Η προκήρυξη εκλογών τέλος Αυγούστου ή μέσα στον Σεπτέμβριο θα είναι ακόμη ένα βαρύ πλήγμα στην ρημαγμένη οικονομία μας και εξευτελισμός των θεσμών. Για τους παρακάτω λόγους:
Πρώτον, σε όλες τις κανονικές δημοκρατίες οι κυβερνήσεις ΔΕΝ εκλέγονται, οι Βουλές εκλέγονται και αυτές μπορούν να σχηματίσουν διάφορες κυβερνήσεις που να έχουν εξίσου τη δεδηλωμένη. Εμείς εκλέξαμε Βουλή μόλις πριν έξη (σκάρτους) μήνες.
Δεύτερον, αν υποθέσουμε ότι η περιπέτεια της χώρας έχει ένα αίσιο τέλος (όσο αίσιο μπορεί να είναι μετά την ανευθυνότητα του δημοψηφίσματος) τότε το απαιτούμενο συνταγματικά "επείγον εθνικό θέμα" για την προκήρυξη πρόωρων εκλογών δεν θα υφίσταται, διότι η εφαρμογή της συμφωνίας δεν είναι έκτακτο εθνικό θέμα, είναι υλοποίηση ειλημμένων αποφάσεων, συνήθης πολιτική δραστηριότητα δηλαδή. Επομένως αν μια τέτοια επίκληση γινόταν εκ μέρους του πρωθυπουργού που αποφάσισε το δημοψήφισμα με το συντομότερο και σαφέστερο ερώτημα της ιστορίας, αφού πριν ένα επτάμηνο είχε διαλύσει εκβιαστικά την προηγούμενη Βουλή, έχοντας μήνες πριν δηλώσει ότι δεν ψήφιζε κανένα για πρόεδρο, θα ήταν η τελειωτική εργαλειοποίηση και γελοιοποίηση του συντάγματος, ως πλαισίου κανόνων ίσης πρόσβασης των πολιτικών δυνάμεων στα κοινά. Το ρεκόρ αυτό τυχοδιωκτισμού, αν συνέβαινε, θα μετέβαλε το Σύνταγμα σε πρόσχημα, και τους θεσμούς, με πρώτον αυτόν του προέδρου της Δημοκρατίας, σε θεραπαινίδες του «εκλεκτού του λαού».
Τρίτον, όποιος έχοντας συμφωνία και δυνατότητες σχηματισμού νέας πλειοψηφίας, μετά το δημοψήφισμα και τις συνέπειές του στις τράπεζες και την οικονομική ζωή, έδινε ένα ακόμη χτύπημα, στην τουριστική περίοδο, στην απόλυτη αιχμή της, θα έπρεπε να χαρακτηρισθεί ως παντελώς ανεύθυνος ή και δολιοφθορέας του πιο δυναμικού –όσο αντέχει- τομέα της οικονομίας. Πέρα από το να μοιράζουμε συντάξεις και επιδόματα κάπως πρέπει να νοιαστούμε και για την δημιουργία εισοδήματος στην ιδιότυπη χώρα μας.
Τέταρτον, μια ακόμη τέτοια κίνηση καθαρά εκλογικού τακτικισμού θα κατάφερνε ένα ακόμη πλήγμα, ίσως τελειωτικό, στην βαρύτατα πληγωμένη εικόνα του όλου πολιτικού μας συστήματος ως ικανού να αναλάβει και να τηρήσει δεσμεύσεις, έναντι της διεθνούς κοινότητας.
Πέμπτον, επιτέλους, ο ελληνικός λαός έχει το δικαίωμα να ηρεμήσει και να σκεφθεί όσα έζησε πρώτα να και μετά να κληθεί και πάλι σε εκλογικές αναμετρήσεις.
Επομένως όσοι, είτε αντιπολιτευόμενοι είτε συμπολιτευόμενοι δημοσίως υποστηρίζουν τέτοιες επιλογές καλό είναι να μαζευτούν, κι αν κάποιοι απ΄ αυτούς είναι κοντά στον πρωθυπουργό αναγκαίο είναι –κατ΄ελάχιστον- να τους αγνοήσει.
Αυτό που τώρα χρειάζεται η χώρα, είναι μια νέα ευρύτερης (το πόσο, είναι ζήτημα διαπραγματεύσεων του πρώτου κόμματος με τα άλλα του δημοκρατικού τόξου) βάσης στήριξης κυβέρνηση, η οποία, στηριζόμενη σε δεσμευτικό πλαίσιο πολιτικών στόχων και όχι μοιρασιάς καρεκλών, θα νομοθετήσει γρήγορα το σύνολο των συμφωνημένων με τους εταίρους μεταρρυθμίσεων και θα προχωρήσει την υλοποίησή τους, χωρίς κωλυσιεργίες και υποχωρήσεις σε συντεχνίες και «αγανακτισμένους». Μια τέτοια κυβέρνηση δεν μπορεί να έχει μικρότερο του εξαμήνου χρόνο μπροστά της.
Μόνο έτσι θα αποκατασταθεί γρήγορα ένα μίνιμουμ εμπιστοσύνης τόσο προς τα μέσα όσο και προς τα έξω ώστε να επιτευχθούν η οικονομική σταθεροποίηση και η ανάταξη του πολιτικού συστήματός μας. Εξίσου αναγκαίες και οι δύο για να έλθει ξανά η ελπίδα στη χώρα και να μείνει αυτή τη φορά.
Γιώργος Κανέλλης. Εκπαιδευτικός, περιφερειακός σύμβουλος Δυτ. Ελλάδας
