Το Παλιό – η μεσαιωνικής έμπνευσης συντεχνία των φαρμακοποιών, οι αφορολόγητοι αγρότες, οι πρόωρα συνταξιοδοτούμενες, οι εργαζόμενοι στις υπό δημόσιο έλεγχο επιχειρήσεις, το κρατικοδίαιτο κομμάτι της επιχειρηματικότητας και ούτω καθεξής – δεν μπορούσε να κοιτάξει τον εαυτό του στο καθρέφτη και να πει «έχω το μερίδιο μου στην κρίση, ευθύνομαι και εγώ για τη σημερινή μου ταλαιπωρία, τα κόμματα εξουσίας είναι δημιούργημά μου, διαχρονικοί εκπρόσωποι των συμφερόντων μου». Αντίθετα, το Παλιό επέλεξε να πει «φταίνε οι πολιτικοί, αυτοί κατέστρεψαν την Ελλάδα και εμένα». Αυτοί οι ουρανοκατέβατοι πολιτικοί, που λειτουργούσαν τόσο αυτοβούλως όσο και φαύλα όλα αυτά τα χρόνια, έπρεπε λοιπόν να αντικατασταθούν από άλλους νέους και άφθαρτους. Και η κύρια προτεραιότητα αυτών των νέων και άφθαρτων πολιτικών θα ήταν… να αποκαταστήσουν το Παλιό! Τα προνόμια, τις προστασίες, τα εισοδήματα του Παλιού.
Και αυτό το «Νέο» επικράτησε στο πρόσωπο του Αλέξη Τσίπρα ο οποίος σε πρόσφατη συνέντευξη μας, αρνούμενος «ότι θα είναι πρωθυπουργός σε κυβέρνηση συνεργασίας με ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, ακόμη και Ποτάμι», προσέφερε μια επιγραμματική εκδοχή του μύθου και του πολιτικού πλεονεκτήματος του «Νέου» με αυτά τα λόγια: «ας μας ξανακυβερνήσουν εκείνοι που μας έφεραν εδώ επί σαράντα χρόνια εγώ δεν θα τους βάλω από το παράθυρο».
Βέβαια, ο Αλέξης Τσίπρας αμέλησε να μας πει ότι, για παραπάνω από είκοσι από αυτά τα σαράντα χρόνια, νέοι Έλληνες σαν αυτόν έχουν εκχωρήσει, με ίδιο όφελος, το «Νέο» στο Παλιό. Οικειοποιώντας τον συμβολισμό της γενιάς του Πολυτεχνείου, και με μηδενικό ρίσκο, στα σχολεία και τα πανεπιστήμια της χώρας, αυτοί οι «Νέοι» συγκρότησαν μια στρατηγική συμμαχία με το πλέον συντεχνιακό και λιγότερο άξιο κομμάτι της δευτεροβάθμιας και τριτοβάθμιας παιδείας. Εκχώρησαν τον συμβολισμό του ιδεαλισμού και αυταπάρνησης της νεότητας, μέσα από τις καταλήψεις και γενικότερα τον ακτιβισμό τους, στην καταπολέμηση κάθε απόπειρας εκπαιδευτικής μεταρρύθμισης που θα απειλούσε τα κεκτημένα των εκπαιδευτικών συντεχνιών. Και σε αντάλλαγμα, αποκόμισαν προνόμια που καλύπτουν ένα ευρύ φάσμα, από τη διαπλοκή αιώνιων φοιτητών στα κυλικεία και τα φοιτητικά πάρτι, μέχρι την πολιτική ανέλιξη σε όλες τις βαθμίδες του συστήματος, τωόντι, όπως ανακαλύψαμε και με τον Αλέξη Τσίπρα, μέχρι και την πρωθυπουργία.
Μάλιστα, αυτή η στρατηγική σύμπραξη μεταξύ του Παλιού και του «Νέου», μια που αφορούσε την παιδεία, δεν μπορούσε παρά να διαχυθεί και στο σύνολο της κοινωνίας και να επηρεάσει την ποιότητα του δημόσιου διαλόγου και της επιστημονικής έρευνας, της δημόσιας διοίκησης, της ανταγωνιστικότητας της οικονομίας. Στη δε κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα, αποτυπώθηκε με πλήρη ειλικρίνεια, μέσα από την επιλογή, στο Υπουργείο Παιδείας, του εβδομηντάχρονου καθηγητή Αριστείδη Μπαλτά, με τη μηδενική διεθνή αναγνώριση, και των νομοσχεδίων που επιστρέφουν την παιδεία τριάντα χρόνια πίσω.Και επεκτάθηκε βέβαια σε όλο το φάσμα του Παλιού που πλήττεται από τις απαιτήσεις των δανειστών μας.
Το μόνο πρόβλημα είναι όμως ότι, με το που προσχώρησε ο Αλέξης Τσίπρας στο στρατόπεδο των μνημονίων, το «Νέο» είναι πια η φάκα στην οποία έχει αυτοπαγιδευτεί το Παλιό. Το «Νέο», με την κεκτημένη νομιμοποίηση που το Παλιό του απέδωσε, θα υλοποιήσει, μετά τις εκλογές του Σεπτεμβρίου, το συνολικότερο μνημόνιο όλων, αυτό το μνημόνιο που σφάζει όλες τις ιερές αγελάδες του Παλιού. Διότι όντως ο ένας μήνας είναι πολύ λίγος χρόνος είτε για να αποδομηθεί αυτό το «Νέο» είτε για να το διεκδικήσει μια άλλη πολιτική δύναμη.
Τώρα, λοιπόν, η ομάδα παλαιοκομμουνιστών του Λαφαζάνη και του Αλαβάνου θα πληρώσει τον λογαριασμό της χρήσης του ‘Νέου’ που η ίδια έκανε για να επιβληθεί στους ανανεωτικούς του Παπαγιαννάκη, επί των ημερών του Συνασπισμού.
Τώρα οι εκπαιδευτικές συντεχνίες θα πληρώσουν τον λογαριασμό της δικιά τους σύμπραξης με το ‘Νέο’ μια που για πρώτη φορέα, από την έλευση της Τρόικας, σε αυτό το τρίτο μνημόνιο συμπεριλαμβάνονται όλες οι βαθμίδες της παιδείας.
Τώρα όλες οι ισχυρές κοινωνικές και οικονομικές δυνάμεις που κατέστησαν πλειοψηφικό το ‘Νέο’ – οι δεξιοί ιδιοκτήτες ακινήτων, οι αγρότες που έχουν να φορολογηθούν επαρκώς από την επανάσταση του 1821, οι Μυκονιάτες που θέλουν μικρότερο ΦΠΑ από τις πλέον υποβαθμισμένες συνοικίες της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης – πιάστηκαν στην φάκα που οι ίδιες κατασκεύασαν. Ας πρόσεχαν. Ας ρώταγαν.
Και τώρα – η ειρωνεία της ειρωνείας – ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας πρέπει να αναλώσει, μέχρι μηδενισμού, το κεφάλαιο του, το κεφάλαιο του ‘Νέου’, σε μια, για πρώτη φορά στην ζωή του, αδυσώπητη μάχη με το Παλιό. Ας πρόσεχε. Ας ρώταγε.
