Τα είπαμε όλα και ξανάρθαμε στα ίδια… Στα μπάγια μας, θα έλεγε ένας παλιός κουμαρτζής. Αμ δε...
Πριν από περιπου δεκαπέντε μέρες, ο τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν εγκαινίασε ένα τζαμί-μαμούθ, στη Μόσχα, όλος κέφια και χαρές… Συμφώνησε μάλιστα με τον Πούτιν να αναπτύξουν οικονομικές σχέσεις, για την επόμενη δωδεκάμηνη περίοδο, ύψους ενός δισ. δολαρίων…
Αμέσως μετά, ο Ερντογάν, απείλησε να απαντήσει στρατιωτικά, ζητώντας εμμέσως πλην σαφώς και τη στήριξη του ΝΑΤΟ, σε όποια επόμενη παραβίαση των τουρκικών συνόρων, στη Νοτιανατολική Τουρκία, από τα ρωσικά μαχητικά αεροπλάνα τα οποία βομβαρδίζουν, χαίρονται μάλιστα και τον ωραίο καιρό που τους κάνει και είναι κατάλληλος, όπως ανακοίνωσαν σήμερα, για βομβαρδισμούς από αέρος… Εκεί, δηλαδή, όπου υποτίθεται, ότι ο Ερντογάν πολεμάει εναντίον του ISIS, εντόνως, παράλληλα χτυπάει τόσο το ΡΚΚ του Ιράκ όσο και το τουρκικό, με φανατισμό. Φυσικά, βομβαρδίζει αδιακρίτως…
Τις προάλλες, βγήκε στο διαδίκτυο ένα βιντεάκι από τη θηριωδία τεσσάρων αστυνομικών, που έσερναν το πτώμα νεαρού Κούρδου, αδερφού μιας από τις βουλευτίνες του Δημοκρατικού Κόμματος, με το περιπολικό της αστυνομίας, βρίζοντας σε βαθμό βαριάς ιεροσυλίας για τα μουσουλμανικά δεδομένα και τα ταφικά τους έθιμα καθώς και για τη σχέση τους με τη σορό του νεκρού.
Βγήκε βόλτα στην Ευρώπη ο Ταγίπ Ερντογάν, για ένα γρήγορο τουρ, που λένε, κυρίως για να πιέσει τους Τούρκους της Ευρώπης να του δώσουν τη δύναμη να πετύχει τη δική του συνταγματική αλλαγή/εκτροπή. Την ίδρυση, δηλαδή, μιας προεδρικής «α λα τούρκα» δημοκρατίας, αποστεώνοντας πλήρως τη στοιχειώδη ευρωπαϊκή δημοκρατική λειτουργία του πολιτεύματος.
Στις εκλογές της 7ης Ιουνίου, το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) έχασε όχι μόνο την αυτοδυναμία του, αλλά και την ευκαιρία να στηρίξει τα όποια σχέδια του πασά… Πίεσε αφόρητα τον Νταβούτογλου να μη συγκροτήσει συμμαχική κυβέρνηση και ανακοίνωσε από μόνος του επαναληπτικές εκλογές για την 1η Νοεμβρίου. Στο μεταξύ, ξεκίνησε και το λουτρό αίματος και δεν σταματάει με τίποτε, προκειμένου να εξυπηρετηθούν οι στόχοι του.
Πριν από μερικές μέρες, μέλη των παραστρατιωτικών ομάδων του κόμματος του Ερντογάν σακάτεψαν έναν αρθρογράφο της εφημερίδας Χουριέτ, ο οποίος έχει και μια καθημερινή εκπομπή, πολιτικού σχολιασμού στο CNN-Turk. Ήταν η δεύτερη ή η τρίτη επίθεση εναντίον του συγκροτήματος Ντογάν, για να σιωπήσει η φωνή της αντίρρησης.
