Κάνω διάφορες προβολές πάνω στο άψυχο σώμα του: ως πολίτης, ως πατέρας, ως Eυρωπαίος, ως Έλληνας, ως άνθρωπος που μου ’λαχε να ζω στην ασφάλεια μιας προηγμένης χώρας και που αποκλειεται να πρέπει να κολυμπήσω με το παιδί μου σε κάποιο πέλαγος για να βρω μια αξιοπρεπή ζωή. Όση ευαισθησία και να δείξω, ο μικρούλης πνίγηκε βεβαια. Ο πιτσιρικάκος πάει. Ούτε που θα μάθουμε και τίποτα γι’ αυτόν και δεν θα ‘ναι ο μόνος. Πώς το λεει εκείνος ο φιλόσοφος, ο θάνατος είναι μόνο δικός μας, δεν μεταβιβάζεται ποτέ. Και η ανυπαρξία στερείται νοήματος, ή ίδια είναι α-νόητη και αδιανόητη. Το νόημα της το δίνουμε εμείς, και αφορά εμάς, όχι τους νεκρούς. Και οφείλουμε να ομολογήσουμε ότι είτε ως δεξιοί είτε ως αριστεροι (κυρίως ως αριστεροί) Ευρωπαίοι αυτό το νόημα δεν έχουμε κατορθώσει ακόμη ούτε καν να το συλλάβουμε, πόσο μάλλον να το αποδώσουμε. Ο λάιτ εθνικισμός του έντρομου μεσοαστού ευρωπαίου κατοίκου και ο αφελής διεθνισμός του ψευδο-ανθρωπιστή αριστερού που ζει επαναλαμβανόμενα το ’68 του (τι κόλλημα ρε) δεν επιτρέπουν ακόμη καλά καλά να αποδεχτούμε το φαινόμενο. Αντιμετωπίζεται ως φυσικό φαινόμενο, όπως ένας τυφώνας, ένα άσχημο τερτίπι της φύσης, κάτι έξω από τον κόσμο τούτο. Και τα θύματά του, εργαλειακά, για να πούμε κάτι άλλο από αυτό που είναι. Για να πούμε για την κακιά Ευρώπη ή για την κακιά παγκοσμιοποίηση.
Ούτε βεβαια ο καλοδεχούμενος ακτιβισμός μπορεί να αντικαταστήσει την οργανωμένη πολιτική μιας ευνομούμενης πολιτείας, όπως με ρεζίλικο τρόπο είδαμε από την απελθούσα ηγεσία του υπουργείου (τι επικίνδυνες σαχλαμάρες ήταν αυτές). Παρακολουθώ χρόνια, προσεκτικά, τη διεθνή συζήτηση για το μεταναστευτικό (έλα τώρα με τις λέξεις...) ως μη ειδικός, αλλά ομολογώ ότι δεν έχω δει αποτελεσματική πρόταση από πουθενά, επιστήμονες, πολιτικούς, ακτιβιστές (κάτι ενδιαφέρον είχε δοκιμάσει να κανει η Ισπανία πριν 7-8 χρόνια, αλλά απέτυχε), οπότε το σημείωμα αυτό δεν έχει συμπέρασμα, δεν φθάνει στο διά ταύτα. Οφείλει την αμηχανία του μόνο σε αυτή τη φωτογραφία που δεν μπορώ να κλείσω, που δεν μου πάει το χέρι. Και που κι εγώ δεν μπορώ να τη συλλάβω. Μου είναι αδιανόητη.
Δ.Π. Σωτηρόπουλος. Αναπληρωτής Καθηγητής Σύγχρονης Πολιτικής Ιστορίας και Γραμματέας Σύνταξης της Νέας Εστίας
Το αδιανόητο είναι ότι ούτε αυτή η εικόνα θα μπορέσει να αλλάξει την Ευρώπη. Και αν όχι αυτή, τότε καμία, δυστυχώς.
Η "οργανωμένη πολιτική μιας ευνομούμενης πολιτείας" στη Γερμανία είναι να συνεργάζεται με το αζημίωτο με τους Σκοπιανούς για να διοχετεύουν ηλικίες 30-40 στη βόρεια Ευρώπη. όχι κάτω από 30-δεν θέλουν οργισμένα νιάτα που θα δημιουργούν μπελάδες. το 30-40 είναι ό,τι πρέπει για τη βαριά τους βιομηχανία. οι οδηγίες επίσης περιλαμβάνουν να επιλέγουν πρόσφυγες που διαθέτουν κάποια χρήματα, όχι εντελώς φτωχούς, ώστε να καλύπτουν μόνοι τους τα πρώτα τους έξοδα, μην τους πληρώσουν κιόλας.
Στην Ουγγαρία είναι το τείχος.
Στην Τουρκία και το παρακράτος της είναι μια πολύ κερδοφόρα επιχείρηση. Με συντηρητικές εκτιμήσεις μία βάρκα μπορεί να φέρει 8.000 κέρδος στον δουλέμπορα και 40.000 στο παρακράτος, την κυβέρνηση, την ευνομούμενη πολιτεία.
Αυτό που θα έπρεπε η Ελλάδα να κάνει, και ας παραβαίνει τους κανόνες της ευνομούμενης πολιτείας, είναι να τους αφήσει να πάνε εκεί που θέλουν, στη Βόρεια Ευρώπη. Να αναγκαστεί να έρθει αντιμέτωπη με το πρόβλημα. Να δούμε τότε τις αντιδράσεις των ευνομούμενων πολιτειών-θα στοιχημάτιζα ότι θα τους έδιωχναν πίσω παραβιάζοντας κάθε συνθήκη. Ίσως όμως έτσι να συνέβαλαν στον τερματισμό του πολέμου στη Συρία.
03 Σεπ 2015, 03:09