Επί χρόνια όλη η Ελλάδα έτρωγε πλούτο που δεν παρήγαγε, τρεφόταν με δανεικά τα οποία κάποτε θα έπρεπε να επιστρέψει –όπως συνήθως συμβαίνει με τα δανεικά σε όλο τον κανονικό κόσμο.
Λοιπόν, ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!
Το ατύχημα είναι πως την μεγάλη και απλή τούτη αλήθεια την είπε κάποιος ευτραφής πολιτικός, του οποίου ο σωματότυπος έδειχνε να τον διαψεύδει.
Και όμως, είχε δίκαιο.
ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!
Αλλά, όπως συνήθως συμβαίνει, δεν τα φάγαμε όλοι εξ ίσου.
Μερικοί έφαγαν τεράστιες ποσότητες, πάρα πολλοί πολύ μεγάλες και οι περισσότεροι των υπολοίπων πολύ μικρότερες. Αλλά όλοι έτρωγαν πλούτο που δεν παρήγαγαν.
Κάποιοι έφαγαν παράνομα και πολύ περισσότεροι «νόμιμα».
Τα «κλασικά» παράνομα ήταν από προμήθειες, κλοπές, δωροληψίες. Και ήταν πράγματι ποσά τεράστια, όχι τόσα όμως που να εξηγούν το οικονομικό ναυάγιο της χώρας.
Πολύ μεγαλύτερα ήταν συμποσούμενα αυτά που φαγώθηκαν από οργανωμένες ομάδες πίεσης «με το νόμο» και με δικαστικές αποφάσεις:
-Οι μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων στη συντριπτική τους πλειονότητα ήταν δυσανάλογα υψηλοί σε σχέση με την παραγωγή τους, και πάντως υψηλότεροι από αυτούς των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, ο οποίος καλούνταν δια της φορολογίας να πληρώσει τα «τροφεία» τους. Πρόσφατο παράδειγμα τα «τροφεία» -διάβαζε 13ος μισθός- που εξασφάλισαν οι υπάλληλοι της ΔΕΗ, την ώρα που πολλοί λιμοκτονούν· (και για όσους δυσανασχετούν γι’ αυτά, «ξίδι», όπως είπε και ο μέγας σοσιαλιστής συνδικαλιστής Φωτόπουλος).
-Τα πάσης λογής επιδόματα: επίδομα υπερωριών (ακόμη και για υπαλλήλους που άλλοι χτυπούσαν την κάρτα τους), επίδομα «εγκαίρου προσελεύσεως στην εργασία»(!), ακόμη και «επίδομα μη λήψεως επιδόματος» (!!!) κ.ο.κ.
-Ακόμη και ο ιδιωτικός τομέας που ήκμαζε στην χώρα μας ήταν ο κρατικοδίαιτος, αυτός που συναλλασσόταν με δημοσιοϋπαλληλικούς φορείς σε προγράμματα που πλήρωναν οι καθυβριζόμενοι σήμερα «κουτόφραγκοι».
-Και, βέβαια, οι δικαστικές αποφάσεις για την αντισυνταγματικότητα της μείωσης ειδικότερα των υψηλότερων μισθών και συντάξεων, στις οποίες όλως συμπτωματικώς ενέπιπταν και αυτές των δικαζόντων!
(Και, αλήθεια, αφού η λύση είναι τόσο απλή, γιατί αυτοί οι σοφοί δικαστές δεν εκδίδουν και μία απόφαση που θα κηρύσσει αντισυνταγματική συνολικά τη φτώχεια, ώστε να μπορούμε να ζούμε όλοι πλουσιοπάροχα;)
Η αλήθεια, λοιπόν, είναι πως δυστυχώς ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ, ανισομερώς μεν αλλ’ όσο και όπως μπορούσε έκαστος, όχι μόνον παρανόμως αλλά και νομοτύπως: κοινοί απατεώνες, πολιτικοί ηγέτες, απλοί ψηφοφόροι, δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμη και δικαστές, ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ.
