Στις χθεσινές εκλογές το άθροισμα των ποσοστών των κομμάτων που γοητεύονται από τη Δεσποτεία είτε μελανού είτε ερυθρού χρώματος φτάνει, αν δεν ξεπερνάει, το 20% του εκλογικού σώματος. Μάλλον η Ελλάδα διεκδικεί σε αυτό μια ακόμη παγκόσμια πρωτοτυπία.
Ένας από τους μύθους που καλλιέργησε η ελληνική Αριστερά ήταν εκείνος περί του δημοκρατικού φρονήματος του ελληνικού λαού, ακολουθώντας τη γνωστή της τακτική να μη συζητάει ή να εξοβελίζει από τον δημόσιο διάλογο κάθε θέμα ή πρόβλημα που χαλούσε τη δική της ερμηνεία της ιστορίας και της πραγματικότητας.
Η ελληνική κοινωνία, εξ άλλου, χαρακτηρίζεται από έναν ιδιότυπο στρουθοκαμηλισμό επιλέγοντας να αγνοεί τα επώδυνα θέματα και να αποφεύγει την αναζήτηση των αιτιών. Γιατί η αναζήτηση των αιτιών προϋποθέτει και επιμερισμό των ευθυνών και καταλογισμό ποινών.
Έτσι, φτάσαμε το 2015 και η ελληνική κοινωνία κλείνει τα μάτια στο γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της συνεργάστηκε ή ανέχτηκε τη δικτατορία του Μεταξά και την αντίστοιχη των μαύρων συνταγματαρχών του 1967. Είναι κοινό μυστικό ότι η μεγάλη πλειοψηφία της ελληνικής κοινωνίας εμφορείται από βαθιά συντηρητικές ιδέες, οι οποίες καθορίζουν τις ατομικές και συλλογικές συμπεριφορές. Παράλληλα, ένα από τα χαρακτηριστικά του Νεορωμιού τους δύο τελευταίους αιώνες είναι η κουτοπόνηρη προσπάθειά του να επιβιώνει πατώντας σε δύο βάρκες. Έτσι, ενώ επιφανειακά έχει το βλέμμα του στραμμένο προς τη Δύση, αυτό το κάνει μόνο και μόνο για να ωφεληθεί από τα διάφορα προγράμματα διάσωσης ή επιχορηγούμενης ευμάρειας. Απεναντίας, στην προσωπική του ζωή και στην κοινωνική του συμπεριφορά δείχνει ξεκάθαρα την προτίμησή του στην ανατολίτικη ευελιξία, όπου στη θέση των θεσμών υπάρχουν τα δίκτυα συμφερόντων, στη θέση του ατόμου - πολίτη υπάρχει ο πελάτης - ψηφοφόρος. Σε αυτό εντοπίζεται και η υστέρηση της χώρας, η οποία επιμένει σε πείσμα των καιρών να ζει στο μεταίχμιο των δύο κόσμων.
Ενώ οι κοινωνικές έρευνες την τελευταία εικοσιπενταετία έδειχναν ξεκάθαρα πως υπάρχει ένα βαθύ συντηρητικό τμήμα της ελληνικής κοινωνίας, τα πολιτικά κόμματα του κατ’ ευφημισμόν δημοκρατικού τόξου, αντί να αναλύσουν τα αίτια και να ασκήσουν πολιτικές εξουδετέρωσης αυτών των αντιλήψεων, πιστά στον πελατοκεντρικό τους χαρακτήρα, προτίμησαν να το κολακέψουν ώστε να προσποριστούν την εκλογική τους δύναμη. Κύρια δεξαμενή αυτών των πελατειακών δικτύων είναι η δημοσιοϋπαλληλική γραφειοκρατία, βασικό οχυρό αντίδρασης σε κάθε προσπάθεια εκσυγχρονισμού όχι μόνο του δημόσιου τομέα, αλλά και ολόκληρης της κοινωνίας.
Η άρνηση της δημόσιας συζήτησης των αιτιών της σημερινής κρίσης, τα τελευταία πέντε χρόνια, ήταν το πιο ευνοϊκό περιβάλλον για την ανάπτυξη αυτών των φιλο-δεσποτικών αντιλήψεων, οι οποίες εδράζονται σε διάφορες θεωρίες συνωμοσίας, ακραίες ιδεολογικές επιλογές και, κυρίως, ολοκληρωτικές πρακτικές, όπου κάθε αντίθετη φωνή καίγεται στην πυρά της εξόντωσης των αντιφρονούντων.
Η χώρα θα συνεχίσει να ταλαντεύεται ανάμεσα στην Ανατολή και τη Δύση για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στο μέλλον με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τη ζωή του απλού ανθρώπου.
