Η ματιά της σειράς Ainsi soient ils ήταν η ματιά του σύγχρονου αγνωστικιστή ή συνήθως τυπικά μόνο θρήσκου ανθρώπου προς ένα θεσμό με μεγάλη σημασία στο παρελθόν του οποίου πολλές παραδοχές φαντάζουν σήμερα να μη συμβαδίζουν με αυτό το απροσδιόριστο αλλά πανταχού παρόν μέγεθος που αποκαλούμε κοινή γνώμη. Μέσα από την παρακολούθηση της προσωπικής πορείας μιας ομάδας νέων, από το Σεμινάριο μέχρι τον πρώτο διορισμό τους σε ενορίες, προκύπτει ένα πανόραμα της γαλλικής καθολικής Εκκλησίας σήμερα, καθώς και των σχέσεών της με την υψηλή ιεραρχία του Βατικανού.
Δραματουργικά, το επίπεδο είναι πολύ υψηλό. Ιδεολογικά η σειρά αναπαράγει τους κοινούς τόπους που θα καθοδηγούν τη στάση του σύγχρονου δυτικού μορφωμένου ανθρώπου καλής πίστεως έναντι του χριστιανισμού και της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας συγκεκριμένα, η οποία αποτελεί, ή μάλλον αποτελούσε, το κυρίαρχο θρησκευτικό παράδειγμα στις χώρες που επικράτησε ο Διαφωτισμός και αργότερα η εκκοσμίκευση, όπως στη Γαλλία. Από τη 2η Βατικανή Σύνοδο η Εκκλησία αυτή απευθύνεται στους ανθρώπους καλής πίστεως. Η σειρά αυτή αποδεικνύει με την τοποθέτηση της αλλά και την αντίδραση που προκάλεσε στους θρησκευόμενους κύκλους της χώρας δημιουργίας της ότι αυτή η καλή πίστη του έξω κόσμου έχει θραύσει τα όρια της ορθοδοξίας προ πολλού και ότι (όπως έγραψε ο Γιώργος Σιακαντάρης στο τεύχος 40 του Books’ Journal) ο Καθολικισμός και η Νεωτερικότητα έχουν μία σχέση ασυμφιλίωτη.[i]
Σε όλα τα φλέγοντα ζητήματα που θίγει η σειρά, όπως ο γάμος των ιερέων, η ομοφυλοφιλία, οι εκτρώσεις, οι σχέσεις με πιστούς άλλων θρησκειών και ό,τι άλλο βρίσκεται στην ατζέντα της επικαιρότητας προκρίνεται η άποψη της κοινής λογικής και του ανθρωπισμού, η οποία τυχαίνει πάντα να μην είναι η άποψη που προωθεί και επιβάλλει στους πιστούς της επισήμως η Εκκλησία. Οι ήρωες της σειράς είναι κανονικοί άνθρωποι και έχουν τα πάθη και τα προβλήματα κανονικών ανθρώπων. Έτσι παρουσιάζονται στο κοινό έτσι τους αντιμετωπίζουν οι άνθρωποι καλής πίστης με ανθρωπιστική προδιάθεση και κοινό περί δικαίου αίσθημα. Αυτά προκρίνουν οι δημιουργοί της, αυτά την έκαναν να κερδίσει τμήμα του γαλλικού κοινού και αυτά αποδεικνύουν ότι κοινή γνώμη της σύγχρονης κοινωνίας και διδασκαλία της επίσημης εκκλησίας βρίσκονται σε ασυμφιλίωτη διάσταση ενώ στη Ρώμη πλησιάζει προς το τέλος της η δεύτερη φάση της Συνόδου των Καθολικών επισκόπων για την Οικογένεια.
Η μεγάλη αρετή αυτού του καλλιτεχνικού δημιουργήματος είναι ότι προσπάθησε να απεικονίσει τη ζωή των ανθρώπων της Εκκλησίας όπως γίνεται αντιληπτή υπό το πρίσμα του σύγχρονου μορφωμένου δυτικού ανθρώπου που εμφορείται από καλή πίστη. Το πρακτικό συμπέρασμα είναι ότι η διάσταση ανάμεσα στον κοινό νου του παραδοσιακού χριστιανισμού και στον κοινό νου της δυτικής προηγμένης κοινωνίας υφίσταται ένα αγεφύρωτο χάσμα. Αυτά στη Γαλλία. Στη Ελλάδα δεν έχουμε αντίστοιχες σειρές γιατί δεν έχουμε αντίστοιχη πραγματικότητα. Το εάν βαδίζουμε προς τα εκεί είναι ζήτημα πραγματικό και το εάν κάτι τέτοιο είναι ευκταίο είναι ζήτημα γνώμης…
[i] «Καθολικισμός- νεωτερικότητα: μια ασυμφιλίωτη σχέση»: Γιώργος Σιακαντάρης, the books’ journal #40 [Φεβρουάριος 2014].