Και δεν θα μας σώσουν από την –μερική, έστω- εξόφλησή τους ψευτοπατριωτικοί και ψευτοαριστεροί λεονταρισμοί. Δεν θα μας σώσουν τα παρανοϊκά κατασκευάσματα των «ζωικής» εμπνεύσεως «Επιτροπών Αλήθειας», που κηρύσσουν το χρέος τους «επαίσχυντο». Επαίσχυντος –και όχι «εθνικά υπερήφανος»- είναι ο δανειζόμενος που αρνείται να αναγνωρίσει το χρέος του ενώ ταυτόχρονα εκλιπαρεί αγωνιστικά από τους λοιδωρούμενος «τοκογλύφους» να του δώσουν κι άλλα για «να την βγάλει» κάτι μηνάκια ακόμη, κι από εκεί και πέρα «έχει ο θεός» -ο οποίος όμως δεν συνηθίζει να δίνει.
ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ!
Τρώγαμε δανεικά χωρίς καμία αίσθηση ευθύνης πως θα κληθούμε στα γεράματα να τα επιστρέψουμε ή, ακόμη χειρότερα, πως ο λογαριασμός θα σταλεί στα παιδιά μας.
Κι αφού δεν έχουμε καμιά διάθεση να παραδεχτούμε τα αμαρτήματά μας, θα πρέπει να τα φορτώσουμε όλα στους αχρείους Ευρωπαίους τοκογλύφους, οι περισσότεροι εκ των οποίων –άκουσον, άκουσον, τι σκαρφίστηκαν οι καταχθόνιοι για να μας παραπλανήσουν!- δανείζονται από την (κλειστή σε μάς) διεθνή αγορά ακριβότερα και μας δανείζουν φτηνότερα!!!
Αρκετά!
Αν δεν παραδεχτούμε την πικρή αλήθεια, πως ΜΑΖΙ ΤΑ ΦΑΓΑΜΕ,
Αν δεν αφήσουμε την ψωροπερηφάνεια του επαίτη που έχει αγωνιστικά υψωμένη την αριστερή γροθιά και ικετευτικά απλωμένη την δεξιά του παλάμη,
Διέξοδος δεν θα υπάρξει.
Κι ας ορκίζονται κάποιοι πολιτικοί προφήτες μας πως θα φτιάξουν για μας μια κοινωνία καταμερισμένη στα μέτρα μας, όπου οι ξένοι θα εργάζονται και εμείς θα καταναλώνουμε, δίνοντάς τους κάπου-κάπου και κανένα μάθημα δημοκρατίας και σωστού τρόπου ζωής.
Φυσικά και θα χρειαζόμαστε για καιρό ακόμη δανεικά. Να τα ζητάμε όμως με πραγματική αξιοπρέπεια και με την ειλικρινή πρόθεση να απεξαρτηθούμε σύντομα από την ανάγκη τους και να τα επιστρέψουμε μόλις ορθοποδήσουμε –όχι σαν τους δυστυχείς χρήστες που δέρνουν τους γονείς τους για το χαρτζιλίκι της δόσης τους.
Επιτέλους, ας μας γίνει συνείδηση:
Μαγικές λύσεις –πραγματικοί λαγοί που θα βγαίνουν από το καπέλο του οποιουδήποτε λαοπλάνου απατεώνα- δεν υπάρχουν.
ΑΝ ΔΕΝ ΑΠΟΦΑΣΙΣΟΥΜΕ ΠΩΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΖΗΣΟΥΜΕ ΜΕ ΟΣΑ ΠΑΡΑΓΟΥΜΕ, ΕΛΠΙΔΑ ΓΙΑ ΜΑΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ!
Βαγγέλης Δ. Πανταζής. Διδάκτορας ιστορίας και συγγραφέας των βιβλίων Χάρτες και Ιδεολογίες (1989), Ομηρική Γεωγραφία και Ομηρική Εποχή (1996), Η ομηρική Ζάκυνθος (2002), Όμηρος και Τροία (2006), Βασιλείς από την θάλασσα; (2009).
Βαγγέλης Δ. Πανταζής. Διδάκτορας ιστορίας και συγγραφέας των βιβλίων Χάρτες και Ιδεολογίες (1989), Ομηρική Γεωγραφία και Ομηρική Εποχή (1996), Η ομηρική Ζάκυνθος (2002), Όμηρος και Τροία (2006), Βασιλείς από την θάλασσα; (2009).
