Το μίσος

Δεν είναι κάτι πρωτοφανές για τον ηγέτη της ελληνικής Αριστεράς παρόμοιες δηλώσεις. Το κόμμα του, από το Δεκέμβριο του 2008, όταν ακόμη ήταν στο εκλογικό ποσοστό του 3% και η είσοδός του στη Βουλή ήταν υπό αμφισβήτηση, ξεκίνησε μια εκστρατεία μίσους εναντίον όλων, όσων δεν ήταν φίλα προσκείμενοι ή τουλάχιστον ουδέτεροι απέναντι στην πολιτική του.

Ας μην ξεχνάμε πως ο ΣΥΡΙΖΑ της μνημονιακής εποχής είναι το μόνο κόμμα το οποίο στήριξε την πολιτική του στο μίσος κατά των αντιπάλων του, διεξάγοντας, για παράδειγμα, δύο εκλογικές αναμετρήσεις, με το σύνθημα «Ή εμείς ή αυτοί».

Η παράδοση στην οποία ανήκει, εν τέλει, ο ΣΥΡΙΖΑ, είναι η παράδοση του μίσους. Μίσος, το οποίο απορρέει από την καλβινιστική αντίληψη περί κατοχής της απόλυτης αλήθειας και της διαφύλαξης της καθαρότητας του κομματικού οργανισμού και ακροατηρίου από αιρετικές και βλαπτικές απόψεις.

Το μίσος ως εργαλείο άσκησης πολιτικής έχει βαθιές ολοκληρωτικές ρίζες στην ιστορία του 20ού αιώνα. Από τον κλάδο του κομμουνιστικού ολοκληρωτισμού που έλκει την καταγωγή του ένα μεγάλο τμήμα του στελεχικού δυναμικού του ΣΥΡΙΖΑ, η παραφθαρμένη ευαγγελική ρήση «όστις μη μεθ’ ημών, καθ’ ημών» ήταν το καθοδηγητικό δόγμα πολιτικής δράσης για δεκαετίες ολόκληρες, προσφέροντας άπειρες θυσίες στον κομματικό Μολώχ.

Η ώσμωση του στελεχικού αυτού δυναμικού και των κοινωνικών στρωμάτων που γαλουχήθηκαν με την ιδεολογία κατάληψης του κράτους και της νομής του με βάση τα ιδιωτικά και τα συντεχνιακά συμφέροντα που έφερε το ΠΑΣΟΚ το 1981, είχε αποτέλεσμα την τερατογένεση του homo antimnimonicus, την ενσάρκωση δηλαδή της εθνικής ιδεολογίας που συνοψίζεται στο ρητό: «να ψοφήσει η κατσίκα του γείτονα».

Τα τελευταία πέντε χρόνια, ο ΣΥΡΙΖΑ και η ηγετική του ομάδα, μέσω ποικιλώνυμων μηχανισμών στα ΜΜΕ, στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης, στο διαδίκτυο, στοχοποίησαν, συκοφάντησαν και προσπάθησαν να εξοντώσουν ηθικά, πολιτικά, επαγγελματικά, κάθε φωνή κριτικής και αμφισβήτησης της «απόλυτης αντιμνημονιακής αλήθειας», την κατοχή και διάδοση της οποίας είχαν αναλάβει εργολαβικά.

Με μια σειρά δηλώσεις και κινήσεις υψηλού συμβολισμού, ο Αλέξης Τσίπρας, καλλιέργησε τον πολιτικό ρεβανσισμό των ηττημένων του Εμφυλίου Πολέμου 1946 - 1949, θέλοντας να υποδηλώσει πως τα εγγόνια τους, θα αναλάβουν την εξουσία και θα ξαναγράψουν την ιστορία.

Στην προσπάθεια του να ανέλθει στην εξουσία, τα τελευταία πέντε χρόνια, ο κ. Τσίπρας χώρισε, δίχασε και καλλιέργησε το μίσος. Ο τεχνητός και αυθαίρετος διαχωρισμός του πολιτικού συστήματος αλλά και της κοινωνίας ολόκληρης σε «μνημονιακούς» και «αντιμνημονιακούς» προκάλεσε βαθύ και ανεπούλωτο τραύμα στο κοινωνικό σώμα. Η κήρυξη του δημοψηφίσματος τον Ιούνιο του 2015 ήταν ένα συνειδητό βήμα προς αυτή την κατεύθυνση και έφερε τη χώρα ένα βήμα πριν από το έρεβος του εμφύλιου σπαραγμού.

Με στόχο τη διατήρησή του στην εξουσία ο κ. Τσίπρας και το ιερατείο του ΣΥΡΙΖΑ δεν διστάζουν μπροστά σε τίποτα. Δεν τους ενδιαφέρουν η κοινωνική πρόοδος και η προκοπή του πολίτη και της κοινωνίας. Τρέφονται από το μίσος που οι ίδιοι καλλιεργούν, γιατί μόνο έτσι μπορούν να ελπίζουν πως θα συσπειρώσουν γύρω τους τα πιο οπισθοδρομικά, σκοταδιστικά και αντιδραστικά τμήματα της ελληνικής κοινωνίας.

Οι εκλογές της ερχόμενης Κυριακής είναι μια ευκαιρία για όλους τους φιλοπρόοδους, δημοκρατικούς πολίτες να σταματήσουν αυτή τη μονοκαλλιέργεια του μίσους και να αφήσουν μια φωτεινή χαραμάδα για την επούλωση των πληγών, για την ανασύνταξη της οικονομίας, για την πρόοδο της κοινωνίας. Ας το τολμήσουμε κλείνοντας τα αυτιά στους κήρυκες του μίσους και του διχασμού.