Σύνδεση συνδρομητών

Ο Αλέξης ξεθώριασε

Τρίτη, 15 Σεπτεμβρίου 2015 01:39
ΕΡΤ, Αθήνα, λίγο πριν την έναρξη του ντιμπέιτ των αρχηγων των δύο πρώτων κομμάτων. Αριστερά, ο Αλέξης Τσίπρας (με ποσέτ, χωρίς γραβάτα), δεξιά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.
ΕΡΤ
ΕΡΤ, Αθήνα, λίγο πριν την έναρξη του ντιμπέιτ των αρχηγων των δύο πρώτων κομμάτων. Αριστερά, ο Αλέξης Τσίπρας (με ποσέτ, χωρίς γραβάτα), δεξιά ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης.

Γιατί ο Τσίπρας έχασε γρήγορα το χαμόγελο, πώς ο Μεϊμαράκης προτίμησε, σε θέματα όπως το μεταναστευτικό, να μιλήσει στη φοβισμένη μεσαία τάξη και στην Ακροδεξιά. Ο παράγων ΕΡΤ, η απουσία οράματος και η αδυναμία των δύο μονομάχων να λεηλατήσουν τις ψήφους των ιδεολόγων, που θα ψηφίσουν μικρά κόμματα.

 

 

Κανένα προεκλογικό ντιμπέιτ, οπουδήποτε, οποτεδήποτε, δεν γίνεται μόνο για την έκθεση του προγράμματος όσων λαμβάνουν μέρος σ’ αυτό. Ούτε το χθεσινό είχε αυτό το σκοπό. Στην ουσία, οι δύο μεγαλύτεροι μονομάχοι, χθες, επιδίωκαν να προσεταιριστούν όσο το δυνατόν μεγαλύτερο μέρος αναποφάσιστων.

Ποιος κέρδισε; Δεν ξέρω. Ο Αλέξης Τσίπρας ήταν άνετος μόνο σε προετοιμασμένους από πριν μονόλογους, αλλά έχω την εντύπωση ότι έχει ήδη ηττηθεί κατά κράτος στο πεδίο των επιχειρημάτων - και είχε ξεθωριάσει πριν από τη χθεσινή αναμέτρηση. Στην ουσία, ζητιανεύει τη συμπάθεια ψηφοφόρων με πάγια αντιευρωπαϊκά αντανακλαστικά – κι ας μιλάει ως δήθεν Ευρωπαίος ή ως αντιδεξιός ή και ως αντιΠΑΣΟΚ. Αλλά, κατά τα άλλα, το μείγμα πολιτικών προτάσεων δεν αλλάζει: αποσπασματικότητα, εσκεμμένη διαστρέβλωση ή απόλυτη άγνοια, συνθήματα και μια μιντιακή άνεση που σύντομα εξαερώθηκε όταν κατάλαβε ότι δεν αρκεί να είσαι φωτογενής, πρέπει και να έχεις στοιχεία, επιχειρήματα, πολιτικό λόγο. Στην ουσία, ο Τσίπρας έδειξε να μην κατέχει πλήρως, συχνά ούτε σε αδρές γραμμές, κανένα από τα μεγάλα ζητήματα που ίσως κληθεί να διαχειριστεί το επόμενο διάστημα. Αλλά, προφανώς, για έναν άνθρωπο που έχει πολιτευτεί με έμφαση στη διαστρέβλωση, σε ένα πεδίο που περιγράφει ο Όργουελ ως «η άγνοια [που] είναι δύναμη», όντως, η άγνοια είναι δύναμη – και πολλοί θα συνεχίσουν να εμπιστεύονται την άγνοια.

Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, από την πλευρά του, ήταν περισσότερο πραγματικός και λιγότερο σκηνοθετημένος. Προφανώς γνωρίζει τα προβλήματα καλύτερα (όχι εις βάθος, για το βάθος όμως είναι τα επιτελεία, ωστόσο σε γενικές γραμμές) και, επίσης προφανώς, αν και λαϊκός, είναι περισσότερο Ευρωπαίος από τον αντίπαλό του – με την έννοια της κατανόησης από την πλευρά του ότι η Ευρώπη είναι ο τόπος που εξασφαλίζει στη χώρα την κανονικότητα. Η αναφορά του στο προσφυγικό και στο μεταναστευτικό με ορολογία ακροδεξιού, πιθανόν να κάνει σκεπτικούς όσους προοδευτικούς σκέπτονταν να ψηφίσουν ΝΔ για να δώσουν κυβερνητική ώθηση στο μεγαλύτερο ευρωπαϊστικό κόμμα, ίσως όμως να του εξασφαλίζει περισσότερες ψήφους από τη φοβική Ακροδεξιά ή και από την απολίτικη μεσαία τάξη. Η επιλογή του να δηλώσει πως ό,τι έχει ψηφιστεί, από όσα προβλέπονται στο Μνημόνιο, θα εφαρμοστούν (και η είσπραξη του ΕΝΦΙΑ), δείχνει έναν πολιτικό που σε γενικές γραμμές δεν υπόσχεται ανέφικτα πράγματα, σε σχέση ιδίως με τον αντίπαλό του.

Το πιο ενδιαφέρον στοιχείο της αναμέτρησης, ωστόσο, ήταν η ίδια η αναφορά στο Μνημόνιο. Ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, που μιλάει πάντα για πρόγραμμα, γινόταν πελιδνός, τουτέστιν ενοχλούνταν βαθύτατα κάθε φορά που ο αντίπαλός του τον αποκαλούσε μνημονιακό ή νεομνημονιακό, κάθε φορά που μιλούσε για Μνημόνιο Τσίπρα. Επίσης, ο Μεϊμαράκης πάντα μιλούσε για τους κανόνες που έχουν τεθεί από το Τρίτο Μνημόνιο κι όταν έδινε υποσχέσεις (π.χ. στους αγρότες) δεν ήταν απολύτως κατηγορηματικός: έθετε πάντα ως προϋπόθεση ότι οι εξελίξεις θα του επιτρέψουν να διαπραγματευτεί αλλαγές από τους εταίρους ή, όπου μπορούσε, ισοδύναμα.

Πολλοί θεώρησαν ότι η έμφαση στο Μνημόνιο, που λίγο-πολύ δεσμεύει τις κινήσεις μιας ευρωπαϊστικής κυβέρνησης, δεν επέτρεψε στους δυο αρχηγούς να μιλήσουν με σαφήνεια για το μέλλον. Ο Τσίπρας, ασφαλώς, δεν έχει πρόβλημα να τάξει τα πάντα, το έδειξε μιλώντας για την εκπαίδευση σαν να μην είχε υπουργό της τον Αριστείδη Μπαλτά. Ο πιο προσγειωμένος Μεϊμαράκης, όμως, πιο ειλικρινής, στην ουσία είπε ότι η χώρα δεν χρειάζεται οραματιστές αλλά καλούς διαχειριστές. Πρόσωπα που θα συμβάλουν στη δημιουργία θέσεων εργασίας, ουσιαστικά δηλαδή που θα εφαρμόσουν το Μνημόνιο (συν μερικές διαχειριστικές ενέργειες, όπως η επανεκκίνηση μεγάλων έργων που βαλτώνουν, π.χ. κάποιων αυτοκινητόδρομων). Ο Μεϊμαράκης, δηλαδή, δεν έκρυψε ότι, στην παρούσα συγκυρία, οι οραματισμοί για μια εθνική ανασυγκρότηση είναι απώτερος στόχος και, πάντως, μετεκλογικός – εάν το μετεκλογικό τοπίο συμβάλει στην εξομάλυνση της πολιτικής ζωής και στην εδραίωση της σταθερότητας.

Πάντως, το χθεσινό ντιμπέιτ μπορεί να συσπείρωσε κάποιους ψηφοφόρους των δύο μεγάλων κομμάτων, ωστόσο επέτρεψε στους απόντες της αναμέτρησης, και ιδίως στους ΠΑΣΚ, Ποτάμι και ΛΑΕ, να ελπίζουν ότι η πόλωση δεν θα καταπιεί τους ιδεολόγους τουλάχιστον εκ των ψηφοφόρων τους.

 

ΥΓ. Δεν θα σχολιάσω την παρουσία των δημοσιογράφων – αλλά ήταν ενοχλητική η από μέρους τους καταστρατήγηση των κανόνων του ντιμπέιτ, και κυρίως του χρόνου που έπρεπε να έχουν οι ερωτήσεις.

