Στον αστερισμό της εθνικοφροσύνης

Τις μέρες που ο Πάνος Καμμένος αποθέωνε το κιτς της νέας, εγκεκριμένης από την Αριστερά, Πολεμικής Αρετής των Ελλήνων, στη Σαλαμίνα, ή ονειρευόταν να κάνει παρέλαση στην Αμμόχωστο και στο Ριζοκάρπασο (γιατί όχι και εις την Πόλιν;), ο συγγραφέας Δημήτρης Δημητριάδης, γνωστός κυρίως από το Πεθαίνω σαν χώρα, δημοσίευσε ένα κείμενο αφορισμών στο Lifo,[1] στο οποίο, με την δήθεν ελευθεριότητα της λογοτεχνίας, αποφαινόταν ότι «ο ελληνικός λαός είναι ένα βδέλυγμα», ικανός «για το χείριστο» κι ότι σε έναν τέτοιο λαό αξίζουν «μια δημόσια Νυρεμβέργη» και οι οδυνηρές επιπτώσεις της.

Ο Δημητριάδης γράφει ένα βαρετό, ατεκμηρίωτο και γενικευτικό κείμενο, προσβλητικό συλλήβδην, πρωτίστως για να προκαλέσει παρά για να περιγράψει τι ακριβώς συμβαίνει με την Ελλάδα. Είναι βεβαίως απογοητευμένος, τον καταλαβαίνω. Αλλά όταν η απογοήτευση γεννιέται ακριβώς από την άγνοια της κοινωνίας που ο ίδιος καταγγέλλει, φτάνει σε μια σειρά γενικεύσεις που δεν οδηγούν πουθενά – μάλλον, δίνουν δύναμη σε ό,τι λέει ότι βδελύσσεται. Μέρος αυτού που βδελύσσεται, όμως, είναι τμήμα του τρόπου με τον οποίο υποτίθεται ότι εξηγεί την κατάσταση.

Επίσης, ενώ βδελύσσεται διάφορα, αδυνατεί να περιγράψει τους μηχανισμούς και τον τρόπο με τον οποίο η δεύτερη φορά αριστερή κατά βάσιν κυβέρνηση δίνει έδαφος να ανθίσει η ιδεολογία που από την εποχή της Μεγάλης Ιδέας έως σήμερα οδηγεί πολύ συχνά τη μεγάλη πορεία της χώρας προς την απομόνωση και τις ήττες (χάριν ευκολίας ας την πούμε «αναδελφισμό», με τον όρο που καθιερώθηκε χάρη στον παλαιό πρόεδρο της δημοκρατίας, Χρήστο Σαρτζετάκη);

Mόλις χθες, π.χ, ο πρόεδρος της δημοκρατίας, Προκόπης Παυλόπουλος, την ώρα που στη Γενεύη ο ΟΗΕ ρωτούσε την Ελλάδα για τη μακεδονική μειονότητα,[2] διακήρυξε από την Ελασσόνα, σαν να μην πέρασε μια μέρα, ότι «η Μακεδονία, ως κοιτίδα του Πολιτισμού και της Ανδρείας των Ελλήνων, ήταν, είναι και θα παραμείνει ελληνική». Τόνισε επίσης ότι

οι μεν κιβδηλοποιοί και παραχαράκτες της ιστορίας, οι οποίοι τολμούν να αμφισβητούν την ελληνικότητα της Μακεδονίας, γελοιοποιούνται με τους ασυνάρτητους ισχυρισμούς τους. Εκείνοι δε οι οποίοι, στο πλαίσιο της Διεθνούς Κοινότητας, τους παρακολουθούν αδιάφοροι –και πολύ περισσότερο «συμπαθούντες»– εκτίθενται ανεπανορθώτως ως, άμεσοι ή έμμεσοι, συνεργοί στο ανοσιούργημα του βιασμού της ιστορίας. Το οποίο, σημειωτέον, δεν υπόκειται σε πολιτική ή άλλη παραγραφή.[3]

