για την ειρήνη ( Μπέρτραντ Ράσσελ και, κατόπιν, Λαμπράκης). Πώς γλιτώσαμε; Όταν ο Παπαδημητρίου είπε ότι ο πατέρας του ήταν Αξιωματικός του Βασιλικού Ναυτικού, με βαθμό Ναυάρχου.
Δύο μικρά σχόλια: ούτε ο Σάκης Παπαδημητρίου ούτε εγώ, αν και φάγαμε γερό πατατράκ, κάναμε μήνυση στην Μητρόπολη (και να το κάναμε, χαμένοι φυσικά θα βγαίναμε). Σ' αυτές τις περιπτώσεις αυτεπαγγέλτως γίνεται ό,τι γίνεται. Μετά από άπειρες αναβολές, όταν επιτέλους «εκδικάστηκε» η υπόθεση, ο εισαγγελεύς έκλεισε την υπόθεση λέγοντας ότι στο εδώλιο των κατηγορουμένων θα έπρεπε να βρίσκονται ο Σάκης Παπαδημητρίου και ο Θάνος Μικρούτσικος (τότε υπουργός Πολιτισμού, ο οποίος έδωσε επισήμως –και ευτυχώς– την άδεια για τη συναυλία. Ειλικρινά, χωρίς αυτό το χαρτί δεν ξέρω τι θα γινόταν…). Να θυμόμαστε λοιπόν και αυτό. Σταματώ εδώ, διότι είναι θλιβερές –τουλάχιστον– αυτές οι αναμνήσεις. Αυτά, πάρα πολύ συνοπτικά.
Και κάτι για να χαλαρώσουμε… Η μητέρα μου πήγε την επομένη κλαίγοντας στον ιερέα της ενορίας μας. Ο άνθρωπος ήταν κατάπληκτος και ευτυχώς την παρηγόρησε λέγοντας ότι η επίσημη Εκκλησία πρέπει να ντρέπεται.
Πάτερ, δεν θα μάθετε ποτέ, ότι μετά απ’ αυτό αναζητώ τις απαντήσεις στις θρησκευτικού τύπου ανησυχίες μου, στο καθολικό δόγμα.
Το κειμενάκι αυτό δεν ταιριάζει στο πνεύμα των ημερών.
Οι ευχές από αύριο.
Γεωργία Συλλαίου. Τραγουδίστρια. Έχουν εκδοθεί δέκα προσωπικά της cd, εκ των οποίων τα δύο στη Μεγάλη Βρετανία. Κυκλοφορεί η συλλογή διηγημάτων της, Στο ακρωτήρι (2012).
