Για τους έχοντες στοιχειώδη γνώση της ιστορίας του παγκόσμιου κομμουνιστικού κινήματος και ιδίως του ρωσικού, είναι sinequanonη άποψη ότι οι ηγέτες αυτού του κινήματος ήταν άνθρωποι κοσμοπολίτες, οι οποίοι ταξίδευαν στις χώρες της Ευρώπης, της Βόρειας Αμερικής αλλά και της Ασίας, πολλοί από αυτούς είχαν μια αξιοθαύμαστη παιδεία, ήταν πολύγλωσσοι και διακρίνονταν για τους καλούς τρόπους και την αστική τους ευγένεια. Τουλάχιστον, αυτά λένε τα κομματικά εγχειρίδια ιστορίας, πάνω από τα οποία πέρασαν πολλές νύχτες μελέτης οι ;rλληνες απόγονοί τους, στα χρόνια της Γ’ Ελληνικής Δημοκρατίας.
Ένα δεύτερο χαρακτηριστικό, προϊόν του γεωπολιτικού χώρου στον οποίο αναπτύχθηκε αυτό το κίνημα, δηλαδή της Ρωσικής Αυτοκρατορίας, ήταν ότι το κίνημα αυτό ήταν πολυεθνικής σύνθεσης. Ανάμεσα στα ιδρυτικά και επιφανή στελέχη του Ρωσικού Κομμουνιστικού Κόμματος πολλοί ήταν εβραϊκής καταγωγής. Ενδεικτικά αναφέρουμε τα ονόματα των μελών της πρώτης, επαναστατικής γενιάς του Ρωσικού κόμματος των Μπολσεβίκων: Γκριγκόρι Ζινόβιεφ, Μωϋσής Ουλίτσκι, Λέβ Κάμενεφ, Γιάκοφ Σβελντρόφ, Γκρικόρι Σοκόλνικοφ, Λεβ Τρότσκι. Ανεξαρτήτως από το γεγονός αν συμφωνεί κανείς μαζί τους ή όχι, οι άνθρωποι αυτοί έδωσαν ένα παράδειγμα πολιτικής, τουλάχιστον, συμβίωσης, με ανθρώπους διαφορετικής εθνικής καταγωγής, θρησκευτικής πίστης ή πολιτισμικής παράδοσης.
Εκατό, περίπου, χρόνια αργότερα, οι ;eλληνες πολιτικοί τους απόγονοι, οι άνθρωποι που ομνύουν στο σοβιετικό πείραμα και περιλαμβάνουν στο προεκλογικό τους πρόγραμμα τις κρατικοποιήσεις των μέσων παραγωγής, την επιβολή της δικτατορίας του προλεταριάτου, τη μετατροπή της χώρας σε ένα περιχαρακωμένο βαλκανικό στρατόπεδο, το οποίο ως νέος φάρος της απόλυτης αλήθειας θα φωτίσει το λαμπρό νεοκομμουνιστικό μέλλον της ανθρωπότητας, τοποθετούν επικεφαλής του ψηφοδελτίου Επικρατείας έναν δεδηλωμένο αντισημίτη, εκπρόσωπο της πιο βαθιάς και συντηρητικής, ούτως ειπείν, διανόησης. Ο εν λόγω γελοιογράφος - σχολιαστής, βασικός εκπρόσωπος της «σχολής του μίσους» των τελευταίων χρόνων, έχει κατ’ επανάληψη κατακριθεί για τις αντισημιτικές, αντιεβραϊκές του, μεταξύ των άλλων, τοποθετήσεις, συμπλέοντας ουσιαστικά με τις απόψεις του άλλου άκρου του πολιτικού φάσματος και αποτελώντας κλασικό παράδειγμα της συμπόρευσης των δύο ολοκληρωτικών άκρων. Μισαλλόδοξος, εριστικός, φανατικός, κηρύσσει το μίσος ενάντια σε κάθε τι που δεν ταιριάζει στο προκατασκευασμένο από τον ίδιο ερμηνευτικό σχήμα της πραγματικότητας. Από τις ομοβροντίες δυσανεξίας δεν ξεφεύγουν ούτε οι εθνικές και θρησκευτικές μειονότητες, τα διάφορα κινήματα που δεν εντάσσονται στη δική του αντίληψη περί κοινωνίας. Κατ’ επανάληψη έχει επικριθεί για τα ρατσιστικά σχόλια κατά των Εβραίων, των φεμινιστριών ή των «γερμανοτσολιάδων». Η επιλογή του αποτελεί ένα θαυμάσιο δείγμα για τη νοοτροπία και την κοσμοθεώρηση όλων αυτών που ευαγγελίζονται την απομόνωση της χώρας από τον υπόλοιπο κόσμο και τη μετατροπή της σε ένα τεράστιο πειραματικό εργαστήριο, όπου θα δοκιμάσουν την εφαρμογή των καταστροφικών, για την κοινωνία, εμμονών τους.
Το ιστορικό αυτό παράδοξο, οι επίγονοι να υπονομεύουν τους προπάτορες, είναι δυνατό μόνο σε τούτη τη λησμονημένη επαρχία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, η οποία βιώνει τις τεκτονικές αλλαγές της μεταβατικής περιόδου, που συνοδεύονται από τέτοιους είδους τερατογενέσεις.
