Κώστας Γαλανόπουλος: δάσκαλος χωρίς να το επιδιώκει

Δεν θα αναφερθώ διεξοδικά στο βιογραφικό του (διαβάστε τό από καρδιάς κείμενο του Μιχάλη Μητσού σήμερα στα ΝΕΑ[1]). Η δημοσιογραφικές ικανότητες του Κώστα δεν βρίσκονται εύκολα. Στην παρουσίαση του ειδησεογραφικού δελτίου της ΕΡΤ δεν ήταν «εκφωνητής». Ήταν ο δημοσιογράφος που είχε πλήρη έλεγχο των θεμάτων και που τα μετέδιδε με ρέοντα λόγο δίχως να έχει ανάγκη από συνεχείς ανούσιες οπτικοποιήσεις , βαρύγδουπα κλισέ και αμήχανες κοινοτοπίες.

Στα ΝΕΑ, υπεύθυνος του τμήματος των Διεθνών, κρατούσε και καθημερινή προσωπική στήλη, που –ναι!– άνοιξε δρόμους  και έγινε παράδειγμα  νηφάλιας γραφής, δίχως εκπτώσεις στην άποψή του. Το γαλήνιο ύφος του, σε ένα επάγγελμα( αφήνω την άνευ περιεχομένου λέξη «λειτούργημα» για τους μεγαλόστομους) με καθημερινές εντάσεις, η χιουμοριστική διάθεση , η συναδελφική αλληλεγγύη, η ανεπιτήδευτη σεμνότητά του και η σχεδόν παιδιάστικες  εκπλήξεις του πιστεύω πως είναι λίγες αδρές πινελιές στο πορτραίτο του.

Και κάτι τελευταίο.

Δεν συμφωνώ με τις εύκολες  διατυπώσεις του ύφους «με το θάνατό του τελείωσε και μια εποχή για τη δημοσιογραφία», διότι ακριβώς η παρουσία και η συνεισφορά του Κώστα βοήθησε  καίρια ώστε να διαμορφωθούν άξιοι συνάδελφοι που ανοίχτηκαν στις ίδιες θάλασσες – και τώρα οι μπουνάτσες  λιγοστεύουν. Λίγο να ξύσεις την σκληρή επιφάνεια και τους ανακαλύπτεις.

Ο Κώστας Γαλανόπουλος ήταν από εκείνη την σπάνια ράτσα συναδέλφων που υπήρξαν Δάσκαλοι  δίχως να το επιδιώκουν.