ΥΓ2. Η διαμαρτυρία στον αέρα του Μεϊμαράκη για τη σκηνοθεσία των δύο μονομάχων, που τους εμφανιζε ισοϋψείς, ενώ εκείνος είναι ψηλότερος από τον αντίπαλό του, δεν ήταν υπερβολή. Η σκηνοθεσία δεν είναι ουδέτερη σε ένα, οποιοδήποτε, μιντιακό γεγονός – και η ερτατζίδικη σκηνοθεσία, έστω χοντροκομμένα, μεροληπτούσε υπέρ του Αλέξη Τσίπρα. Αναμενόμενο, θα πείτε, αφού στην ουσία η επαναλειτουργία της ΕΡΤ στόχο είχε τη δημιουργία ενός φιλικά προσκείμενου στον Τσίπρα τηλεοπτικού μέσου.

ΥΓ3. Στο πλαίσιο αυτής της εύνοιας θα ενέτασσα και τις ερωτήσεις στο τέλος της διαδικασίας, που υπέβαλε ο δημοσιογράφος-οικοδεσπότης της βραδιάς, Πάνος Χαρίτος. Στην ουσία, έδωσαν στον Τσίπρα τη δυνατότητα δυο τριών θεατρικών μονολόγων, προετοιμασμένων από πριν – είδος στο οποίο υπερτερεί ως πιο «μπαλκονάτος» του αντιπάλου του. Το πρόγραμμα μετά τη λήξη του ντιμπέιτ, οι βασικοί καλεσμένοι (Σπουρδαλάκης, Λυγερός) και τα φοβερά ρεπορτάζ δήθεν αποτίμησης της διαμάχης των πολιτικών αρχηγών αποδεικνύουν ότι η ΕΡΤ είναι, κατ’ ουσίαν, ένα ουσιαστικό στρατηγικό όπλο του ΣΥΡΙΖΑ. Η μετεκλογική μετεξέλιξή της προβλέπω, σε ρόλο Πυθίας, δεν θα μας αφήσει χωρίς σασπένς και δημοσιογραφικό-παραπολιτικό κουτσομπολιό.

ΥΓ4. Η αναφορά του Μεϊμαράκη σε μια συκοφαντική εκπομπή, εναντίον του, που μεταδόθηκε χθες το μεσημέρι, με έναν ανεκδιήγητο ακροδεξιό εκδότη λαθρόβιων εντύπων να πρωταγωνιστεί, είναι κατά τη γνώμη μου απόδειξη του κυνισμού με τον οποίο πολιτεύεται ο Τσίπρας, συνεπικουρούμενους από φίλους και συνεργάτες (Παππάς, πατήρ και υιός, Φλαμπουράρης, Σκουρλέτης κ.ά.): προκειμένου να πετύχει ο στόχος, αποδεικνύουν ότι η επτάμηνη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ πρόλαβε να κάνει δικά της διαπλεκόμενα, ανάμεσα στα οποία δεν έχει καμία σημασία αν εντάσσονται στοιχεία που κινούνται στην περιοχή του λούμπεν.

ΥΓ5. Μπορεί να γίνεται προσπάθεια απαξίωσης του Βαγγέλη Μεϊμαράκη λόγω του λαϊκού ιδιώματός του, αλλά τα λάθη που κάνει ο Τσίπρας σε εκφράσεις, σε αναφορές σε πρόσωπα και σε στοιχεία θα απαιτούσαν ένα νέο είδος συστηματικής δημοσιογραφίας, που θα παρατηρεί, θα καταγράφει και θα εκθέτει τεκμήρια στην ουσία αγραμματοσύνης. Δεν είναι κακό να μην ξέρεις πολλά πράγματα στην πολιτική, αλλά να ενθέτεις στην πολιτική ρητορική σου κακοχωνεμένες πληροφορίες, αυθαιρεσίες, πρόσωπα ή πράγματα που αγνοείς, δείχνει βαθύτατα συμπλέγματα. 

Προσθήκη σχολίου

Όλα τα πεδία είναι υποχρεωτικά. Ο κώδικας HTML δεν επιτρέπεται.