Παρόλα αυτά, το ζητούμενο είναι άλλο: πώς βλέπουν οι Ευρωπαίοι, τον Ερντογάν, δεκατρία χρόνια αφ’ ότου ανέλαβε με το κόμμα του τις τύχες της Τουρκίας;
Τότε τον αντιμετώπιζαν σαν έναν συντηρητικό δημοκράτη, που έφτασε στις θέσεις αυτές προερχόμενος από δρόμους θρησκευτικούς… Τότε, τα επιτελεία του κόμματος και του Κοινοβουλίου, όπου συμμετείχαν πολλές φιλοευρωπαϊκές δυνάμεις, έδιναν καθημερινές μάχες για τις απαραίτητες εναρμονίσεις με τα ευρωπαϊκά ειωθότα και τις εξ ίσου απαραίτητες μεταρρυθμίσεις…
Εκείνη την εποχή, δυστυχώς, οι ελαχιστότατοι ευρωπαίοι ηγέτες, με επικεφαλής τον γάλλο πρόεδρο Σαρκοζί, τους Αυστριακούς και στη Γερμανία την αντιπολιτευόμενη Μέρκελ, ξεκίνησαν έναν αγώνα, υπέρ πίστεως και πατρίδος, για την αποτροπή της όποιας δυνατής προσέγγισης, της Τουρκίας με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Λησμονώντας το απλό γεγονός, ότι αυτή τη στιγμή περισσότερα από δεκατέσσερα εκατομμύρια Τούρκοι, εργάζονται στην Ένωση και παράγουν ΑΕΠ για την περιοχή του πλανήτη που γερνάει χωρίς σταματημό.
Η στάση αυτή ενεθάρρυνε τις αντιευρωπαϊκές δυνάμεις στην Τουρκία, οι οποίες σήμερα πλειοψηφούν… Παρά τις όποιες επικλήσεις, εκείνη την εποχή, της TUSIAD και του TOBB, δηλαδή του συνόλου της τουρκικής ιδιωτικής οικονομίας, που ζητούσαν από την Ευρώπη συμπαράσταση και συμμετοχή… Ένα μόνον να θυμηθώ, ελάχιστο αλλά ενδεικτικό: το πρόγραμμα προβολής και προώθησης της ιδέας της Ευρώπης στην Τουρκία, το 2004-05, χρηματοδοτήθηκε με το ποσό των περίπου 5 εκατομμυρίων ευρώ, όταν το αντίστοιχο στη Βουλγαρία, των οκτώ εκατομμυρίων πολιτών, ήταν πάνω από 7 εκατομμύρια…
Σήμερα, λοιπόν, ο πασάς έχει δυο όπλα στα χέρια του, πολύ ισχυρά. Το ένα είναι οι πρόσφυγες, που υπόσχεται ότι τους κρατάει στη χώρα του και τους πληρώνει κανονικά. Αυτό είναι εν μέρει αλήθεια. Ωστόσο, ο Ερντογάν δεν κάνει και κάτι ιδιαίτερο, για να σταματήσει τις ροές προς τα σύνορα του με την Ευρωπαϊκή Ένωση… Γιατί τα νότια του σύνορα είναι αδύνατον να ελεγχθούν, όταν μαίνονται ο πόλεμος και οι βομβαρδισμοί. Το δεύτερο είναι η φανερή πλέον τάση των Αμερικανών, να αποσυρθούν από την περιοχή, διότι είναι πια άνευ ενδιαφέροντος γι’ αυτούς, και να στραφούν δυναμικά στο Ιράν, που ανοίγεται ζητώντας περισσότερα από τρακόσια δισ. δολάρια επενδύσεις για τον εκσυγχρονισμό των κρατικών υποδομών του. Η Ευρώπη είναι αδύνατον να αντικαταστήσει, έστω και με το ΝΑΤΟ ή τη δυτικοευρωπαϊκή ένωση, τον αμερικανικό παράγοντα, ενώ η Ρωσία φαίνεται ότι δεν μπορεί και αυτή, διότι δεν έχει τη δύναμη να το κάνει… Οπότε ο Ερντογάν απαιτεί να μην τον πολυενοχλούν στο έργο που ξεκίνησε, για πλήρες ξεκοίλιασμα της τουρκικής πραγματικότητας…
Κι εμείς;
Θα μου πείτε, το γνωρίζω, είμαι μπαγλαμάς με σκουλαρίκι και με το δίκιο σας… Όμως, εάν δεν είχαμε έναν απίστευτο υπουργό για τα εξωτερικά μας και έναν απερίγραπτο ως δήθεν αρμόδιο των ευρωπαϊκών θεμάτων, θα μπορούσαμε να κάνουμε σοβαρή δουλειά.
Διότι τώρα ξεκινάει ο σχεδιασμός της διαπεριφερειακής πρωτοβουλίας INTERREG. Προϋπολογίστε, βρε άθλιοι γραφειοκράτες, κι ένα ποσό της τάξης των 70-80 εκατομμυρίων ευρώ για ανάπτυξη συνεργειών και κοινών δραστηριοτήτων Ελλάδας και Τουρκίας και δώστε λύσεις σοβαρές, και κυρίως βιώσιμες, στο πελώριο πρόβλημα των προσφύγων…
