Σύνδεση συνδρομητών

Η Ελλάδα ενώπιον του Μεγάλου Ιεροεξεταστή

Τρίτη, 17 Νοεμβρίου 2015 07:37
7 Οκτωβρίου 2015. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε lifestyle φωτογραφία στη στρατιωτική άσκηση Παρμενίων. Ο υπουργός δεν κρύβει τις εθνικιστικές ροπές του, ο πρωθυπουργός διαθέτει κυβερνητικά στελέχη για να συζητούν με φυλακισμένους τρομοκράτες. Είναι τα δύο πρόσωπα από τ οποία, κυρίως, εξαρτάται η ασφάλεια της χώρας.
Φωτογραφία Αρχείου
7 Οκτωβρίου 2015. Ο υπουργός Εθνικής Άμυνας, Πάνος Καμμένος, και ο πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας σε lifestyle φωτογραφία στη στρατιωτική άσκηση Παρμενίων. Ο υπουργός δεν κρύβει τις εθνικιστικές ροπές του, ο πρωθυπουργός διαθέτει κυβερνητικά στελέχη για να συζητούν με φυλακισμένους τρομοκράτες. Είναι τα δύο πρόσωπα από τ οποία, κυρίως, εξαρτάται η ασφάλεια της χώρας.

 Και τώρα ήρθε η ώρα κι η στιγμή εκείνη, την οποία όλοι απεύχονταν και απέφευγαν να θέσουν και, κατά την οικεία στον Νεορωμιό τακτική, έχωναν κάτω από το χαλί στο καθιστικό. Τα γεγονότα των τελευταίων εικοσιτετραώρων στο Παρίσι επιτάχυναν τις διαδικασίες και είναι πλέον αδύνατο να μη συζητηθεί δημόσια και με όρους πολιτικούς το θέμα της ασφάλειας –ατομικής και δημόσιας– ως κοινωνικό αγαθό.

Στις ΗΠΑ μετά την 11η Σεπτεμβρίου θεσμοθετήθηκε το PatriotActτο οποίο δίνει δικαιώματα και υπερεξουσίες στην εκτελεστική εξουσία, που έχουν σχέση με τη δημόσια και εθνική ασφάλεια. Κάτι ανάλογο ήδη συζητούν στη Γαλλία, η οποία είναι η δεύτερη χώρα της Ευρώπης, μετά την Ιταλία, η οποία «κατέβασε» το στρατό στους δρόμους. Η Ιταλία έχει ήδη εμπειρία από την αξιοποίηση των ενόπλων δυνάμεών της στον πόλεμο κατά της Μαφίας. Σε διάφορες χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, οι δημοκρατικά εκλεγμένες κυβερνήσεις αναθέτουν στις ένοπλες δυνάμεις τους αστυνομικά καθήκοντα και αρμοδιότητες.

Υπάρχει πλήθος ερωτημάτων τα οποία θα χρειαστεί να συζητηθούν δημόσια και να απαντηθούν με τη μέγιστη δυνατή συναίνεση τόσο σε πολιτικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο.

Τα ερωτήματα αυτά είναι:

 

  1. Ποια δικαιώματα και ποιες ελευθερίες θα «θυσιάσουμε» ως κοινωνία έναντι της ασφάλειας;
  2. Για ποιο χρονικό διάστημα είμαστε διατεθειμένοι να συζητήσουμε κάποια περιστολή δικαιωμάτων;
  3. Πώς θα συμβιβαστεί ο όποιος περιορισμός με το «ευρωπαϊκό κεκτημένο»;
  4. Ποιος θα εγγυηθεί τη διασφάλιση των ατομικών και κοινωνικών δικαιωμάτων των πολιτών, όταν το ελληνικό κράτος βρίσκεται στα όρια της κατάρρευσης;
  5. Ποιος θα είναι ο ρόλος και οι εξουσίες της δικαστικής εξουσίας, η οποία έχει απολέσει προ πολλού την έξωθεν καλή μαρτυρία;
  6. Θα κληθούν οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας να αναλάβουν κάποιο ρόλο, ποιον και υπό τον έλεγχο τίνος;
  7. Ποιος θα είναι υπεύθυνος για την εκπαίδευση, τον επαγγελματισμό και την αποτελεσματικότητα των οργάνων επιβολής της τάξης, που μόνο περί του αντιθέτου μας έχουν πείσει;

 

Στην Ελλάδα το θέμα αυτό θα κληθεί να το διαχειριστεί (;) μια κυβέρνηση, κορυφαία στελέχη της οποίας συνομιλούν και συναλλάσσονται με τις ηγετικές μορφές όχι μόνο της εγχώριας τρομοκρατίας, αλλά και με τους επικεφαλής των συνδικάτων εγκλήματος!

Είναι η ίδια εκείνη κυβέρνηση, το ένα σκέλος της οποίας εμφορείται από τις ιδεολογικές εμμονές ενός παρωχημένου «προλεταριακού διεθνισμού και διεθνιστικής αλληλεγγύης» και το άλλο της σκέλος, αποτελεί έκφραση ενός ιδεοληπτικού εθνικιστικού φανατισμού.

Η αντιπολίτευση της χώρας, αμήχανη, παρακολουθεί και ψελλίζει διάφορες ευχές και προτροπές, χωρίς όμως ουσιαστικές προτάσεις και παρεμβάσεις.

Είναι προφανές ότι, μετά το Παρίσι, η Ευρώπη ως ήπειρος, πολιτισμικός χώρος και ένωση κρατών με κοινά ιδεώδη και στόχους, δεν θα είναι πια η ίδια. Η ανοιχτή κοινωνία που με κόπους, αγώνες και θυσίες, οικοδομήθηκε την περίοδο μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο και μέχρι την κατάρρευση της ΕΣΣΔ το 1991, δέχεται μια ολομέτωπη επίθεση με πρόκληση ασύμμετρων μαχών μέσα στις ίδιες τις πόλεις της. Αυτό θα οδηγήσει σε μια εκ βάθρων αναθεώρηση των κανόνων κοινωνικής συμβίωσης και θα τεθούν νέες προτεραιότητες ως προς την ασφάλεια ως δημόσιο αγαθό. Το κατά πόσο στην Ελλάδα, τόσο το πολιτικό σύστημα, όσο και η κοινωνία είναι έτοιμοι και ώριμοι να προχωρήσουν σε μια δημόσια συζήτηση και ένα νέο κοινωνικό συμβόλαιο στον τομέα αυτό, θα το μάθουμε πολύ σύντομα – και μάλλον με τον δύσκολο τρόπο.

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.