Το θέμα του συνεδρίου θα μπορούσε να είναι, εκ πρώτης όψεως, ενδιαφέρον. Ασφαλώς μειονότητες όπως οι Γιαζίντι, οι Κούρδοι του Ιράκ, οι Αλεβίτες και οι μετριοπαθείς Σουνίτες κινδυνεύουν, στην εύφλεκτη περιοχή όπου δραστηριοποιείται το Ισλαμικό Κράτος. Ωστόσο, επειδή δεν είναι μόνο οι Τρελοί του Αλλάχ το πρόβλημα, έχει ενδιαφέρον πώς ο κ. Κοτζιάς αντιμετωπίζει έναν εκ των κύριων υπευθύνων της σημερινής κατάστασης στη Συρία: τον τύποις και ουσία δικτάτορα της χώρας Μπασάρ Αλ-Άσσαντ, για τον οποίο ο έλληνας υπουργός απέφυγε να κάνει έστω μία αναφορά.
Κι όμως. Ο Άσσαντ είναι ο κύριος υπεύθυνος για την κατάσταση στην οποία έχει βρεθεί η Συρία – και οι πολιτικές του, εξ ίσου με το Ισλαμικό Κράτος, ευθύνονται για τις ορδές προσφύγων που ζητούν μια καλύτερη τύχη στην Ευρώπη. Ο Μπασάρ Αλ-Άσσαντ, μεταξύ άλλων, είναι εκείνος που έριξε χημικές βόμβες σε άμαχο πληθυσμό – και ακριβώς γι’ αυτό υπήρξε ο μεγάλος πονοκέφαλος τπου δυτικού κόσμου, και του προέδρου Ομπάμα, ο οποίος θα τον είχε «τελειώσει» αν δεν είχε μπει απειλητικά στη χώρα το ISIS.
Για τον κ. Κοτζιά, ωστόσο, ο Άσσαντ σαν να μην υπάρχει. Με μαεστρία, προκειμένου να μη θίξει τη ρωσική εξωτερική πολιτική με την οποία τόσο πολύ κατά τα φαινόμενα ταυτίζεται, εκτός από τον Άσσαντ και το ρόλο του που «λησμόνησε», «λησμόνησε» ακόμα ότι η Ρωσία πλήττει στόχους της συριακής αντιπολίτευσης και όχι του Ισλαμικού Κράτους. Τέλος η μνήμη του δεν τον βήθησε να κάνει έστω μια αναφορά ότι βασικό πρόβλημα στη Μέση Ανατολή είναι το εξτρεμιστικό Ισλάμ.
Στην ομιλία του, αντιθέτως, ο υπουργός υπέπεσε σε σειρά σφαλμάτων και αντιφάσεων. Χαρακτηριστική είναι η αναφορά του στην συνεργασία της Ελλάδας με την Τουρκία για το μεταναστευτικό, όπου ενώ ανεφέρθηκε στην ανάγκη αυτή η συνεργασία να ευοδοθεί, όταν ρωτήθηκε για κοινές δράσεις τις αρνήθηκε κατηγορηματικά! Σουρεαλισμός; Στη συνέχεια, μίλησε για επερχόμενο νέο κίνδυνο έκρηξης της Αιγύπτου, της Σομαλίας και του Σουδάν, όπου, κατά τον κύριο Κοτζιά, «τελειώνει ο εμφύλιος», κάτι παντελώς αστήρικτο και αναληθές.
Τέλος, ο κ. Κοτζιάς προέβη σε ανάληψη πρωτοβουλιών και στην κυοφορία μιας ελληνικής πρότασης, προκειμένου να ανοίξει η συζήτηση για τις αξίες πάνω στις οποίες θα στηρίζεται η εξωτερική πολιτική της Ευρώπη στο μέλλον. Η χώρα βυθίζεται, και ο ΥΠΕΞ, παραδομένος στην οίηση ότι η χώρα μας παίζει κάποιο ρόλο στην Ε.Ε., θεωρεί ότι μπορεί να προτείνει πολιτικές, τη στιγμή που και αυτή ακόμα η πρόταση δεν είναι τίποτα άλλο παρά κενό γράμμα: η Ε.Ε., αν θέλει αν γίνει συνεκτική δύναμη, πρέπει να συνεχίσει ενωμένη και σε πολιτικές εμπάργκο εναντίον στυγνών δικτατόρων όπως ο Άσσαντ αλλά και ο ίδιος ο «φίλος» του κ. Κοτζιά, Βλαντιμίρ Πούτιν.