Ο κόσμος κινείται κανονικά, δηλαδή, αλλά εμείς παραμένουμε οχυρωμένοι στην εθνικιστική ρητορική που δεν αφορά κανέναν πλην ημών – αποδείχθηκε, άλλωστε, στην περίφημη σύνοδο του ΟΗΕ της 29ης Σεπτεμβρίου για τους τζιχαντιστές, στην οποία ο έλληνας πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας δεν παρευρέθηκε επειδή η ελληνική εξωτερική πολιτική έκρινε πως δεν μπορούσε να παραστεί σε ένα φόρουμ, έστω και παγκόσμιας σημασίας, όσο η χώρα που εμείς αποκαλούμε πΓΔΜ (αφήνοντας το Μ αρχικό, χωρίς το περιεχόμενο της εννοίας του) βρισκόταν στο ίδιο εκείνο φόρουμ με το συνταγματικό της όνομα, Μακεδονία. Ο κόσμος το ‘χει τούμπανο, δηλαδή, κι εμείς κρυφό καμάρι – και παριστάνουμε επιπλέον τους περήφανους και τους αδιάλλακτους για ένα θέμα το οποίο ο τρόπος που το χειριζόμαστε δημιουργεί μόνο απαξία για την ελληνική εξωτερική πολιτική.

Επίσης, μόλις χθες, επίσης π.χ., ο αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, πάλι με αφορμή τη συζήτηση για τα θρησκευτικά στα σχολεία, μίλησε στην Ιερά Σύνοδο για μια συνωμοσία! Κύκλοι, είπε, «θα επιδιώξουν με κάθε τρόπο την αλλοίωση της ελληνικής κοινωνίας μας αρχίζοντας από την σχολική μας εκπαίδευση», δανείστηκε δηλαδή από τον Χριστόδουλο τα επιχειρήματα («θα μας κάνουν κιμά»). Μεταξύ άλλων είπε ο θεωρούμενος ήπιος και νουνεχής διάδοχος του Χριστόδουλου:

Εάν [...] υπάρχουν δεσμεύσεις και σχεδιασμοί που αποσκοπούν, όπως ψιθυρίζεται ζωηρά, στην αλλοίωση της μορφής της κοινωνίας μας και μάλιστα στην υποτίμηση της ιστορίας και των παραδόσεών μας, το ξεθεμελίωμα του θεσμού της οικογένειας και την επιβολή της διαστροφής, την περαιτέρω υποβάθμιση της γλώσσας μας και την περιφρόνησή του από αιώνες πολιτισμού μας, της πατρίδος μας, των οσίων και των ιερών μας· αν όλα αυτά είναι μέσα στα «προαπαιτούμενα» (πράγμα ακατανόητο) τότε η Ιεραρχία, ο κλήρος, ο ευσεβής και πιστός ελληνικός λαός, θα γίνουμε ανάχωμα, τείχη οχυρά. Τότε θα αποδειχθή αληθινή η φράση του Μακρυγιάννη «η Φραγκιά δεν μας θέλει με τέτοιο ντύμα Ορθόδοξον».[4]

Το «φακιόλιον», που ήταν προτιμότερο της παπικής τιάρας όταν κατέρρεε η βυζαντινή αυτοκρατορία, έτσι, γίνεται ακόμα μια φορά λάβαρο στα χέρια όσων πιστεύουν ότι κάποιοι συνωμοτούν καθ' ημών. Αλλά σημασία δεν έχει «η Φραγκιά», σημασία έχει τι προτιμούμε εμείς. Κι αν αυτό που προτιμούμε δίνει έμπνευση σε ρεαλιστές συγγραφείς που διεκδικούν την πρόοδο ή σε πεισιθάνατες γραφές όπως αυτές του Δημητριάδη - σε postmortem του μοντερνισμού που κουνούν μαντίλι σε μια ανταγωνιστική, ζωντανή κοινωνία.