Δεν ξέρω τα καθέκαστα της υπόθεσης Σαββαΐδου που είναι Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων. Διάβασα την αναλυτική επιστολή της, στην οποία εκθέτει την επιχειρηματολογία της. Διαβάζω και τα επιχειρήματα της κυβέρνησης που ομολογουμένως είναι πολύ πιο συνοπτικά και μου φάνηκαν λιγότερο πειστικά. Αλλά ας αποφανθεί η Δικαιοσύνη επί της ουσίας της υπόθεσης.
Στέκομαι στις πολιτικές προεκτάσεις αυτής της αποπομπής που είναι επανάληψη της «παραίτησης» Θεοχάρη πριν από μόλις 16 μήνες, επί κυβέρνησης Σαμαρά τότε. Πολύ φοβούμαι πως, ανεξαρτήτως των νομικών πτυχών της υπόθεσης, εμπεδώνεται η εντύπωση ότι:
- Η πολύπαθη Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, μαζί με το ΣΔΟΕ, είναι στο επίκεντρο του ελληνικού δράματος, με πάρα πολλές ενδείξεις για διαπλοκή και συγκάλυψη της φοροδιαφυγής/διαφθοράς.
- Είναι η δεύτερη φορά που διακόπτεται βιαίως η πενταετής θητεία ενός δημοσίου λειτουργού με αποκλειστική αποστολή την είσπραξη εσόδων για το χρεοκοπημένο ελληνικό κράτος.
- Οι ανεξάρτητες αρχές στην Ελλάδα είναι ένα ανέκδοτο. Οι εκάστοτε κυβερνήσεις, είτε αριστερές είτε δεξιές, δεν γουστάρουν ανεξάρτητες αρχές - τελεία και παύλα.
Είναι ολοφάνερο ότι η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει βαλθεί να αλώσει το κράτος σε όλους τους τομείς, με τρόπο κυνικό και απροκάλυπτο. Και είναι εξίσου φανερό ότι, διαπράττοντας το ίδιο σφάλμα που έκανε και η κυβέρνηση Σαμαρά τον Ιούνιο του 2014, οι νυν κυβερνώντες δεν ενδιαφέρονται καν για το λεγόμενο «ηθικό πλεονέκτημα», που το είχαν σημαία τόσον καιρό. Μετά τις πρόσφατες εκλογές έχουν την αίσθηση ότι είναι πανίσχυροι και αιώνιοι στην εξουσία.
Αλλά το αντίθετο της ηθικής και της μετριοπάθειας είναι η οίηση και η ύβρις που πληρώνονται ακριβά στην πολιτικη.
